ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 6 - ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Πρώτο μέρος

6. ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟ-ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ

«Είναι επείγον να πούμε, στους γνωστικούς σπουδαστές μας που παρατηρούν τον εαυτό τους, με ποια έννοια πρέπει να αυτό-παρατηρούνται και τους λόγους γι' αυτό.»

«Όταν κάποιος θέλει πραγματικά να γνωρίσει τον εαυτό του, πρέπει να αυτοπαρατηρείται και να προσπαθεί να γνωρίσει τα διάφορα Εγώ που βρίσκονται τοποθετημένα μέσα στη Προσωπικότητα.»

«Αν κάποιος από τους αναγνώστες μας, δεν καταλαβαίνει ακόμα αυτή τη "Διδασκαλία των πολλών εγώ", οφείλεται (αποκλειστικά) στην έλλειψη πρακτικής στο θέμα της αυτοπαρατήρησης.»

«Κατά το μέτρο που κάποιος εξασκεί την εσωτερική αυτοπαρατήρηση θα ανακαλύπτει (μόνος του) τους "πολλούς ανθρώπους" τα "πολλά εγώ" που ζουν μέσα στην ίδια μας την Προσωπικότητα.»

«Όποιοι αρνούνται τη "Διδασκαλία των πολλών εγώ", όποιοι λατρεύουν ένα "θεϊκό εγώ", αναμφισβήτητα δεν έχουν αυτοπαρατηρηθεί ποτέ σοβαρά. Μιλώντας αυτή τη φορά με Σωκρατικό τρόπο λέμε ότι αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο αγνοούν, αλλά επιπλέον αγνοούν ότι αγνοούν.»

 «Πραγματικά, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, χωρίς την σοβαρή και βαθιά αυτοπαρατήρηση. Αλλά ενώ ένα οποιοδήποτε υποκείμενο συνεχίζει να θεωρεί τον εαυτό του σαν "ένας", είναι φανερό ότι οποιαδήποτε εσωτερική αλλαγή θα είναι κάτι περισσότερο από αδύνατη.»

Όσο ένας άνθρωπος συνεχίζει με το λάθος, να νομίζει ότι είναι "ένας", "μοναδικός", "ατομικός", είναι προφανές ότι η ριζική αλλαγή θα είναι κάτι περισσότερο από αδύνατη.

Αναμφισβήτητα, αυτή η έλλειψη της ψυχολογικής ενότητας στο ανθρωποειδές, είναι η αιτία όλων των δυσκολιών και πικριών.

Το φυσικό σώμα, ναι, είναι μια πλήρης ενότητα και εργάζεται σαν ένα οργανικό σύνολο εκτός αν είναι άρρωστο. Η εσωτερική ζωή του "ανθρωποειδούς" όμως, σε καμιά περίπτωση δεν είναι μια ψυχολογική ενότητα.

Το σοβαρότερο απ' όλα αυτά, και σε πείσμα αυτού που λένε οι διάφορες σχολές ψευδό-εσωτεριστικού ή ψευδό-αποκρυφιστικού τύπου, είναι η απουσία ψυχολογικής οργάνωσης στο εσώτερο βάθος του κάθε υποκειμένου.

Πραγματικά, υπό αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχει αρμονική εργασία (σαν ένα ΟΛΟ) στην εσωτερική ζωή των ατόμων.

Το ίδιο γεγονός ότι η εσωτερική εργασία αρχίζει με την αυστηρή παρατήρηση του εαυτού μας, μας δείχνει μια πληθώρα ψυχολογικών παραγόντων, Εγώ, ή ανεπιθύμητων στοιχείων που επείγει να εξαλείψουμε, να ξεριζώσουμε από το εσωτερικό μας διάστημα.

Αυτός ο τύπος εργασίας δεν είναι εξωτερικός, αλλά εσωτερικός και όποιοι σκέπτονται ότι οποιοδήποτε Εγχειρίδιο Ευγένειας (Καλής Συμπεριφοράς) ή ηθικό σύστημα (εξωτερικό και επιφανειακό), μπορεί να τους οδηγήσει στην επιτυχία, (πραγματικά) λανθάνουν ολοκληρωτικά.

