ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 7 - Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟ-ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ

Σαμαέλ Αούν Βεόρ
Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Πρώτο μέρος

7. Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟ-ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ

«Η αυτοπαρατήρηση, που είναι εκατό τοις εκατό δραστήρια, είναι ένα μέσον για να αλλάξουμε τον εαυτό μας, ενώ το ΞΕΡΩ που είναι αισθητικό, δεν είναι μέσον για να αλλάξουμε.»

«Πραγματικά το ΞΕΡΩ δεν είναι μια πράξη προσοχής. Η ΠΡΟΣΟΧΗ, κατευθυνόμενη μέχρι μέσα σε κάποιον, μέχρις αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό μας, ναι, είναι κάτι θετικό, δραστήριο......

«Στην περίπτωση ενός ατόμου το οποίο αντιπαθούμε (γιατί έτσι, γιατί μας κάνει κέφι, και πολλές φορές χωρίς κανένα λόγο) παρατηρεί κανείς την πληθώρα των σκέψεων που συσσωρεύονται στον Νου: την ομάδα των φωνών που μιλούν και φωνασκούν, άτακτα, μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό, αυτό που λένε, τις συγκινήσεις που ξεπηδούν στο εσωτερικό μας την δυσάρεστη γεύση που αφήνουν όλα αυτά στον ψυχισμό μας κλπ.»

«Προφανώς σ' αυτήν τη κατάσταση, διαπιστώνουμε επίσης ότι εσωτερικά έχουμε φερθεί πολύ άσχημα στο πρόσωπο που αντιπαθούμε. Αλλά για να τα δούμε όλα αυτά χρειάζεται (αναμφισβήτητα) μια ΠΡΟΣΟΧΗ κατευθυνόμενη ηθελημένα προς τα μέσα και όχι μια παθητική προσοχή.»

«Η δυναμική προσοχή προέρχεται από την "παρατηρούσα πλευρά", ενώ οι σκέψεις και τα συναισθήματα ανήκουν στην "παρατηρούμενη πλευρά.»

«Όλα αυτά μας κάνουν να κατανοήσουμε ότι το "ξέρω" είναι κάτι εντελώς παθητικό και μηχανικό σε σαφή αντίθεση με την "παρατήρηση του εαυτού" που είναι μια πράξη συνειδητή.»

«Δεν θέλουμε μ' αυτό να πούμε ότι δεν υπάρχει η μηχανική παρατήρηση του εαυτού μας, αλλά αυτού του τύπου η παρατήρηση δεν έχει καμία σχέση με την ψυχολογική αυτοπαρατήρηση στην οποία αναφερόμαστε.»

Το να σώσουμε τη Ψυχή, το να την βγάλουμε από τα σκοτάδια, είναι ωραίο αλλά δεν είναι εύκολο. Το φυσιολογικό είναι να παραμείνει φυλακισμένη. Και δε θα μπορούσε κανείς να απολαύσει μια αυθεντική Φώτιση ενόσω η Ουσία, η Συνείδηση, η Ψυχή βρίσκεται εκεί εγκλωβισμένη, βρίσκεται εκεί φυλακισμένη (και αυτό είναι σοβαρό). Επομένως χρειάζεται, δυναμικά, να καταστρέφουμε, να αποσυνθέτουμε ηρωικά, με έναν ηρωισμό ανώτερο απ' αυτόν του Ναπολέοντα κατά τις μεγάλες του μάχες, ή σαν αυτόν στις μάχες του Morelos στον αγώνα του για την ελευθερία κλπ. (έναν τέτοιο ασύγκριτο ηρωισμό) για να μπορέσουμε να ελευθερώσουμε τη φτωχή Ψυχή, για να τη βγάλουμε από τα σκοτάδια. Χρειάζεται πριν απ' όλα, όπως σας είπα εδώ κατά την προηγούμενη ομιλία, αδελφοί μου, να γνωρίσουμε τις τεχνικές, τις διαδικασίες που οδηγούν στην αποσύνθεση αυτών των "στοιχείων" όπου βρίσκεται εγκλωβισμένη η Ψυχή, ώστε να έλθει η Φώτιση.

