Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - Κεφάλαιο 1ε΄

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

✫Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - Κεφάλαιο 1ε΄

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

μέρος ε΄ 

ΤΑ ΣΟΦΙΣΜΑΤΑ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ

Σοφίσματα, είναι οι εσφαλμένοι συλλογισμοί που οδηγούν στο λάθος και που κυοφορούνται από το εγώ στα σαράντα εννιά επίπεδα του υποσυνειδήτου.

Το υποσυνείδητο είναι ο τάφος του παρελθόντος πάνω στον οποίο καίει η φαύλη φλόγα της σκέψης και όπου γεννιούνται τα σοφίσματα αφαίρεσης. Αυτά οδηγούν το διανοητικό ζώο στη γοητεία και τελικά, στον ύπνο της συνείδησης.

Αυτό που φυλάγεται μέσα στον τάφο είναι σαπίλα και κόκαλα νεκρών, η επιτάφια όμως πλάκα είναι πολύ όμορφη και πάνω της καίει μοιραία η φλόγα του διανοητικού.

Αν θέλουμε να διαλύσουμε το εγώ, πρέπει να ανασκάψουμε τον υποσυνείδητο τάφο και να ξεθάψουμε όλα τα κόκαλα και τη σαπίλα του παρελθόντος. Όμορ­φο πολύ είναι το μνήμα απέξω, αλλά από μέσα είναι μιαρός και βδελυρός. Είναι ανάγκη να γίνουμε εκταφής.

Είναι πολύ εύκολο πράγμα να προσβάλλουμε κάποιον, να του πληγώνουμε τα βαθιά του συναισθή­ματα, να τον ταπεινώνουμε προσπαθώντας, υποτίθεται, να τον διορθώσουμε για το καλό δικό του. Έτσι σκέφ­τονται οι οργίλοι, εκείνοι που πιστεύοντας ότι δεν μισούν, μισούν δίχως να γνωρίζουν ότι μισούν.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που παλεύουν στη ζωή τους για να γίνουν πλούσιοι. Δουλεύουν, κάνουν οικονομίες και κοπιάζουν σ' όλα, αλλά το μυστικό κίνητρο για όλες τους τις δραστηριότητες είναι ο κρυφός φθόνος, αυτός που μένει άγνωστος, αυτός που δεν βγαίνει στην επιφάνεια, αυτός που παραμένει φυλαγμένος στο μνήμα του υποσυνειδήτου.

Είναι δύσκολο να βρεθεί, στη ζωή κάποιος που δεν φθονεί, το όμορφο σπίτι, το εκθαμβωτικό αυτοκί­νητο, την εξυπνάδα του αρχηγού, το ωραίο ρούχο, την καλή κοινωνική θέση, τη μεγαλειώδη περιουσία, κτλ.

Σχεδόν πάντα οι καλύτερες προσπάθειες των πολιτών έχουν σαν κρυφό κίνητρο το φθόνο.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που χαίρονται την καλή όρεξη και απεχθάνονται τη λαιμαργία, ωστόσο τρώνε πάντα περισσότερο από το κανονικό.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που παραφυλάνε τον ή την σύζυγο τους, παρότι σιχαίνονται τις ζήλιες.

Είναι πολλοί οι μαθητές ορισμένων ψευτοεσωτεριστικών και ψευτοαποκρυφιστικών σχολών που απεχθάνονται τα πράγματα αυτού του κόσμου και δεν εργάζονται καθόλου διότι όλα είναι ματαιότητα, αλλά είναι ζηλότυποι όσο αναφορά τις αρετές τους και ουδέποτε παραδέχονται να τους χαρακτηρίσει κάποιος τεμπέληδες.

Είναι πολλοί αυτοί που μισούν την κολακεία και τις επευφημίες, αλλά δεν έχουν καμιά δυσκολία να ταπεινώνουν με τη μετριοφροσύνη τους το φτωχό ποιητή που τους συνέθεσε έναν στίχο με μοναδικό σκοπό να εξοικονομήσει κάποια χρήματα για να αγορά­σει ένα ψωμί.

Είναι πολλοί οι δικαστές που γνωρίζουν να κάνουν το καθήκον τους. Είναι όμως, επίσης πολλοί, οι δικαστές που με την ισχύ που τους δίνει το καθή­κον τους έχουν δολοφονήσει άλλους. Αναρίθμητα ήταν τα κεφάλια που έπεσαν στη λαιμητόμο της Γαλλικής Επανάστασης.

Όλοι οι δήμιοι εκτελούν το καθήκον τους και είναι ήδη εκατομμύρια τα αθώα θύματα των δημίων.

Κανένας δήμιος δεν νιώθει ένοχος, όλοι εκτελούν το καθήκον τους.

Οι φυλακές είναι γεμάτες από αθώους, αλλά οι δικαστές δεν αισθάνονται ένοχοι διότι εκτελούν το καθήκον τους.

Ο πατέρας και η μητέρα της οικογένειας, μαστι­γώνουν και ξυλοφορτώνουν τα μικρά παιδιά τους, αλλά δεν νιώθουν καμιά τύψη, διότι εκτελούν, υποτί­θεται, το καθήκον τους και θα δέχονταν τα πάντα, εκτός από το να τους χαρακτηρίσει κάποιος σκληρο­τράχηλους .

Μόνο με ήσυχο το νου και βυθισμένοι σε βαθύ διαλογισμό θα μπορέσουμε να βγάλουμε μέσα από τον τάφο του υποσυνειδήτου όλη την κρυφή σαπίλα που κουβαλάμε μέσα μας. Δεν είναι καθόλου ευχάριστο να βλέπουμε το μαύρο μνήμα με όλα τα κόκαλα και τη σαπίλα του παρελθόντος.

Κάθε κρυμμένο ελάττωμα μυρίζει άσχημα μέσα στον τάφο του, αλλά βλέποντας το, γίνεται εύκολο να το κάψουμε και να το κάνουμε σκόνη.

Η φωτιά της κατανόησης κάνει σκόνη τη σαπίλα του παρελθόντος. Πολλοί σπουδαστές Ψυχολογίας, όταν αναλύουν το υποσυνείδητο, διαπράττουν το λάθος να διαχωρίζονται σε αναλυτή και αναλυόμενο, διανοη­τικό και υποσυνείδητο, υποκείμενο και αντικείμενο, δέκτη και δεχόμενο.

Αυτά τα είδη διαίρεσης είναι τα σοφίσματα αφαίρεσης (περίσπασης) που μας παρουσιάζει το εγώ.

Αυτά τα είδη διαίρεσης δημιουργούν ανταγωνισμούς και μάχες; μεταξύ διανοητικού και υποσυνειδήτου, και όπου υπάρχουν μάχες και πάλες δεν μπορεί να υπάρχει ησυχία και σιωπή του νου.

Μόνο με νοητική ησυχία και σιωπή μπορούμε να βγάλουμε έξω από το μαύρο τάφο του υποσυνειδή­του όλη τη σαπίλα του παρελθόντος.

Να μη λέμε το εγώ μου έχει φθόνο, μίσος, ζήλε ι ες, θυμό, λαγνεία, κ.τ.λ. ειναι καλύτερο να μην διαιρούμαστε, είναι καλύτερο να λέμε: εγώ έχω φθόνο, μίσος, ζήλιες, θυμό, λαγνεία, κ.τ.λ.

Όταν μελετάμε τα Ιερά Βιβλία της Ινδίας, ενθουσιαζόμαστε καθώς σκεπτόμαστε τον Υπέρτατο Βράχμα και την ένωση του Άτμαν με τον Βράχμα.  Όμως, στην πραγματικότητα, ενόσω υπάρχει ένα Ψυχολογικό εγώ με τα σοφίσματα αφαίρεσης του, δεν μπορούμε να πετύχουμε την μακαριότητα να ενωθούμε με το Συμπαντικό Πνεύμα Ζωής. Όντας νεκρό το εγώ, το Συμπαντικό Πνεύμα Ζωής βρίσκεται μέσα μας όπως η φλόγα στη λάμπα.

Η ΔΟΛΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΓΩ

Η δολιότητα (απατηλότητα) του εγώ είναι η συνήθεια της δίχως κανένα όριο εξαπάτησης, που διαδικάζεται μέσα από τις σειρές του εγώ.

Οποιοσδήποτε μπορεί να διαπράξει το λάθος να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα όπως το κάνει κάθε δειλός και ηλίθιος αυτόχειρας, όμως, το περί­φημο εγώ της Ψυχολογίας ουδέποτε θα. μπορεί να αυτοκτονήσει.

Οι άνθρωποι όλων των ψευδοεσωτεριστικών σχολών έχουν μεγαλειώδη ιδανικά κι ακόμη υψηλές προθέσεις, αλλά όλα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν στο πεδίο της υποκειμενικής και άθλιας σκέψης, όλα αυτά είναι του εγώ.

Το εγώ είναι πάντα διεφθαρμένο. Μερικές φο­ρές στολίζεται με όμορφες αρετές, μέχρι του σημεί­ου να ντύνεται το χιτώνα της αγιότητας.