Το συγκεκριμένο και οριστικό γεγονός ότι η εσωτερική εργασία αρχίζει με τη ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ ΠΡΟΣΟΧΗ, με την πλήρη παρατήρηση του εαυτού μας, είναι λόγος περισσότερο από αρκετός για να δείξει ότι αυτή απαιτεί μια προσωπική προσπάθεια, πολύ ιδιαίτερη από τον καθένα από εμάς.

Μιλώντας ειλικρινά και χωρίς υπεκφυγές βεβαιώνουμε με καταφατικό τρόπο το ακόλουθο: κανένα άλλο ανθρώπινο ον δε θα μπορούσε να κάνει αυτή την εργασία για εμάς.

Δεν είναι δυνατή καμία αλλαγή στον ψυχισμό μας, χωρίς την ευθεία παρατήρηση όλου αυτού του συνόλου των υποκειμενικών παραγόντων που φέρουμε μέσα μας.

Το να δεχθούμε την πληθωρικότητα του Εγώ και να απορρίψουμε την αναγκαιότητα της μελέτης και ευθείας παρατήρησης του εαυτού μας, σημαίνει (πραγματικά) μια φυγή από τον εαυτό μας, μια μορφή αυτο-εξαπάτησης.

Μόνο δια μέσου της αυστηρής προσπάθειας που συνεπάγεται την συνετή παρατήρηση του εαυτού μας (χωρίς κανενός είδους διαφυγές) μπορούμε να διαπιστώσουμε, πραγματικά ότι δεν είμαστε "ένας", αλλά "πολλοί".

Το να "παραδεχθούμε" την πληθωρικότητα του Εγώ και το να "διαπιστώσουμε" δια μέσου της αυστηρής παρατήρησης, είναι δυο διαφορετικές απόψεις.

Κάποιος μπορεί να παραδεχθεί την Διδασκαλία των Πολλών Εγώ χωρίς να το έχει ποτέ διαπιστώσει, γιατί αυτό το τελευταίο είναι δυνατό μόνο όταν αυτοπαρατηρούμαστε προσεκτικά.

Το να αποφύγουμε την εργασία της εσωτερικής παρατήρησης, το να ψάχνουμε υπεκφυγές, είναι αδιάψευστο σημάδι εκφυλισμού...

Ενώ ένας άνθρωπος (επαναλαμβάνουμε) υποστηρίζει την ψευδαίσθηση ότι είναι πάντοτε "ένας" και το "ίδιο πρόσωπο", δεν μπορεί ν' αλλάξει και είναι σαφές ότι ο σκοπός αυτής της εργασίας είναι, ακριβώς, το να επιτύχουμε μια βαθμιαία αλλαγή στην εσωτερική μας ζωή.

Η ριζική μετατροπή είναι μια καθορισμένη δυνατότητα που φυσιολογικά χάνεται όταν δεν εργαζόμαστε πάνω στον εαυτό μας. Το αρχικό σημείο αυτής της ριζικής αλλαγής παραμένει απόκρυφο ενώ ο άνθρωπος συνεχίζει πιστεύοντας τον εαυτό του σαν "ένας".

Όταν σκεπτόμαστε ότι είμαστε "ένας", δε μπορούμε να μετακινηθούμε από εκεί που βρισκόμαστε (στον εαυτό μας), αλλά παραμένουμε στάσιμοι και τελικά εκφυλιζόμαστε, υπεξελισσόμαστε.

Κάθε ένας από εμάς βρίσκεται σε καθορισμένη ψυχολογική φάση και δε μπορούμε να βγούμε (απ' αυτήν), εκτός αν ανακαλύψουμε, ευθέως, όλα εκείνα τα πρόσωπα ή "Εγώ" που ζουν μέσα στο δικό μας πρόσωπο.

Είναι φανερό ότι δια μέσου της εσωτερικής παρατήρησης, μπορούμε να "δούμε τους πολλούς ανθρώπους" που ζουν στον ψυχισμό μας και που χρειαζόμαστε να εξαλείψουμε για να επιτύχουμε την ριζική μετατροπή.