Πριν απ' όλα, πρέπει ν' αρχίσουμε με την κατανόηση της αναγκαιότητας του να "Γνωρίσουμε να παρατηρούμε". Εμείς, για παράδειγμα, βρισκόμαστε καθισμένοι εδώ. Όλοι, σ' αυτά τα καθίσματα, ξέρουμε ότι είμαστε καθισμένοι, αλλά δεν έχουμε παρατηρήσει αυτά τα καθίσματα. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε την γνώση ότι είμαστε καθισμένοι σ' αυτά τα καθίσματα, αλλά το να τα παρατηρούμε είναι κάτι το διαφορετικά.

Στη πρώτη περίπτωση υπάρχει, θα λέγαμε, η γνώση αλλά όχι η παρατήρηση. Η παρατήρηση, απαιτεί μια παρατήρηση ειδική: να παρατηρούμε από τι είναι φτιαγμένα, και ύστερα να εισερχόμαστε σε διαλογισμό για να ανακαλύψουμε τα άτομα τους, τα μόρια τους κλπ., κι αυτό απαιτεί μια "προσοχή κατευθυνόμενη".

Το να "ξέρουμε" ότι κάποιος κάθεται σε ένα κάθισμα είναι μια "προσοχή παθητική", αλλά το να "παρατηρούμε" το κάθισμα θα ήταν μια "προσοχή κατευθυνόμενη".

Έτσι λοιπόν, εμείς μπορούμε να σκεπτόμαστε πολλά για τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι παρατηρούμε τις ίδιες μας τις σκέψεις. Το να παρατηρούμε είναι κάτι ξεχωριστό, διαφορετικό...

Ζούμε σε έναν κόσμο κατώτερων συγκινήσεων, οποιοδήποτε πράγμα μας δημιουργεί συγκινήσεις κατώτερου τύπου και ξέρουμε ότι τις έχουμε. Αλλά ένα πράγμα είναι να ξέρει κάποιος ότι βρίσκεται σε μια αρνητική κατάσταση κι άλλο πράγμα είναι να παρατηρεί την αρνητική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Ας δούμε ένα παράδειγμα. Σε κάποια περίπτωση, ένας κύριος εμφανίσθηκε σ' έναν ψυχολόγο: «Λοιπόν, νιώθω αντιπάθεια για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο» (και του ανέφερε το όνομα και το επώνυμο). Ο ψυχολόγος του απάντησε: «Παρατηρήστε τον, παρατηρήστε αυτό το πρόσωπο!» κι ο κύριος του απαντά: «Μα γιατί να τον παρατηρήσω αφού τον ξέρω;» Έβγαλε λοιπόν το συμπέρασμα ο ψυχολόγος ότι αυτός δεν ήθελε να παρατηρήσει, ότι ήξερε, αλλά δεν παρατηρούσε.

Να "ξέρουμε" είναι ένα πράγμα και "να παρατηρούμε" είναι κάτι άλλο πολύ διαφορετικό. Μπορεί κάποιος να ξέρει ότι έχει μια αρνητική σκέψη, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι την έχει παρατηρήσει. Κάποιος ξέρει ότι βρίσκεται σε μια αρνητική κατάσταση αλλά δεν έχει παρατηρήσει την αρνητική κατάσταση.

Στην πραγματική ζωή βλέπουμε ότι μέσα μας υπάρχουν πολλά πράγματα, που θα πρέπει να μας προκαλέσουν ντροπή: γελοίες κωμωδίες, παράλογα εσωτερικά θέματα, αρρωστημένες σκέψεις, κλπ. Το να ξέρουμε ότι υπάρχουν, δεν σημαίνει ότι έχουμε παρατηρήσει. Θα μπορούσε κάποιος να πει: «Ναι, αυτή τη στιγμή έχω μια αρρωστημένη σκέψη», αλλά ένα πράγμα είναι να ξέρουμε ότι την έχουμε κι άλλο πράγμα είναι να την παρατηρούμε και αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Έτσι λοιπόν, αν κάποιος επιθυμεί να φθάσει στην εξάλειψη αυτού ή εκείνου του ανεπιθύμητου ψυχολογικού στοιχείου, πριν απ' όλα πρέπει να μάθει να παρατηρεί με τον σκοπό να κατορθώσει, μια αλλαγή, γιατί, πραγματικά, αν κάποιος δεν μάθει να αυτοπαρατηρείται, οποιαδήποτε πιθανότητα αλλαγής γίνεται αδύνατη.