Όταν το εγώ θέλει να πάψει να υπάρχει, δεν το κάνει με αγνό και αφιλοκερδή τρόπο, αλλά θέλει να συνεχίζει με διαφορετικό τρόπο, επιθυμεί την ανταμοιβή και την ευτυχία.

Σ' αυτούς τους μηχανοποιημένους καιρούς της ζωής υπάρχει παραγωγή σε σειρές: σειρές αυτοκινή­των, σειρές αεροπλάνων, σειρές μηχανών της μιας ή της άλλης μάρκας, κ.τ.λ. όλα έχουν γίνει σειρές, μέχρι που και το ίδιο το εγώ είναι σειρά.

Οφείλουμε να γνωρίζουμε τις σειρές του εγώ. Το εγώ διαδικάζεται σε σειρές και σειρές σκέψεων, συναισθημάτων, επιθυμιών, συνηθειών, κ.τ.λ.

Oι διαχωριστές του εγώ συνεχίζουν να διαι­ρούν το εγώ τους σε "ανώτερο και κατώτερο" με τις θεωρίες τους για το κοκορευόμενο ανώτερο και υπέρ Θεϊκό εγώ τους που ελέγχει το άτυχο κατώτερο εγώ.

Γνωρίζουμε καλά ότι αυτή η διαίρεση σε ανώτε­ρο εγώ και κατώτερο εγώ είναι εσφαλμένη εκατό τοις εκατό. Ανώτερο και κατώτερο είναι δύο τμήματα του ίδιου πράγματος. Ανώτερο εγώ και κατώτερο εγώ είναι τα δύο τμήματα του Σατανά, του εγώ.

Μπορεί μήπως ένα μέρος του εγώ να κάνει σκό­νη ένα άλλο μέρος του εγώ; Μπορεί, μήπως ένα μέρος του Εαυτού να επιβάλλει το νόμο της εξορίας σε άλλο μέρος του Εαυτού;

Το πολύ, πολύ που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποκρύπτουμε πονηρά και πολυμήχανα ότι δεν μας αρέσει, να κρύβουμε τις διαστροφές μας και να χαμο­γελάμε με πρόσωπα αγίων. Αυτή είναι η δολιότητα του Εγώ, η συνήθεια να εξαπατά. Ένα μέρος του Εαυ­τού μας μπορεί να κρύβει ένα άλλο μέρος του Εαυτού μας. Είναι αυτό κάτι παράξενο; Μήπως η γάτα δεν κρύβει τα νύχια της; Αυτή είναι η δολιότητα του Εγώ. Όλοι μας, φέρουμε στο εσωτερικό τον φαρισαίο. Απέξω είμαστε πολύ ωραίοι, αλλ' από μέσα είμαστε σάπιοι για τα καλά.

Έχουμε γνωρίσει φαρισαίους που προκαλούν τρόμο. Γνωρίσαμε κάποιον που φορούσε τον άσπιλο χιτώνα του Δασκάλου, τα μαλλιά του ήταν μακριά και ποτέ ξυράφι δεν είχε κόψει τη σεβάσμια γενειά­δα του. Ο άνθρωπος αυτός έσπερνε τον τρόμο σ' όλο τον κόσμο με την αγιότητα του.  Ήταν φυτοφάγος εκατό τοις εκατό, δεν έπινε τίποτα που θα μπορούσε να έχει οινόπνευμα και ο κόσμος γονάτιζε μπροστά του.

Δεν αναφέρουμε το όνομα αυτού του σοκολατένιου αγίου, περιοριζόμαστε μόνο να πούμε ότι είχε εγκαταλείψει τη γυναίκα του και τα παιδιά του, δήθεν για να ακολουθήσει το μονοπάτι της αγιότητας.

Κήρυττε ωραία πράγματα και μιλούσε φοβερά κατά της μοιχείας και της πορνείας, αλλά μυστικά είχε πολλές σπιτωμένες και πρότεινε στις πιστές του αφύσικες σεξουαλικές ενώσεις.  Ήταν ένας άγιος, ναι, ένας σοκολατένιος άγιος!

Έτσι είναι οι φαρισαίοι... "Αλίμονό σας» γραμματείς, και φαρισαίοι υποκριτές, διότι πλένετε το εξωτερικό του ποτηριού και του πιάτου, αλλά από μέσα είστε γεμάτοι κλεψιά και αδικία !"

Μην τρώτε κρέας, μην πίνετε οινόπνευμα, μην καπνίζεται... Δείχνεστε πράγματι δίκαιοι στους ανθρώπους, αλλά από μέσα είστε γεμάτοι υποκρισία και κακία.

Ο φαρισαίος με τη δολιότητα του εγώ, κρύβει τα εγκλήματα από τα ξένα μάτια κι ακόμη τα κρύβει και από τον ίδιο τον εαυτό του.

Γνωρίζουμε φαρισαίους που κάνουν τρομερές νηστείες και φοβερές αυτοτιμωρίες (κανόνες), είναι πολύ βέβαιοι ότι είναι δίκαιοι και σοφοί, αλλά τα θύματά τους πάσχουν ανείπωτα. Σχεδόν πάντα εί­ναι οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους, τα αθώα θύματα της κακίας τους κι όμως αυτοί συνεχίζουν τις ιερές ασκήσεις τους, πεπεισμένοι ότι είναι δίκαιοι και άγιοι.

Το αποκαλούμενο ανώτερο εγώ λέει: "θα νικήσω το θυμό, την πλεονεξία, τη λαγνεία, κ.τ.λ. αλλά τότε το αποκαλούμενο κατώτερο εγώ γελάει με το βροντερό σαρκασμό του Αριστοφάνη και τα δαιμόνια των παθών, τρομοκρατημένα, τρέχουν να κρυφτούν μέσα στις μυστικές σπηλιές στις διάφορες περιοχές του νου. Μ' αυτόν τον τρόπο λειτουργεί, η δολιότητα του εγώ.

Κάθε διανοητική προσπάθεια για τη διάλυση του εγώ είναι άχρηστη, διότι η παραμικρή κίνηση του νου ανήκει στο εγώ. Κάποιο μέρος του Εαυτού μου ενδέχεται να έχει καλές προθέσεις. Και τι μ' αυτό; Ο δρόμος που οδηγεί στην άβυσσο είναι στρωμέ­νος με καλές προθέσεις.

Είναι παράξενο αυτό το παιχνίδι ή δολιότητα ενός μέρος του Εαυτού μας που θέλει να ελέγχει άλλο μέρος του Εαυτού μας, που δεν του αρέσει να ελέγχεται.

Είναι συγκινητικές οι αυτοτιμωρίες των αγίων που κάνουν να υποφέρουν η σύζυγος και τα παιδιά. Είναι αστείες όλες εκείνες οι πραότητες των "σοκο­λατένιων αγίων". Είναι αξιοθαύμαστη η πολυμάθεια των δοκησίσοφων πολυμερών. Και λοιπόν; Το εγώ δεν μπορεί να καταστρέφει το εγώ και συνεχίζει να δι­αιωνίζεται για εκατομμύρια χρόνια στους απογόνους μας.

Πρέπει να ξεγοητευτούμε από όλες τις άχρηστες προσπάθειες και τις απατηλότητες. Όταν το εγώ θέλει να καταστρέψει το εγώ, η προσπάθεια είναι άχρηστη.

Μόνο όταν έχουμε κατανοήσει βαθιά και αληθι­νά το τι είναι οι άχρηστες μάχες της σκέψης, μόνο όταν έχουμε κατανοήσει τις εσωτερικές και εξωτερι­κές δράσεις και αντιδράσεις, τις μυστικές απαντή­σεις, τα κρυφά κίνητρα, τις απόκρυφες παρορμήσεις... κ.τ.λ., τότε μπορούμε να φθάσουμε στην επιβλητική ησυχία και τη σιωπή του νου.

Πάνω στα καθαρά νερά του ωκεανού του Συμπαντικού Νου, μπορούμε να ατενίσουμε σε κατάσταση έκστασης όλες τις διαβολικές μορφές του πολυπλη­θούς εγώ.

Όταν το εγώ δεν μπορεί να κρυφτεί είναι κατα­δικασμένο στην ποινή του θανάτου. Στο εγώ αρέσει να κρύβεται αλλά όταν πια δεν μπορεί να κρυφτεί, το δύστυχο είναι χαμένο.

Μόνο στην ηρεμία της σκέψης βλέπουμε το εγώ έτσι όπως είναι και όχι όπως φαίνεται να είναι. Το να βλέπουμε το εγώ και να το κατανοούμε αποτελεί ένα πλήρες σύνολο. Το εγώ έχει αποτύχει όταν το έχουμε κατανοήσει, διότι αναπόφευκτα γίνεται σκόνη.

Η ησυχία του ωκεανού του νου δεν είναι ένα αποτέλεσμα, είναι μια φυσική κατάσταση. Τα φουρτου­νιασμένα κύματα της σκέψης είναι απλώς ένα τυχαίο συμβάν που προέρχεται από το τέρας του εγώ.