Αυτή η αντίληψη, αυτή η αυτοπαρατήρηση αλλάζει θεμελιωδώς όλες τις λανθασμένες απόψεις που έχουμε για τον εαυτό μας και σαν αποτέλεσμα διαπιστώνουμε το ακριβές γεγονός ότι δεν κατέχουμε πραγματική ατομικότητα.

Ενώ δεν αυτοπαρατηρούμαστε, θα ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ΕΝΑΣ και κατά συνέπεια η ζωή μας θα είναι λανθασμένη.

Δεν είναι δυνατόν να σχετιζόμαστε σωστά με τους όμοιους μας ενώ δεν πραγματοποιείται μια εσωτερική αλλαγή στο βάθος του ψυχισμού μας.

Οποιαδήποτε εσωτερική αλλαγή, απαιτεί προηγουμένως την εξάλειψη των "Εγώ" που φέρουμε μέσα μας.

Με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαμε να εξαλείψουμε αυτά τα Εγώ, αν δεν τα παρατηρήσουμε στο εσωτερικό μας.

Εκείνοι που αισθάνονται "ένας", που σκέπτονται για τον εαυτό τους το καλύτερο, ουδέποτε θα δέχονταν τη Διδασκαλία των Πολλών, ούτε βεβαίως θα επιθυμούσαν να παρατηρήσουν τα Εγώ και ως εκ τούτου, οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής θα ήταν γι' αυτούς αδύνατη.

Δεν είναι πιθανή η αλλαγή χωρίς την εξάλειψη. Κι ακόμη περισσότερο, όποιος αισθάνεται κάτοχος της Ατομικότητας, έστω και αν δεχθεί ότι πρέπει να εξαλείψει θα αγνοούσε πραγματικά τί είναι αυτό που πρέπει να εξαλείψει.

Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όποιος πιστεύει ότι είναι "ένας", αυτο-εξαπατώμενος πιστεύει ότι ναι, γνωρίζει αυτό που πρέπει να εξαλείψει αλλά στην πραγματικότητα ούτε καν γνωρίζει ότι δε γνωρίζει (είναι ένας μορφωμένος αγνοών).

Χρειαζόμαστε να από-εγωποιηθούμε και να ατομικοποιηθούμε, αλλά όποιος πιστεύει ότι κατέχει την ατομικότητα, είναι αδύνατον να μπορέσει να αποεγωποιηθεί.

Η Ατομικότητα είναι Ιερή εκατό τοις εκατό. Σπάνιοι είναι εκείνοι που την κατέχουν αλλά όλοι πιστεύουν ότι την κατέχουν.

Πώς θα μπορούσαμε να εξαλείψουμε "Εγώ", αν πιστεύουμε ότι έχουμε ένα μοναδικό Εγώ; Ασφαλώς, μόνο εκείνος που δεν αυτό-παρατηρήθηκε ποτέ σοβαρά, σκέπτεται ότι έχει ένα μοναδικό Εγώ.

Ωστόσο οφείλουμε να είμαστε πολύ σαφείς σχετικά με αυτή την Διδασκαλία, γιατί υπάρχει ο ψυχολογικός κίνδυνος να μπερδέψουμε την αυθεντική Ατομικότητα με την άποψη περί κάποιου είδους «ανώτερου Εγώ» ή με κάτι άλλου ύφους.

Η Ιερή Ατομικότητα βρίσκεται πολύ πιο μακριά από οποιαδήποτε μορφή του Εγώ. Η Ιερή Ατομικότητα είναι αυτό που είναι, αυτό που πάντοτε ήταν και αυτό που πάντοτε θα είναι. Η νόμιμη Ατομικότητα είναι του ΕΙΝΑΙ και ο λόγος ύπαρξης του ΕΙΝΑΙ, είναι το ίδιο το ΕΙΝΑΙ.

Διακρίνετε μεταξύ του ΕΙΝΑΙ και του "εγώ". Όποιοι συγχέουν το "εγώ" με το ΕΙΝΑΙ, ουδέποτε έχουν αυτοπαρατηρηθεί σοβαρά.