Όταν κάποιος μαθαίνει να αυτοπαρατηρείται, αναπτύσσεται (σ' αυτόν τον ίδιο) η αίσθηση της αυτοπαρατήρησης.

Σαν πρώτη άποψη, διαπιστώνουμε ότι (διαμέσου της αυτοπαρατήρησης) ακόμη και οι πιο ασήμαντες σκέψεις, οι πιο γελοίες κωμωδίες (που συμβαίνουν εσωτερικά και ουδέποτε εξωτερικεύονται), δεν είναι δικές μας, είναι δημιουργημένες από άλλον, από τα Εγώ. Το σοβαρό είναι να ταυτίζεται κανείς με αυτές τις κωμωδίες, μ' αυτές τις γελοιότητες, μ' αυτές τις διαμαρτυρίες, μ' αυτούς τους θυμούς, κλπ. Αν κάποιος ταυτίζεται με οποιαδήποτε εσωτερική ακρότητα απ' αυτές, δυναμώνει περισσότερο το "Εγώ" που τις παράγει κι έτσι οποιαδήποτε δυνατότητα εξάλειψης γίνεται κάθε φορά πιο δύσκολη.

Έτσι ώστε η αυτοπαρατήρηση είναι ζωτική όταν πρόκειται να προκαλέσουμε μια ριζική αλλαγή σ' εμάς...

Τα διάφορα "Εγώ" που ζουν στο εσωτερικό του ψυχισμού μας, είναι πολύ πονηρά: καταφεύγουν,    πολλές  φορές, στον ρόλο εκείνων των αναμνήσεων που φέρουμε στο Διανοητικό Κέντρο.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος, στο παρελθόν, πόρνευε με κάποιο άλλο άτομο του αντίθετου φύλου και ότι επιμένει ή όχι στο να εξαλείφει τη λαγνεία. Τότε το Εγώ της λαγνείας θα καταφύγει, θα πάρει στην κατοχή του το κέντρο των αναμνήσεων, το Διανοητικό Κέντρο, θ' αρπάξει εκεί, θα λέγαμε, το "ρολό" των αναμνήσεων (αυτό που έχει ανάγκη) και θα το κάνει να περάσει από την φαντασία του προσώπου κι αυτό θα ισχυροποιηθεί περισσότερο, θα γίνεται κάθε φορά και πιο δυνατό. Για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει εσείς να δείτε την αναγκαιότητα της αυτοπαρατήρησης.  Δεν θα ήταν δυνατή μια πραγματική αλλαγή, ριζική και καθοριστική, αν δε μάθουμε να αυτοπαρατηρούμαστε...

Ξέρω, δε σημαίνει παρατηρώ, σκέπτομαι επίσης δεν σημαίνει παρατηρώ. Πολλοί πιστεύουν ότι το να σκέπτονται πάνω στον εαυτό τους σημαίνει να παρατηρούν και δεν είναι έτσι. Μπορεί κάποιος να σκέπτεται πάνω στον εαυτό του και ωστόσο δε μπορεί να παρατηρείται. Είναι τόσο διαφορετικό το να σκέπτεται κανείς τον εαυτό του από το να παρατηρεί, όσο είναι η δίψα από αυτό που είναι το νερό ή το νερό από τη δίψα.