Ο ψεύτικος (απατηλός) νους, ο ηλίθιος νους, ο νους που λέει: "Με τον καιρό θα πετύχω τη γαλήνη, κάποια μέρα θα το πετύχω", είναι καταδικασμένος σε αποτυχία, διότι η γαλήνη του νου δεν είναι του χρόνου. Το καθετί που ανήκει στο χρόνο είναι του εγώ. Το ίδιο το εγώ είναι του χρόνου.

Εκείνοι που θέλουν να συναρμολογήσουν τη γαλήνη του νου, σαν κάποιος που συναρμολογεί μια μηχανή, ενώνοντας έξυπνα καθένα απ' τα μέρη της, είναι εκ των πραγμάτων αποτυχημένοι διότι η γαλήνη του νου δεν αποτελείται από διάφορα μέρη που μπο­ρούν να συναρμολογηθούν ή να αποσυναρμολογηθούν, να οργανωθούν ή να αποδιοργανωθούν, να ενωθούν ή να διαχωριστούν.

Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Για να πειραματιστούμε βιωματικά την Αλήθεια δεν χρειάζεται καμιά απολύτως προσπάθεια. Ο κόσμος είναι συνηθισμένος να καταβάλλει προσπάθεια για το καθετί και υποθέτει, λανθασμένα, ότι είναι αδύ­νατη η εμπειρική βίωση της Αλήθειας δίχως προσπά­θεια.

Μπορεί να χρειάζεται προσπάθεια για να κερδί­σουμε το καθημερινό ψωμί, ή για να παίζουμε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, ή για να φορτώσουμε ένα βαρύ φορτίο, αλλά είναι παράλογο να πιστεύουμε ότι είναι αναγκαία η προσπάθεια για να εμπειριώσουμε αυτό που είναι η Αλήθεια.

Η κατανόηση αντικαθιστά την προσπάθεια όταν πρόκειται να κατανοήσουμε τη βαθιά κρυμμένη αλήθεια στο μυστικό βάθος κάθε προβλήματος.

Δεν μας χρειάζεται καμιά προσπάθεια για να κατανοήσουμε όλα και καθένα από τα ελαττώματα που φέρουμε κρυμμένα στα διάφορα πεδία του νου. Δεν χρειαζόμαστε προσπάθεια για να καταλάβου­με ότι ο φθόνος είναι μια από τις πιο ισχυρές κινη­τήριες δυνάμεις της κοινωνικής μηχανής. Γιατί θέλει πολύς κόσμος να προοδεύσει; Γιατί πολλοί άνθρωποι θέλουν να έχουν όμορφες κατοικίες και κομψότατα αυτοκίνητα; Όλος ο κόσμος φθονεί το διπλανό του και φθόνος είναι να θλίβεσαι για το καλό του διπλα­νού σου.

Τις κομψές γυναίκες, τις μισούν οι λιγότερο κομψές γυναίκες κι αυτό χρησιμεύει για να εντείνει τη μάχη και τον πόνο. Αυτές που δεν έχουν, θέλουν να έχουν, σε σημείο που δεν τρώνε για να αγοράσουν φόρεμα και στολίδια κάθε είδους με μοναδικό σκοπό να μην υστερήσουν από κανέναν.

Κάθε υπέρμαχο ενός μεγάλου σκοπού, τον μισούν θανάσιμα οι ζηλόφθονες. Ο φθόνος του αδύναμου, του ηττημένου, του τιποτένιου καμουφλάρεται, μεταμ­φιέζεται με την τήβεννο του δικαστή, ή το ράσο της αγιότητας, ή το διδασκαλικό χιτώνα, ή με το σόφισμα της επευφημίας, ή με την ομορφιά της ταπει­νοσύνης .

Αν κατανοούμε ακέραια ότι είμαστε ζηλόφθονες, είναι λογικό ότι τότε ο φθόνος σταματάει και στη θέση του εμφανίζεται το άστρο που χαίρεται και ακτινοβολεί για το καλό του διπλανού.

Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να πάψουν να είναι ζηλόφθονες αλλά φθονούν να μην είναι ζηλόφθονες, και να λοιπόν μια μορφή φθόνου.

Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να κατορθώ­σουν την αρετή της σεξουαλικής αγνότητας, αλλά όταν βλέπουν στο δρόμο μια ωραία κοπελίτσα της πετάνε μερικά ωραία ερωτύλικα κομπλιμέντα και αν η κοπέλα είναι φίλη, δεν μπορούν παρά να τη διασκε­δάσουν, να της πουν ωραία λόγια, να τη θαυμάσουν, να παινέσουν τα ωραία της προσόντα. Το υπόβαθρο όλων αυτών των φιλάρεσκων χαριεντισμών βρίσκεται στα μυστικά κίνητρα της υποσυνείδητης, σκοτεινής και βαθύτατης λαγνείας.

Όταν κατανοούμε δίχως καμιά προσπάθεια όλα τα παιχνίδια της λαγνείας, αυτή επαλείφεται και γεννιέται στη θέση της το άσπιλο άνθος της σεξουα­λικής αγνότητας.

Δεν είναι με την προσπάθεια που μπορούμε να αποκτήσουμε αυτές τις αρετές. Το εγώ ισχυροποιείται όταν προσπαθεί, να αποκτήσει αρετές. Του εγώ του αρέσουν οι παρασημοφορήσεις, τα μετάλλια, οι τίτλοι, οι τιμές, οι αρετές, τα καλά προσόντα, κ.τ.λ.

Οι ελληνικές παραδόσεις διηγούνται ότι ο Αρίστιππος, ο φιλόσοφος, θέλοντας να επιδείξει τη σοφία και τη μετριοφροσύνη του, ντύθηκε με έναν παλιό χιτώνα γεμάτο μπαλώματα και τρύπες, πήρε στο χέρι το σκήπτρο της φιλοσοφίας και βγήκε στους δρόμους της Αθήνας. Όταν ο Σωκράτης τον είδε να φθάνει στο σπίτι του, αναφώνησε: "Ω Αρίστιππε, η ματαιοδοξία σου φαίνεται μέσα από τις τρύπες του ρούχου σου!"

Οι σχολαστικοί λόγιοι, οι ματαιόδοξοι, οι περήφανοι πιστεύοντας ότι είναι ταπεινοί, ντύνονται με το χιτώνα του Αρίστιππου. Η ταπεινοσύνη είναι ένα άνθος πολύ εξωτικό. Όποιος περνιέται για τα­πεινός είναι γεμάτος περήφανε ία.

Στην καθημερινή πρακτική ζωή κάνουμε πολλές άχρηστες προσπάθειες κάθε φορά που ένα καινούργιο πρόβλημα μας βασανίζει. Καλούμε την προσπάθεια για να το λύσει, παλεύουμε και υποφέρουμε, αλλά έτσι, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να κάνουμε ηλιθιότητες και να περιπλέκουμε όλο και περισσότε­ρο την ύπαρξη μας.

Αυτοί που βγήκαν απ' την πλάνη κι άνοιξαν τα μάτια τους, εκείνοι που ούτε καν θέλουν να σκέφ­τονται, εκείνοι που δεν μπόρεσαν να επιλύσουν ένα ζωτικό πρόβλημα, βρίσκουν τη λύση όταν ο νους τους βρίσκεται γαλήνιος και ήρεμος, όταν πια δεν είχαν καμιά ελπίδα.

Καμιά αλήθεια δεν μπορεί να κατανοηθεί μέσω της προσπάθειας. Η αλήθεια έρχεται σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα, όταν λιγότερο την περιμένουμε.

Οι αισθητηριακές υπεραντιλήψεις στη διάρ­κεια του διαλογισμού, η φώτιση, η λύση κάποιου προβλήματος, είναι δυνατές μόνον όταν δεν υπάρχει κανένα είδος προσπάθειας συνειδητό ή υποσυνείδητο, όταν ο νους δεν ζορίζεται να γίνει κάτι περισσότε­ρο απ' αυτό που είναι.

Η υπερηφάνεια επίσης μεταμφιέζεται σε κάτι υψηλό και ευγενικό. Ο νους προσπαθεί να γίνει κάτι παραπάνω απ' αυτό που είναι. Ο νους, γαλήνιος όπως μια λίμνη, μπορεί να βιώσει την Αλήθεια, αλλά όταν ο νους θέλει να είναι κάτι παραπάνω, βρίσκεται σε ένταση, βρίσκεται σε πάλη, και τότε η βίωση της Αλήθειας γίνεται αδύνατη.

Δεν πρέπει να συγχέουμε την Αλήθεια με τις γνώμες, τους ισχυρισμούς. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η Αλήθεια είναι αυτό ή εκείνο, ή ότι η Αλήθεια είναι αυτό ή εκείνο το βιβλίο, η μία ή άλλη πεποί­θηση, ή ιδέα κ.τ.λ.

Όποιος θέλει να βιώνει την Αλήθεια δεν πρέπει να συγχέει τις πεποιθήσεις, τις ιδέες, τις γνώμες, τους ισχυρισμούς και τις θεωρίες, μ'αυτό που είναι η Αλήθεια.

Πρέπει να εμπειριώνουμε την Αλήθεια με τρόπο άμεσο, πρακτικό και πραγματικό. Αυτό είναι δυνατό μόνο στην ηρεμία και στη σιωπή του νου που πετυχαί­νεται μέσω του διαλογισμού.

Η βίωση της Αλήθειας είναι το θεμελιακό. Δεν είναι μέσω της προσπάθειας που μπορούμε να εμπειριώσουμε την Αλήθεια. Η Αλήθεια δεν είναι το αποτέλεσμα, η Αλήθεια δεν είναι το προϊόν της προσπάθειας. Η Αλήθεια προσέρχεται σε μας μέσω της βαθιάς κατανόησης.

Χρειαζόμαστε προσπάθεια για να εργαζόμαστε στο Μεγάλο Έργο, προσπάθεια για να. μετατρέπουμε τις δημιουργικές μας ενέργειες, προσπάθεια για να ζούμε, να παλεύουμε και να διανύουμε το  δρόμο της Ακέραιης Επανάστασης, αλλά δεν χρειαζόμαστε προσπάθεια για να κατανοούμε την Αλήθεια.

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

Δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία ότι βρισκό­μαστε στο χείλος ενός τρίτου παγκόσμιου ολοκαυτώμα­τος και γι' αυτό έχουμε γράψει αυτό το βιβλίο με τον τίτλο Επανάσταση της Διαλεκτικής.

Οι καιροί έχουν αλλάξει και κάνουμε το ξεκί­νημα μιας Νέας Εποχής μέσα στη σεπτή βροντή της σκέψης. Τώρα, χρειάζεται μια νέα επαναστατική Ηθική βασισμένη σε μια επαναστατική Ψυχολογία.

Δίχως μια βαθιά Ηθική, οι μείζονες κοινωνι­κοί, και οικονομικοί τύποι (φόρμουλες) γίνονται σκόνη. Είναι αδύνατον να μετασχηματισθεί το άτομο αν δεν ενδιαφέρεται για τη διάλυση του εγώ.

Η ψυχολογική σκλαβιά καταστρέφει τη συνύπαρ­ξη. Η Ψυχολογική εξάρτηση από κάποιον είναι σκλα­βιά. Αν ο τρόπος που σκεπτόμαστε, αισθανόμαστε και ενεργούμε, εξαρτάται από τον τρόπο που σκέπτο­νται, αισθάνονται και ενεργούν εκείνα τα άτομα που συμβιώνουν μαζί μας, τότε είμαστε σκλαβωμένοι.

Δεχόμαστε συνεχώς γράμματα από ανθρώπους που επιθυμούν να διαλύσουν το εγώ, αλλά παραπο­νιούνται για τη γυναίκα, για τα παιδιά, τον αδελφό, την οικογένεια, το σύζυγο, τον εργοδότη, κ.τ.λ. Τα άτομα αυτά απαιτούν συγκεκριμένους όρους συνθήκες για να διαλύσουν το εγώ, θέλουν ανέσεις για να εξαλείφουν το εγώ, απαιτούν την τέλεια διαγωγή εκείνων που συμβιώνουν μαζί τους.

Και το πιο αστείο σ' αυτή την υπόθεση είναι ότι αυτοί οι καημένοι ψάχνουν διάφορες υπεκφυγές, θέλουν να φύγουν, να εγκαταλείψουν το σπιτικό τους, την εργασία τους, κ.τ.λ. υποτίθεται για να πραγματο­ποιηθούν σε βάθος.

Καημένοι άνθρωποι..., τα λατρεμένα τους βασα­νιστήρια είναι, φυσικά, κυρίαρχοι τους. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν έμαθαν να ει, ναι ελεύθεροι, η συμπεριφορά τους εξαρτάται από τη συμπεριφορά των άλλων.

Αν θέλουμε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι της σεξουαλικής αγνότητας και θέλουμε πρώτα η γυναίκα να είναι αγνή, τότε έχουμε αποτύχει. Αν θέλουμε να πάψουμε να είμαστε μεθύστακες αλλά λυπούμαστε, όταν μας προσφέρουν ένα ποτήρι, για το τι θα πουν οι άλλοι, ή επειδή μπορεί να θυμώσουν οι φίλοι μας, τότε ουδέποτε θα πάψουμε να είμαστε μεθύστακες.

Αν θέλουμε να πάψουμε να είμαστε ευέξαπτοι, οξύθυμοι, ευερέθιστοι, έξω φρενών, αλλά ως πρώτη προϋπόθεση απαιτούμε εκείνοι που συμβιώνουν μαζί μας να είναι γλυκείς, και γαλήνιοι και να μην κά­νουν τίποτε που να μας ενοχλεί, τότε σίγουρα έχουμε αποτύχει για τα καλά, διότι εκείνοι δεν είναι άγιοι και την οποιαδήποτε στιγμή θα μπουχτίσουν με τις καλές μας προϋποθέσεις.

Αν θέλουμε να διαλύσουμε το εγώ χρειάζεται να είμαστε ελεύθεροι. Όποιος εξαρτάται από τη συ­μπεριφορά των άλλων δεν θα μπορέσει να διαλύσει το εγώ. Η συμπεριφορά μας πρέπει να είναι χαρακτη­ριστικά δική μας και να μην εξαρτάται από κανέναν. Οι σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας, οι πράξεις μας πρέπει να ρέουν ελεύθερα από μέσα προς τα έξω.

Οι χειρότερες δυσκολίες μας προσφέρουν τις καλύτερες ευκαιρίες. Στο παρελθόν υπήρξαν σοφοί περιτριγυρισμένοι από κάθε είδους ανέσεις και δίχως καμιά δυσκολία. Οι σοφοί αυτοί, θέλοντας να εξαλεί­ψουν το εγώ έπρεπε να δημιουργήσουν μόνοι τους δύσκολες καταστάσεις.

Μέσα στις δύσκολες καταστάσεις έχουμε φοβερές ευκαιρίες για να μελετήσουμε τις εσωτερικές και εξωτερικές μας παρορμήσεις, τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα, τις ενέργειες μας, τις αντιδράσεις μας» τις βουλήσεις μας, κ.τ.λ.

Η συμβίωση είναι ένας ολόσωμος καθρέπτης όπου μπορούμε να δούμε τους εαυτούς μας έτσι όπως είμαστε και όχι όπως φαινόμαστε. Η συμβίωση είναι ένα θαύμα, αν είμαστε πανέτοιμοι, μπορούμε να ανα­καλύψουμε κάθε στιγμή τα πιο κρυφά μας ελαττώματα, που αναβλύζουν, ξεπετάγονται όταν λιγότερο το περι­μένουμε .

Έχουμε γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που λένε: "Εγώ δεν έχω πια θυμό" και στην παραμικρή πρόκληση αστράφτουν και βροντούν. Άλλοι λένε: "Εγώ δεν έχω πια ζήλιες", αλλά αρκεί, ένα χαμόγελο του συζύγου ή της συζύγου σε κάποιον καλό γείτονα, ώστε τα πρόσωπα τους να γίνουν πράσινα από τη ζήλε ία τους.

Οι άνθρωποι διαμαρτύρονται για τις δυσκολίες που τους προσφέρει η συμβίωση. Δεν λένε να καταλά­βουν ότι αυτές ακριβώς οι δυσκολίες τους παρέχουν όλες τις αναγκαίες ευκαιρίες για τη διάλυση του εγώ. Η συμβίωση είναι ένα φοβερό σχολείο, το βιβλίο αυτού του σχολείου απαριθμεί πολλούς τόμους, το βιβλίο αυτού του σχολείου είναι το εγώ.

Χρειάζεται να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι αν θέλουμε στ' αλήθεια να διαλύσουμε το εγώ. Και δεν είναι ελεύθερος όποιος εξαρτάται από τη συμπε­ριφορά των άλλων. Μόνο αυτός που πράγματι λευτερώ­νεται γνωρίζει το τι είναι αγάπη. Ο σκλάβος δεν γνωρίζει το τί είναι αληθινή αγάπη. Αν είμαστε σκλάβοι να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να πράτ­τουμε για τους άλλους, ουδέποτε θα μάθουμε το τί είναι αγάπη.

Η αγάπη γεννιέται μέσα μας όταν ξεμπερδεύου­με με την ψυχολογική σκλαβιά. Χρειάζεται να κατανο­ούμε πολύ βαθιά και σ' όλα τα πεδία του νου, όλον αυτόν τον πολύπλοκο μηχανισμό της ψυχολογικής σκλα­βιάς.

Υπάρχουν πολλές μορφές ψυχολογικής σκλαβιάς. Είναι ανάγκη να μελετούμε όλες αυτές τις μορφές αν θέλουμε πραγματικά να διαλύσουμε το εγώ.

Ψυχολογική σκλαβιά δεν υπάρχει μόνο εσωτερι­κά, αλλά επίσης και εξωτερικά. Υπάρχει η εσωτερική σκλαβιά, η μυστική, η απόκρυφη, αυτή που ούτε από­μακρα υποπτευόμαστε.

Ο σκλάβος πιστεύει ότι αγαπάει όταν στην πραγματικότητα απλώς και μόνο φοβάται. Ο σκλάβος δεν ξέρει τι είναι πραγματική αγάπη.