Για να παρατηρηθεί κάποιος, πρέπει να διαχωριστεί μεταξύ δύο, σε δυο μισά: ένα μέρος που "παρατηρεί" και ένα άλλο που είναι "παρατηρούμενο". Όταν το μέρος που παρατηρεί βλέπει τις γελοιότητες και τις βλακείες του παρατηρούμενου μέρους, υπάρχουν δυνατότητες όπως ποτέ άλλοτε να ανακαλύψουμε (ας υποθέσουμε το Εγώ του θυμού) ότι αυτό το Εγώ δεν είμαστε εμείς, ότι αυτό είναι αυτό. Θα μπορέσουμε ν' αναφωνήσουμε: «το Εγώ έχει θυμό, αυτό είναι ένα Εγώ, αυτό πρέπει να πεθάνει, θέλω να εργασθώ πάνω σ' αυτό για να το αποσυνθέσω!» Αλλά αν κάποιος ταυτίζεται μ' αυτό και λέει: «Εγώ έχω θυμό, είμαι θυμωμένος!» παίρνει περισσότερη δύναμη, γίνεται κάθε φορά και πιο ισχυρό και τότε πώς να το διαλύσει; Με ποιο τρόπο; Λοιπόν δε θα μπορέσει, αλήθεια; Έτσι λοιπόν δε πρέπει κανείς να ταυτίζεται με αυτό το Εγώ, με το ξέσπασμα του ή με τη τραγωδία του, γιατί αν κάποιος ταυτίζεται με τη δημιουργία του καταλήγει επίσης να ζει με τη δημιουργία του και αυτό είναι παράλογο.

Στον βαθμό που κάποιος προχωρά εργαζόμενος πάνω στον εαυτό του και εμβαθύνει κάθε φορά και περισσότερο στα θέματα της αυτοπαρατήρησης, θα πηγαίνει όλο και βαθύτερα. Γι' αυτό λοιπόν δεν πρέπει να παραλείπουμε να παρατηρούμε ούτε την πιο ασήμαντη σκέψη. Οποιαδήποτε επιθυμία (όσο περαστική κι αν είναι), οποιαδήποτε αντίδραση, οποιαδήποτε αρνητική σκέψη, προέρχεται από αυτό ή εκείνο το "Εγώ".  Και αν θέλουμε να κατασκευάσουμε το Φως και να ελευθερώσουμε τη Ψυχή, θα επιτρέπουμε να συνεχίζουν να υπάρχουν αυτά τα Εγώ; Θα ήταν παράλογο. Αν αυτό που θέλουμε είναι το Φως, αν στ' αλήθεια είμαστε ερωτευμένοι με το Φως, τότε πρέπει να αποσυνθέσουμε τα Εγώ, δεν μας μένει τίποτε άλλο από το να τα κάνουμε σκόνη και δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε σκόνη αυτό που δεν έχουμε παρατηρήσει. Επομένως, χρειαζόμαστε να μάθουμε να παρατηρούμε.

Σ' αυτό το θέμα πρέπει επίσης να προσέξουμε την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΛΥΑΡΙΑ, γιατί υπάρχουν πολλές αρνητικές και παράλογες εσωτερικές φλυαρίες, εσωτερικές συζητήσεις οι οποίες δεν εξωτερικεύονται ποτέ και φυσικά χρειαζόμαστε να επιπλήττουμε αυτή την εσωτερική φλυαρία, να μάθουμε να σιωπούμε, να μάθουμε να μιλάμε όταν πρέπει να μιλάμε και να σωπαίνουμε όταν πρέπει να σωπαίνουμε (αυτό είναι νόμος όχι μόνο για τον φυσικό και εξωτερικό κόσμο αλλά επίσης για τον εσωτερικό κόσμο). Οι αρνητικές, εσωτερικές φλυαρίες, αργότερα εξωτερικεύονται στο φυσικό. Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό να εξαλείφουμε την αρνητική εσωτερική φλυαρία, γιατί βλάπτει.

Πρέπει να μάθουμε να φυλάμε την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΙΩΠΗ. Φυσιολογικά θεωρούμε ως «νοητική σιωπή» όταν κάποιος αδειάζει τον Νου από κάθε είδους σκέψεις, όταν κάποιος επιτυγχάνει την ηρεμία και τη σιωπή του Νου δια μέσου του διαλογισμού, κλπ. αλλά υπάρχει και άλλο είδος σιωπής.