Η γυναίκα που φοβάται το σύζυγο της, πιστεύει ότι τον λατρεύει όταν στην πραγματικότητα τον φοβά­ται μόνο. Ο σύζυγος που φοβάται τη γυναίκα του πιστεύει ότι την αγαπάει ενώ στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι τη φοβάται. Μπορεί να φοβάται ότι θα φύγει με άλλον, ή ότι ο χαρακτή­ρας της θα γίνει καυστικός, ή ότι θα τον αρνηθεί σεξουαλικά, κ.τ.λ.

Ο εργάτης που φοβάται τον εργοδότη, πιστεύει ότι τον αγαπά, ότι τον σέβεται, ότι ξαγρυπνά για τα συμφέροντα του κ. τ. λ. Κανένας ψυχολογικός σκλά­βος δεν γνωρίζει τί, είναι αγάπη, η ψυχολογική σκλα­βιά είναι ασυμβίβαστη με την αγάπη.

Υπάρχουν δύο είδη συμπεριφοράς: το πρώτο είναι αυτό που έρχεται απέξω προς τα μέσα και το δεύτερο είναι αυτό που βγαίνει από μέσα προς τα έξω. Το πρώτο είναι αποτέλεσμα της ψυχολογικής σκλαβιάς και παράγεται από αντίδραση. Μας κτυπούν, κτυπάμε, μας προσβάλλουν, προσβάλλουμε και απαντού­με με χονδρότητες. Ο δεύτερος τύπος συμπεριφοράς είναι ο καλύτερος, είναι εκείνος που δεν είναι πια σκλάβος, εκείνος που δεν έχει καμιά σχέση με το να σκέφτεται, να αισθάνεται, και να πράττει με βάση τους άλλους. Αυτό το είδος συμπεριφοράς είναι ανεξάρτητο, είναι διαγωγή ορθή και σωστή. Αν μας κτυπούν, απαντούμε με ευλογίες. Αν μας προ­σβάλλουν, σιωπάμε. Αν θέλουν να μας μεθύσουν, δεν πίνουμε ακόμη κι αν οι φίλοι μας θυμώσουν, κ.τ.λ.

Τώρα θα κατανοήσουν οι αναγνώστες μας γιατί η ψυχολογική ελευθερία φέρνει αυτό που ονομάζεται αγάπη.

Η ΚΑΛΚΙΑΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Πρέπει κάθε φορά να γινόμαστε όλο και περισ­σότερο συνειδητού του έργου που πραγματοποιούμε. Είναι βασικό να γνωρίζουμε τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στη Γνωστική Κίνηση και σε όλες τις υπόλοι­πες οργανώσεις που υπάρχουν τριγύρω, ψευτοεσωτεριστικές, ψευτοαποκρυφιστικές, κ.τ.λ. Πριν απ' όλα, πρέπει να γνωρίζουμε να εστιαζόμαστε, να επι­κεντρωνόμαστε, αν θέλουμε να κατανοούμε το έργο που οφείλουμε να πραγματοποιούμε.

Αν ρίξουμε μια γενική ματιά στις διάφορες σχολές που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο, όλες ψευτοεσωτεριστικού και ψευτοαποκρυφιστικού τύπου, φθά­νουμε πολύ εύκολα να ανακαλύψουμε την προέλευση τους.

Κάποια φορά συνέβη στη Ρώμη η περίπτωση μιας καλόγριας που έπεφτε συνέχεια σε υπνωτική έκσταση.  Αυτή είχε έναν ξομολόγο που μαζί του μπόρεσε να διευκρινίσει την βαθύτατη αιτία αυτών των μοιραίων εκστάσεων. Πρώτα απ' όλα, ο ξομολόγος κατόρθωσε να μάθει ότι αυτή είχε έναν αγαπητικό, και παρά το γεγονός ότι ήταν έγκλειστη, φύλαγε μια φωτογρα­φία του αγαπητικού.  Ο ξομολόγος της ζήτησε να τη φέρει και αμέσως κατάλαβε ο ίδιος ότι, και μόνο κοιτάζοντας εκείνη τη μορφή, έπεφτε σε έκσταση. Αποφάσισε λοιπόν να ζητήσει την επαγγελματική συμβουλή ενός ψυχολόγου και έτσι υπέβαλαν εκείνη τη μοναχή σε ψυχικά πειράματα. Κατορθώθηκε έτσι, να αποδειχθεί ότι δεν ήταν η φωτογραφία εκείνου του ανθρώπου που έβαζε σε κατάσταση έκστασης, αλλά κάποια πολύ αστραφτερά πετράδια που υπήρχαν στην κορνίζα της φωτογραφίας.

Συνέχισαν τις έρευνες και πολύ σύντομα μπόρε­σαν να βγάλουν το συμπέρασμα ότι κάθε είδους αστρα­φτερά αντικείμενα προδιαθέτουν προς υπνωτικές κα­ταστάσεις. Σαν αποτέλεσμα, προήλθε πρακτικά μια σχολή. Έγινε δυνατή η επαλήθευση ότι, μέσω των υπνωτικών καταστάσεων, ήταν δυνατή, κατά κάποιο τρόπο, η τροποποίηση των ψυχολογικών καταστάσεων των ασθενών, και έτσι αποφασίστηκε, τελικά, να χρησιμοποιείται η ύπνωση για τη θεραπεία ασθενών.

Έτσι γεννήθηκαν οι περίφημοι υπνωτιστές-για­τροί.  Ήταν τότε που έκαναν την εμφάνιση τους στον κόσμο πολλοί οπαδοί της Υπνολογίας, της Καταλη­ψίας, του Μεντιουμισμού κ.τ.λ. Δεν είναι περιττό να θυμηθούμε με την πρέποντα έμφαση του Ρίτσαρντ Σαρκώ. τον Λουίς Ζέα Ουρίμπε, τον Καίσαρα Λομπρόσο, τον Καμίλ Φλαμαριόν κ.τ.λ.

Μέσα σ' αυτήν τη σχολή υπνωτιστών διακρίθηκαν ειδικά: ένας Άγγλος που δεν θυμάμαι το όνομα του αυτή τη στιγμή και ο περίφημος Σαρκώ.  Όσο αναφορά τον πρώτο, είχε όλες τις ιδιότητες του Χονασμούσεν.  Ο άλλος, αναφέρομαι στον Σαρκώ, ήταν "το παιδί της μαμάς" τα πειράματα του ήταν πολύ αξιοσημείωτα, καθώς όμως ήταν το "μωρό", ο χαϊδεμένος της οικο­γένειας, οτιδήποτε και να έκανε αυτός, ήταν θαυμαστό.

Αν κάνω αναφορά, με γενικό τρόπο, σ'όλα αυτά τα θέματα και πειράματα μαγνητισμού, υπνολογίας, καταληψίας, "πνευματισμού" και για χίλια δυο άλλα παρόμοια, είναι για έναν και μόνο σκοπό: να σας κάνω να δείτε από που ξεφύτρωσαν οι διάφορες σχολές ψευτοεσωτεριστικού και ψευτο-αποκρυφιστικού τύπου, της μαύρης αυτής εποχής της Κάλι Γιούγκα.

Την εποχή που οι δεσποινίδες Φοξ ντε Μιρβίλ κατάφερναν να χρησιμεύουν ως όργανο για την υλοποί­ηση της φημισμένης Κάθυ Κίνγκ, φαντάσματος που υλοποιούταν διαρκώς επί τρία συνεχόμενα χρόνια, εμπρός στα μάτια των διαφόρων επιστημόνων από όλο τον κόσμο. Την εποχή του Ευσάπιου του Παλαδινού από τη Νάπολη, κατά την οποία ολόκληρη η Ευρώπη ήταν αναστατωμένη με τα ψυχικά φαινόμενα, ήταν τότε που εμφανίστηκε ο θεοσοφισμός, ανατολικού τύπου. Και βέβαια, εσείς το γνωρίζετε και το γνω­ρίζει ο καθένας που έχει επισκεφθεί αυτές τις ορ­γανώσεις ότι σ'αυτές τις σχολές υπάρχει πάντα ένα μείγμα πνευματισμού με ινδοστανικού τύπου θεωρίες. Ο θεοσοφισμός ποτέ δεν υπήρξε ελεύθερος από πνευματιστικά φαινόμενα.

Όταν γνωρίζουμε την καταγωγή των ποικίλλων οργανώσεων που υπάρχουν σήμερα, με κανένα τρόπο δεν μπορεί να μας παραξενέψει το γεγονός ότι ο θεοσοφισμός βρίσκεται αναμεμειγμένος με λίγο μεντιουμισμό. Το να φοβούνται οι θεοσοφιστές εμπρός στον Ταντρισμό είναι σχεδόν φυσικό, διότι δεν εί­ναι μια σχολή εσωτεριστικού τύπου αλλά ψευδοαπο-κρυφιστική και τίποτα παραπάνω.

Αναμφίβολα, από εκείνη τη σχολή υπνωτιστών επρόκειτο να διαχωριστούν και έτσι το έκαναν, όπως είναι φυσικό, πολλά παραρτήματα και οργανώσεις, ας τις ονομάσουμε ψευδοροδοσταυρισμό, ψευδογιογκισμό κ.τ.λ. Είναι τόσο αναρίθμητες που θα χρεια­ζόμασταν τη συμβουλή ενός λεξικού για να μάθουμε το όνομα όλων.