Ας υποθέσουμε ότι παρουσιάζεται, μπροστά μας, μια περίπτωση κριτικής γνώμης (σε σχέση με έναν όμοιο μας) και ασφαλώς διανοητικά κρατάμε σιωπή: δεν κρίνουμε, δεν κατηγορούμε. Σωπαίνουμε τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Σ' αυτή λοιπόν την περίπτωση υπάρχει "εσωτερική σιωπή".

Τα γεγονότα της πρακτικής ζωής, στο κάτω, κάτω, πρέπει να διατηρούνται σε εσωτερική αντιστοιχία με μια τέλεια εσωτερική διαγωγή. Όταν τα γεγονότα της πρακτικής ζωής εναρμονίζονται με μια τέλεια εσωτερική διαγωγή, είναι σημάδι ότι ήδη δημιουργούμε στον εαυτό μας, το περίφημο, διανοητικό σώμα.

Αν βάλουμε τα διάφορα μέρη ενός Ραδιοφώνου ή ενός Μαγνητοφώνου πάνω σε ένα τραπέζι αλλά δεν γνωρίζουμε τίποτε από ηλεκτρονικά ασφαλώς δε θα μπορέσουμε να συλλάβουμε τους διάφορους ηχητικούς παλμούς που διαχέονται στον Κόσμο. Αν όμως διαμέσου της κατανόησης ενώσουμε τα διάφορα μέρη, θα έχουμε το Ραδιόφωνο, θα έχουμε τη συσκευή που μπορεί να συλλαμβάνει τους ήχους που με άλλο τρόπο δε θα συλλαμβάναμε. Έτσι λοιπόν, επίσης, τα διάφορα μέρη αυτών των σπουδών αυτής της εργασίας θα συμπληρώνονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν ένα θαυμάσιο Σώμα: το περίφημο "σώμα του Νου". Αυτό το Σώμα θα μας επιτρέψει να συλλαμβάνουμε καλύτερα αυτό που υπάρχει μέσα σε εμάς τους ίδιους και θα αναπτύξει περισσότερο σ' εμάς την αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης, κι αυτό είναι αρκούντως σημαντικό.

Έτσι λοιπόν, το αντικείμενο της παρατήρησης είναι η πραγματοποίηση μιας αλλαγής σ' εμάς τους ίδιους, η υποκίνηση μιας ουσιαστικής, πραγματικής αλλαγής.

Τη στιγμή που θα έχουμε γίνει επιδέξιοι, θα λέγαμε, στην παρατήρηση του εαυτού μας, τότε λοιπόν έρχεται η διαδικασία της εξάλειψης. Επομένως υπάρχουν χαρακτηριστικά, τρία στάδια σε αυτό το θέμα: Πρώτον, η παρατήρηση, δεύτερον, η κριτική κρίση, και τρίτον ότι τώρα είναι ακριβώς η εξάλειψη αυτού ή εκείνου του Εγώ.

Παρατηρώντας ένα Εγώ, πρέπει να δούμε πώς συμπεριφέρεται στο Διανοητικό Κέντρο (με ποιο τρόπο) και να το γνωρίσουμε στα «παιχνίδια» του στον Νου. Δεύτερον, με ποιο τρόπο εκφράζεται δια μέσου του συναισθήματος (στην καρδιά) και τρίτον να ανακαλύψουμε τον τρόπο δράσης του στα Κέντρα Κινητικο-Ενστικτο-Σεξουαλικό.

Προφανώς στο σεξ, ένα Εγώ έχει έναν τρόπο έκφρασης, στη καρδιά έχει άλλο τρόπο και στον εγκέφαλο άλλο. Στον εγκέφαλο ένα Εγώ εκδηλώνεται δια μέσου της διανόησης: αιτίες, δικαιολογίες, υπεκφυγές, προφάσεις, κλπ., στη καρδιά σαν πόνος, σαν στοργή, σαν μια αγάπη (όταν προφανώς, πολλές φορές είναι ζήτημα λαγνείας), κλπ., και στα Κέντρα Κινητικο-Ενστικτο-Σεξουαλικό έχει άλλο τρόπο έκφρασης (σαν δράση, σαν ένστικτο, σαν λάγνα ώθηση, κλπ.).