Αλλά ας προχωρήσουμε στο βάθος του ζητήματος. Ποια είναι η βάση τέτοιου είδους σχολών; Το Δόγμα της Εξέλιξης. Και από που βγήκε αυτό το τόσο υπερ­φίαλο δόγμα; Από έναν κύριο Δαρβίνο.

Φαίνεται απίστευτο ότι ο κύριος Δαρβίνος "έβαλε στην τσέπη του" πολλές διαπρεπείς προσωπι­κότητες, πολλούς εσωτεριστικούς ερευνητές, ψευτοεσωτεριστές και πολλούς ειλικρινείς ζηλωτές. Αλλά έτσι το έκανε, δεν μπορούμε να το αρνηθούμε.

Η αντίληψη ότι τα ψευδοεσωτερικά συστήματα του ανατολικού κόσμου δημιουργήθηκαν πάνω στη βάση της επανενσάρκωσης είναι ψευδής. Ουδέποτε ο Κύριος Κρίσνα είπε ότι όλα τα ανθρώπινα όντα επανενσαρκώνονταν. Είπε ότι μόνο οι Βούδες, οι θεοί, οι Ηλια­κοί Ήρωες είχαν δικαίωμα στην επανενσάρκωση. Εμείς οι υπόλοιποι υποκινούμεθα στο Νόμο της Αιώνιας Επιστροφής όλων των πραγμάτων, αυτό είναι σαφές.

Ούτε ειπώθηκε ποτέ στην Ανατολή ότι όλα τα ανθρωποειδή όντα κατέχουν τα ανώτερα υπαρξιακά σώματα του Είναι. Αλλά ήταν εύκολο για τις ψευδο-εσωτεριστικές και ψευδοαποκρυφιστικές σχολές να κάνουν την ανθρωπότητα να πιστέψει ότι όλος ο κό­σμος κατέχει αυτά τα ανώτερα οχήματα. Έτσι, αυτοί δεν έχουν καμιά δυσκολία να διαπραγματευθούν το θέμα: "Η επτάδα του Ανθρώπου" και μάλιστα με μια βεβαιότητα τέτοια που φαίνεται σαν πραγματικά να κατέχουν όλα τα ανθρωποειδή αυτό το σύνολο οχημάτων.

Έτσι λοιπόν, το αποτέλεσμα αυτού του είδους της νοσηρότητας αυτών των υποκειμενικού, ασυνάρτη­του, ασαφούς και ανακριβούς τύπου σχολών στον ανα­τολικό κόσμο, υπήρξε η Καλκιανή Προσωπικότητα, δηλαδή, η ιδιαίτερη προσωπικότητα αυτής της εποχής της Κάλι Γιούγκα.

Οι Καλκιανές προσωπικότητες είναι ασεβείς, ανευλαβείς. Αυτός ο τύπος προσωπικότητας των ψευδο-εσωτεριστικών και ψευδοαποκρυφιστικών σχολών έχουν χάσει, όχι μόνο την αίσθηση της αυθεντικής αφοσίω­σης και της αληθινής θρησκευτικότητας, αλλά και αυτήν της λατρείας στους αρχαίους Πατριάρχες. Έτσι, ενώ η ανθρωπότητα είχε τη δυνατότητα να καθοδηγη­θεί από αληθινά σοφές θρησκείες, έχει εκφυλιστεί στις σοφοφανεις, "πολύξερες" γελοιότητες της, σχη­ματίζοντας έτσι την Καλκιανή Προσωπικότητα.

Είναι καλό να ξέρουμε να αντιμετωπίζουμε μια Καλκιανή Προσωπικότητα με μια αυθεντικά εσωτε­ρική. Ποια είναι η διαφορά της; Η Καλκιανή Προσω­πικότητα είναι γεμάτη από σοφοφάνειες, εμφιαλωμέ­νη στο Δόγμα της Εξέλιξης, κακώς πληροφορημένη σχετικά με την εσωτερική δομή του ανθρώπου, αγνοεί τα Ταντρικά μυστήρια, φοβάται την ανάπτυξη του πύρινου Φιδιού στην σπονδυλική στήλη και επιπλέον, το γεγονός ότι είναι παραγεμισμένη με θεωρίες δη­μιουργείται μέσα της μια αίσθηση αυτοεπάρκειας.

Αναμφίβολα, η Καλκιανή Προσωπικότητα είναι θύμα της αυτοπλάνης. Πιστεύει ότι τα έχει καταφέ­ρει όλα όταν δεν έχει καταφέρει τίποτα και το χει­ρότερο είναι ότι έχει χάσει την αίσθηση της λατρευ­τικής αφοσίωσης, έχει λησμονήσει την αληθινή και αυθεντική θρησκευτικότητα, έχει χάσει ακόμη την ταπεινοσύνη εμπρός στον Δημιουργικό Λόγο. Αυτή είναι η καλκιανή προσωπικότητα.

Εμείς δεν μπορούμε να συνεχίζουμε στο δρόμο της καλκιανής προσωπικότητας, δεν μπορούμε να δεχό­μαστε αυτά τα εσφαλμένα δόγματα όπως αυτά της Εξέ­λιξης, όπως αυτά της πεποίθησης ότι όλα τα ανθρω­ποειδή είναι τέλειοι, ολοκληρωμένοι άνθρωποι, με ήδη σχηματισμένα τα υπαρξιακά σώματα' όπως είναι ο φόβος του πύρινου Φιδιού των μαγικών μας ισχύων και της ζωντανής εμπειρίας κ.τ.λ. Προτιμάμε καλύ­τερα να προχωράμε στο δρόμο της αυθεντικής Σοφίας, το μονοπάτι των Τάντρας, αυτό της διάλυσης του εγώ και της αναγνώρισης της αθλιότητας και της ανικανότητας μας. Προτιμάμε να αναγνωρίζουμε ότι δεν είμαστε τίποτα, ότι δεν είμαστε παρά άθλια σκουλήκια της λάσπης. Ενδιαφερόμαστε, βέβαια, να εργαζόμαστε μέσα μας, πάνω στον εαυτό μας. Θέλουμε τη διάλυση του εγώ μας, του εαυτού μας.

Χρησιμοποιούμε την ευφυή ισχύ της Δημιουργι­κής Ενέργειας. Εργαζόμαστε στο Σιδηρουργείο των Κυκλώπων που τόσο φοβίζει τους ψευδοεσωτεριστές και ψευδοαποκρυφιστές. Βρισκόμαστε λοιπόν, σ' ένα δρόμο διαφορετικό, τελείως συγκεκριμένο, εκατό τοις εκατό επαναστατικό και που ωστόσο έχει μια τρομακτική αρχαιότητα που χάνεται στην αβάσταχτη νύχτα των αιώνων.

Ασφαλώς, τα χαρακτηριστικά της καλκιανής προσωπικότητας είναι αδύνατο να τα μπερδέψει κά­ποιος. Πρώτα απ' όλα η αυτοεπάρκεια και η φοβερή υπερηφάνεια και η τρομακτική ματαιοδοξία που θεμε­λιώνεται στις θεωρίες. Βλέπουμε για παράδειγμα, στις σχολές της ψυχανάλυσης και της παραψυχολογίας, κ.τ.λ. με πόσο φοβερή υπερηφάνεια και αυτοεπάρκεια γεμίζουν οι άνθρωποι εκείνοι με αληθινές καλκιανές προσωπικότητες. Αυτές ξεπροβάλλουν όχι μόνο μέσα σε ορισμένες ομάδες, αλλά εμφανίζονται και στην τηλεόραση, φιγουράρουν στον τύπο, στο ράδιο και κρατούν τον κόσμο ολότελα δηλητηριασμένο με ένα είδος δονήσεων που στον εσωτερισμό αποκαλούνται βενενιοσκιριανές.

Έχουν μια αυτοεπάρκεια, κοιτούν με περιφρό­νηση τους ανθρώπους του Μεσαίωνα, περνιούνται για αυτό υπερπολιτισμένοι, πιστεύουν ότι έχουν φθάσει στο άκρον άωτον της σοφίας. Είναι τέτοια η υπερηφάνεια τους που σκέφτονται να κατακτήσουν το Άπειρο, το Διάστημα, κοροϊδεύουν αυτά που θεω­ρούν προλήψεις των σοφών του Μεσαίωνα: ιδού ο τύπος της καλκιανής προσωπικότητας.

Και πως θα κάνουμε αυτές τις καλκιανές προσω­πικότητες να κατανοήσουν ότι σφάλλουν;

Δεν θα ήταν αρκετό απλώς να το αρνηθούν, έτσι δεν είναι; Αφού αυτές οι καλκιανές προσωπικότητες χειρίζονται τη λογική, και αυτή είναι το όπλο τους και το αλογάκι τους για μάχη, πρέπει επομένως, να τις οδηγήσουμε στην κατανόηση της διαδικασίας της εκλογίκευσης.

Πρέπει να μάθουμε σ'αυτά τα αυτάρκη και υπερή­φανα άτομα ότι ο κύριος Εμμανουέλ Καντ, ο φιλόσοφος από το Κένιγκσμπεργκ, μεγάλος γερμανός λόγιος και διανοητής έγραψε ένα έργο με τίτλο "Η Κριτική του Καθαρού Λόγου", όπως επίσης έγραψε "την Κριτική του Πρακτικού Λόγου". Αν μελετήσουμε τον Εμμανουέλ Καντ θα δούμε όχι μόνο τη δυσκολία ξεδιαλύματος των προσυλλογισμών του, συλλογισμών και διασυλλογισμών, αλλά και τον τρόπο που αναλύει τις έννοιες περιεχομένου στην "Κριτική του Καθαρού Λόγου".

Είναι σαφές ότι με τις εσωτερικές αισθητηρια­κές αντιλήψεις πληροφορούμε το νου και αυτός με τη σειρά του επεξεργάζεται τις έννοιες περιεχομέ­νου του, που βασίζονται ακριβώς, στα αισθητηριακά συναθροίσματα. Από αυτή τη σκοπιά, η λογική δεν θα μπορούσε να ξέρει τίποτα που δεν θα ανήκε στον κόσμο των πέντε αισθήσεων, αφού οι έννοιες περιε­χομένου επεξεργάζονται αποκλειστικά με τα αισθητη­ριακά συναθροίσματα και για το λόγο αυτό, περιχα­ρακώνεται από τα δεδομένα που προέρχονται από τις αισθήσεις και τίποτα παραπέρα. Επομένως, τι μπορεί να γνωρίζει η υποκειμενική λογική για τις διαισθή­σεις; και για τις PRIORI ιδέες; και για εκείνα που διαφεύγουν τις έννοιες περιεχομένου που στηρί­ζονται αποκλειστικά στις εξωτερικές αισθητηριακές αντιλήψεις; Τίποτα. Έτσι δεν είναι;

Υπάρχει άλλος τύπος λογικής που η καλκιανή προσωπικότητα αγνοεί απολύτως, θέλω να αναφερθώ με έμφαση στην αντικειμενική λογική. Προφανώς, αυτή έχει για θεμέλιο τα δεδομένα της συνείδησης και είναι με αυτά τα δεδομένα που λειτουργεί. Στον αυθεντικό εσωτερισμό, η συνείδηση ονο­μάζεται Ζοοστάτ.

Η αντικειμενική λογική ήταν αναπτυγμένη πριν από την Ελληνορωμαϊκή εποχή. Την είχαν αναπτύξει οι πρωταρχικοί αριοί της πρώτης υποφυλής της μεγά­λης Αρίας φυλής που άνθισε στην Κεντρική Ασία. Την κατείχαν οι άνθρωποι της δεύτερης υποφυλής πριν από την περίοδο των ηλιακών Ρίσις. Την χρησι­μοποιούσαν επίσης οι Αιγύπτιοι των αρχαίων Δυνα­στειών των Φαραώ, των Βαβυλωνίων, των σοφών του Αφγανιστάν, του Τουρκιστάν και του Ιράκ, κι έφτασε να συμπληρωθεί, πρακτικά, με την Ελληνική Εκλο­γίκευση.

Ήταν οι Έλληνες, αυτοί που αρχίζοντας να παίζουν με το λόγο, κατέληξαν να ιδρύσουν την υπο­κειμενική εκλογίκευση, βασισμένη στις εξωτερικές αισθητηριακές αντιλήψεις πνίγοντας την αντικειμε­νική λογική, εξαφανίζοντας την από την επιφάνεια της γης.  Από τότε, η ανθρωπότητα κατέχει μόνο την υποκειμενική λογική, τις εξωτερικές αισθητηριακές αντιλήψεις, τα δεδομένα που προσκομίζουν οι αισθή­σεις.

Οι έννοιες περιεχομένου στηρίζονται στα αι­σθητηριακά συναθροίσματα κ.τ.λ. και η υποκειμενική λογική δεν μπορεί να ξέρει τίποτα σχετικά με εκεί­νο που ξεφεύγει από τους προαναφερθέντες παράγοντες. Η αισθησιακή υποκειμενική λογική δεν μπορεί να ξέρει τίποτα περί του πραγματικού, περί του θεϊκού, περί των μυστηρίων της ζωής και του θανάτου κ.τ.λ. Είναι ολότελα αδαής όσο αναφορά όλα αυτά που ξεφεύ­γουν τον κύκλο δράσης της που είναι οι πέντε ανεπαρκείς αισθήσεις.

Αναντίρρητα, υπάρχουν οι δυνάμεις της καρ­διάς, εκείνες οι ιδιότητες που βρίσκονται, πολύ πιο πέρα από το διανοητικό και τη σκέτα εκλογικευτική του διαδικασία και για τις οποίες ούτε ξέρει ούτε γνωρίζει τίποτα η αισθησιακή υποκειμενική λογική.

Στην ιερή γη των Βεδών υπάρχει ένα παλιό χειρόγραφο που λέει το εξής: "Εκείνος που διαλογί­ζεται στο κέντρο της καρδιάς θα κατορθώσει να έχει έλεγχο πάνω στον Τάττβα Βαγιού αιθερική αρχή του αέρα- και θα φθάσει επίσης τις Σίδις τις δυνάμεις των αγίων".

Έρχεται στη μνήμη μου, αυτή τη στιγμή, η περίπτωση του Χοσέ ντε Κουπερτίνο. Λένε ότι αιωρή­θηκε στον αέρα εβδομήντα φορές και αυτό το μαγικό γεγονός, που συνέβη περί το 1650, ήταν ο λόγος που τιμωρήθηκε. Είναι αναμφίβολο ότι είχε αναπτυγ­μένο το κέντρο της καρδιάς. Όταν τον ρώτησε ένας καρδινάλιος: "Καλά, και γιατί τη στιγμή που πρόκει­ται να υψωθείτε όντας σε προσευχή, βγάζετε μια κραυγή;" Τότε του αποκρίθηκε: "Όταν το μπαρούτι αναφλέγεται μέσα στο κανόνι κάνει ένα μεγάλο θόρυ­βο, το ίδιο και η καρδιά που φλέγεται από θεία Αγάπη.

Μ' έναν πρακτικό τρόπο, ο Χοσέ ντε Κουπερ­τίνο έδωσε το κλειδί των καταστάσεων Χίνας. Την καρδιά είναι που πρέπει να αναπτύξουμε για να μπο­ρέσουμε να πετύχουμε τις καταστάσεις Χίνας.

Η καταπληκτική Αγία Χριστίνα μετεωριζόταν συνεχώς. Όταν πέθανε πίστευαν ότι είχε πέθανε ι ­και την πήγαιναν για ενταφιασμό ξαφνικά, μέσα από το μνήμα, σηκώθηκε αιωρούμενη μέχρι το καμπαναριό της εκκλησίας. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να διηγούμαστε αναρίθμητες περιπτώσεις... και σίγουρα αυτό του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης. Το καλογεροπαίδι που τον περιποιόταν, του πήγαινε το φαγητό και ο μονα­χός βρισκόταν σε μετεώριση, σε προσευχή, "επιπλέ­οντας" στην ατμόσφαιρα. Άλλες φορές πάλι, το καλό γεροπαίδι δεν τον έφθανε για να του δώσει την τρο­φή γιατί ο Φραγκίσκος της Ασίζης ήταν υπερβολικά ψηλά, σε σημείο που μερικές φορές χανόταν σ' έναν δενδρόκηπο που βρισκόταν εκεί κοντά.

Όλοι αυτοί οι μυστικιστές είχαν αναπτυγμένο το κέντρο της καρδιάς. Μη έχοντας αναπτύξει αυτό το κέντρο είναι αδύνατο να αποκτηθεί δεξιοτεχνία στις καταστάσεις Χίνας.

Συνήθως, αυτός που έχει αναπτύξει το διανοη­τικό υποφέρει πολύ για να πετύχει τις καταστάσεις Χίνας, διότι αναπτύσσει το διανοητικό μεν, αλλά εις βάρος των δυνάμεων της καρδιάς, ρουφώντας τις δυνάμεις της καρδιάς, ή καλύτερα ανταλλάσσει τις ισχύεις της καρδιάς με το διανοητικό.

Καλύτερα θα ήταν να μην είναι διανοητικός, αλλά να έχει τις ισχύς της καρδιάς, έτσι δεν είναι;

Αλλά δεν πρέπει να ανησυχούν γι' αυτό οι εκπαιδευ­τές, η καρδιά μπορεί να αναπτυχθεί εκ νέου καλλι­εργώντας την ανώτερη συγκίνηση, την προχωρημένη μουσική των μεγάλων Δασκάλων, το διαλογισμό. Καθώς γινόμαστε πιο μυστικιστές, πιο βαθιά πιστοί ζηλωτές, αναπτύσσεται βαθμιαία εκ νέου η καρδιά, κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον.

Πρέπει ακόμη να φθάσουμε να μάθουμε, αγαπη­τοί μου αδελφοί, να κατανοήσουμε, ότι ο άνθρωπος είναι διαιρημένος σε δύο συνειδήσεις: την αληθινή και την ψεύτικη.