Για παράδειγμα αναφέρουμε μια συγκεκριμένη περίπτωση: ΛΑΓΝΕΙΑ. Ένα Εγώ, λαγνείας (μπροστά σε ένα άτομο του αντίθετου φύλου) στο Νου, μπορεί να εκδηλωθεί με σταθερές σκέψεις, στη καρδιά, θα μπορούσε να εκδηλωθεί σαν μια στοργή, σαν μια αγάπη φαινομενικά αγνή, ακηλίδωτη σε βαθμό που κάποιος θα μπορούσε να δικαιολογηθεί τέλεια και να πει: «Εντάξει, εγώ δε νιώθω λαγνεία γι' αυτό το άτομο, αυτό που νιώθω είναι αγάπη.», αλλά αν αυτός είναι παρατηρούμενος, αν προσέχει πολύ την οργανική του μηχανή και παρατηρεί το Σεξουαλικό Κέντρο, θα ανακαλύψει ότι στο σεξουαλικό κέντρο υπάρχει κάποια δραστηριότητα μπροστά σ' αυτό το άτομο. Τότε θα καταστεί σαφές ότι δεν υπάρχει τέτοια στοργή, ότι δεν υπάρχει τέτοια αγάπη γι' αυτό το άτομο, ότι αυτό που υπάρχει δεν είναι παρά λαγνεία.

Δείτε λοιπόν πόσο λεπτό είναι το έγκλημα: η λαγνεία μπορεί κάλλιστα να μεταμφιεσθεί (στην καρδιά) σε αγάπη και να γράφει στίχους, κ.λ.π,, αλλά είναι μεταμφιεσμένη λαγνεία.

Αν κάποιος είναι προσεκτικός και παρατηρεί αυτά τα τρία Κέντρα της μηχανής, μπορεί να διαπιστώσει ότι πρόκειται για ένα Εγώ και αφού έχει ανακαλύψει ότι πρόκειται για ένα Εγώ, αφού έχει γνωρίσει τις λειτουργίες του στα τρία Κέντρα, δηλαδή στο Διανοητικό, στη καρδιά και στο σεξ, τότε προχωρά στη τρίτη φάση. Ποια είναι η τρίτη φάση; Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ. Αυτή είναι η τελική φάση της εργασίας: η εκτέλεση. Τότε πρέπει κανείς να προσφύγει στην ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ. Τι εννοούμε με τον όρο «προσευχή στην εργασία»; Η προσευχή στην εργασία πρέπει να πραγματοποιείται πάνω στη φάση της ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ....

Σε κάποια ευκαιρία είπαμε ότι όταν το σώμα είναι ενεργητικό στα όνειρα, το άτομο μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά στον φυσικό κόσμο. Γι' αυτόν τον λόγο οι Ιερές Γραφές επιμένουν στην αναγκαιότητα της αφύπνισης.

Αν αυτοί οι δύο τύποι ανθρώπων (αυτοί που βρίσκονται, θα λέγαμε, σε κατάσταση βαθιάς ασυνειδησίας ή εκείνοι που συνεχίζουν να ονειρεύονται και έχουν το σώμα τους ενεργητικό στα όνειρα) κάνουν προσευχή, αυτές οι δύο ίδιες καταστάσεις (οι τόσο υπεράνθρωπες) δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα, παρ' όλο που λυπούνται για τις αρνητικές τους καταστάσεις, ωστόσο η Φύση ανταποκρίνεται.

Για παράδειγμα: αν ένας ασυνείδητος, ένας κοιμισμένος, κάνει προσευχή για να κάνει μία διαπραγμάτευση, είναι δυνατόν τα Εγώ του που είναι αμέτρητα, να μην είναι όλα σύμφωνα με αυτό που αυτός πρόκειται να κάνει. Είναι μόνο ένα από τα Εγώ εκείνο που κάνει την προσευχή και τα άλλα (που δεν έχουν δώσει σημασία) μπορεί να μην τα ενδιαφέρει τέτοια συμφωνία, να μη συμφωνούν μ' αυτή τη προσευχή και παρακαλούν (κατά την προσευχή) ακριβώς για το αντίθετο, για να αποτύχει αυτή η διαπραγμάτευση, επειδή δε συμφωνούν. Καθώς οι άλλοι είναι πλειοψηφία, η Φύση απαντά με τις δυνάμεις της, με μια ροή δυνάμεων κι έρχεται η αποτυχία της διαπραγμάτευσης (αυτό είναι σαφές). Επομένως, για να έχει η προσευχή και αποτελεσματική αξία στη εργασία πάνω στον ίδιο τον εαυτό, πρέπει κανείς ν' αφιερώνεται στην Τρίτη κατάσταση της Συνείδησης που είναι αυτή της ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ, δηλαδή, στην ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ.

Τότε, βυθιζόμενος σε βαθύ διαλογισμό, συγκεντρωμένος στην Εσωτερική Θεϊκή Μητέρα, θα την ικετεύσει να εξαλείψει από τον ψυχισμό του αυτό το "Εγώ" που επιθυμεί να αποσυνθέσει. Η Θεϊκή Μητέρα μπορεί κατ' αυτήν τη στιγμή, να δράσει αποκεφαλίζοντας αυτό το Εγώ, αλλά με αυτό δεν έχει ολοκληρωθεί η εργασία. Η Θεϊκή Μητέρα δεν θα το αποσυνθέσει (στιγμιαία) όλο. Θα χρειαστεί, αν δεν το αποσυνθέσει όλο, να έχουμε υπομονή και με συνεχείς εργασίες διαμέσου του χρόνου θα επιτυγχάνουμε ώστε αυτό το Εγώ να αποσυντίθεται αργά, να χάνει τον όγκο του, το μέγεθος του.

Ένα "Εγώ" μπορεί να είναι τρομακτικά απαίσιο, αλλά στον βαθμό που θα χάνει όγκο θα ομορφαίνει. Στη συνέχεια θα λάβει τη μορφή ενός παιδιού και τελικά θα μετατρέπεται σε σκόνη. Όταν πλέον έχει γίνει σκόνη, η Συνείδηση (που βρισκόταν κλεισμένη, εμφιαλωμένη, εγκλωβισμένη μέσα σ' εκείνο το Εγώ) μένει απελευθερωμένη. Τότε το Φως θα έχει αυξηθεί, είναι ένα ποσοστό φωτός που μένει ελεύθερο. Έτσι θα προχωράμε με κάθε ένα από τα "Εγώ"....

Η εργασία είναι μακρά και πολύ σκληρή. Πολλές φορές, οποιαδήποτε αρνητική σκέψη, όσο ασήμαντη και αν είναι, έχει σαν υπόβαθρο ένα αρχαιότατο Εγώ. Αυτή η αρνητική σκέψη που φθάνει στο Νου, μας δείχνει ότι (πραγματικά) υπάρχει ένα Εγώ πίσω απ' αυτή τη σκέψη κι ότι αυτό το Εγώ πρέπει να εξαλειφθεί, να εκριζωθεί από τον ψυχισμό μας, ότι πρέπει να το μελετήσουμε, να γνωρίσουμε τις λειτουργίες του, να δούμε, πώς συμπεριφέρεται στους τρεις εγκεφάλους: στον Διανοητικό, στον Συγκινησιακό και (μιλώντας σε σύνθεση) στον Κινητικο-Ενστικτο-Σεξουαλικό. Να δούμε με ποιόν τρόπο εργάζεται σε κάθε ένα από αυτά τα κέντρα. Σύμφωνα με τη συμπεριφορά του, θα το αναγνωρίσουμε.

Όταν κάποιος αναπτύσσει την αίσθηση της αυτοπαρατήρησης, φθάνει να διαπιστώσει (από μόνος του) ότι μερικά από αυτά τα Εγώ είναι τρομακτικά τέρατα με τρομακτική μορφή καθώς και το γιατί ζουν στο εσωτερικό του ψυχισμού μας...