Όταν έρχεται κάποιος α' αυτόν τον κόσμο φέρει στην ουσία του, κατατεθειμένα από τη φύση, όλα εκεί­να τα δεδομένα που χρειάζεται κάποιος για την Αυτοπραγμάτωση του Είναι, αλλά, τι συμβαίνει; Συμ­βαίνει ότι τον βάζουν σε κάποια σχολεία, του δίνουν μια ψεύτικη μόρφωση που δεν χρησιμεύει σε τίποτα, και πολλές συμβουλές και κανόνες. Τελικά, με όλα αυτά δημιουργεί μια ψεύτικη συνείδηση και η αληθινή συνείδηση, εκείνη όπου βρίσκονται κατατεθειμένα τα δεδομένα που χρειάζεται κάποιος για να συνεχίσει στα αχνάρια, για να συνεχίσει το δρόμο, για να φθάσει στην Απελευθέρωση του Είναι, μένει κάπου εκεί στο βάθος και ταξινομημένη δυστυχώς με το όνομα του υποσυνείδητου. Έχετε δει μεγαλύτερο πα­ραλογισμό! ;.

Εμείς πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να αναγνωρίζουμε ότι αυτή η ψεύτικη συνείδηση που μας σχημάτισαν, είναι φτιαγμένη με όλες τις θεωρίες, με όλα αυτά που μάθαμε στο Δημο­τικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο, κ.τ.λ. και άλλα παρόμοια πράγματα. Μαζί με το παράδειγμα των μεγα­λυτέρων μας, με τις προκαταλήψεις της κοινωνίας όπου ζούμε, λοιπόν, δεν είναι η αληθινή συνείδηση.

Πρέπει να εξαλείψουμε καθετί ψεύτικο που έχουμε, αυτήν την ψεύτικη συνείδηση που στηρίζεται σ’ αυτά που μας είπαν στους κανόνες του σχολείου, στα μαθήματα του φροντιστηρίου, κ.τ.λ. Να εξαλεί­ψουμε ολότελα, να ξεριζώσουμε οριστικά αυτήν την ψεύτικη συνείδηση για να μείνει μόνο μέσα μας η αληθινή συνείδηση, η υπερθετική συνείδηση του Εί­ναι: αυτό είναι που μετράει.

Δείτε πώς αυτοί οι μοντέρνοι ψυχαναλυτές, αυτοί οι φημισμένοι ψυχίατροι, ψυχολόγοι, παραψυχολόγοι, οπαδοί των υπνολόγων και λοιπών, προσπα­θούν κάθε φορά και περισσότερο να σπαταλήσουν την αληθινή συνείδηση του Είναι, να την καταπιέσουν να την εξαλείψουν, θέλουν με όλα τους τα μέσα, να ισχυροποιήσουν όλο και πιο πολύ αυτήν την ψεύτικη συνείδηση που κατέχουμε.

0 Μέσμερ ήταν ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος, προαισθάνθηκε ότι υπήρχε μια διπλή συνείδηση στους ανθρώπους και αποφάσισε να τη μελετήσει. Όταν κατά­λαβε ότι υπήρχε μια ψεύτικη συνείδηση και ότι υπήρ­χε μια πραγματική αυθεντική συνείδηση, η οποία ήταν αρχειοθετημένη στον πάτο, θα λέγαμε, υποτιμη­μένη, άρχισε να κάνει πειράματα μαγνητισμού, τε­λείως αντίθετα με την υπνολογία σίγουρα.

Φτωχέ Μέσμερ! Τον γελοιοποίησαν πολύ στην εποχή του και συνεχίζουν να τον γελοιοποιούν ακό­μη. Η κριτική υψώθηκε εναντίον του και ακόμη και σήμερα κριτικάρεται. Πολλά κείμενα υπνωτισμού αρχί­ζουν μιλώντας ενάντια στον Μέσμερ. Οι υπνωτιστές τον μισούν, ακριβώς επειδή πήρε θέση ενάντια στην ψεύτικη συνείδηση και ανακάλυψε ότι υπήρχε μια διπλή συνείδηση: η ψεύτικη και η αληθινή.  Ο Μέσμερ ήλθε να βγάλει τη μάσκα της ψεύτικης συνείδησης εμπρός στην επίσημη ετυμηγορία της κοινής γνώμης και είναι σαφές ότι παραλίγο να τον φάνε, αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων.

Λοιπόν, για να μην ξεφύγουμε πολύ από το θέμα, αυτό που θέλω να πω είναι ότι η εσωτερική ανάπτυξη κατορθώνεται μόνο όταν φροντίζουμε να πετάμε στα σκουπίδια την ψεύτικη συνείδηση και να δίνουμε προσοχή στην αληθινή συνείδηση, την αυθεντική συνείδηση.

Τί εννοείται ψεύτικη συνείδηση; Αυτήν που ροζ σχημάτισαν από τότε που γεννηθήκαμε, αυτή που φτιάχτηκε με τα παραδείγματα, με τους κανόνες όλων των γνωστών μας, αυτήν που μας σχημάτισαν στο σχολείο, στο γυμνάσιο Μ.τ.λ., αυτήν που μορφοποιήθηκε από όλες τις κοινωνικές προκαταλήψεις, τα ήθη και τα έθιμα.

Όλα αυτά πρέπει να τα πετάξουμε στον πάτο των σκουπιδιών και να βγάλουμε στην επιφάνεια την αληθινή συνείδηση να εργαστεί. Αυτό συνεπάγεται ότι πρέπει να μετατρεπόμαστε σ' ένα παιδί για να εργαζόμαστε, να γινόμαστε ένα βρέφος, ένα μικρό παιδάκι τη στιγμή της εργασίας, απαλλαγμένο από θεωρίες και βάζοντας σε δράση την αληθινή Σοφία.

Έτσι λοιπόν, έκανα αυτό το κεφάλαιο με το σκοπό να επικεντρωθούμε, να αναγνωρίσουμε την κα­τάσταση όπου βρισκόμαστε ' αυτόν τον κόσμο, να κα­ταλάβουμε ότι δεν βαδίζουμε στο δρόμο όλων των "σχολών", των αιρέσεων, των ταγμάτων που φτιάχνει η καλκιανή προσωπικότητα, ότι είμαστε διαφορετικοί, αυτό είναι όλο.

ΠΕΙΣΜΑ

Πείσμα είναι η επιμονή να δείχνει κάποιος ένα λάθος, και γι' αυτό, ουδέποτε θα κουραστώ να επιμένω ότι το αίτιο όλων των λαθών είναι το εγώ, ο εαυτός μου. Δεν με ενδιαφέρει αν τα διανοητικά ζώα ενοχλούνται επειδή μιλάω ενάντια στο εγώ. Με οποιοδήποτε κόστος θα συνεχίζω με πείσμα.

Έχουν περάσει δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και ο κόσμος βρίσκεται στο χείλος του Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου. Ο κόσμος βρίσκεται σε κρίση, αθλιότητα, αρρώστιες και άγνοια υπάρχουν παντού.

Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι δεν μας άφησαν τίποτε καλό. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος μας άφη­σε μια φοβερή γρίπη που σκότωσε εκατομμύρια ανθρώ­πους το έτος 1918.  Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος μας άφησε μια νοητική μάστιγα χειρότερη της πρώτης μάστιγας. Αναφερόμαστε στη βδελυρή "υπαρξιακή φι­λοσοφία" που έχει δηλητηριάσει τις νέες γενιές και στην οποία αντιπαρατίθεται η Επανάσταση της Διαλεκτικής.

Όλοι μας έχουμε δημιουργήσει αυτό το κοινω­νικό χάος στο οποίο ζούμε και όλοι μαζί πρέπει να εργαστούμε για να το λύσουμε και να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, μέσω των διδασκαλιών που πα­ραδίδω σ'αυτό το έργο.

Δυστυχώς, ο κόσμος σκέφτεται μόνο το εγωιστι­κό του Εγώ και λέει: Πρώτον: εγώ, δεύτερον: εγώ, και τρίτον: εγώ! Το έχουμε ήδη πει και θα το ξανα­πούμε: Το εγώ σαμποτάρει τις εντολές που εγκαθιστά η Επαναστατική Ψυχολογία.

Αν επιθυμούμε αληθινά και ειλικρινά την Επανάσταση της Διαλεκτικής, χρειαζόμαστε προηγουμένως το ριζικό μετασχηματισμό του ατόμου.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που αποδέχονται την αναγκαιότητα μιας οριστικής, ολοκληρωτικής και ριζικής αλλαγής, αλλά δυστυχώς, απαιτούν ειδι­κά κίνητρα και παροτρύνσεις.

Στους ανθρώπους αρέσει να τους λένε ότι πάνε καλά, να τους κτυπάνε φιλικά τον ώμο, να τους λένε όμορφα παροτρυντικά λόγια.

Είναι πολλά τα άτομα που απαιτούν κάποιο πολύ όμορφο στίχο ως προτροπή, κάποια πεποίθηση, κάποια ιδεολογία ή οποιαδήποτε ουτοπία για να αλλάξουν.

Υπάρχουν αυτοί που απαιτούν την ελπίδα μιας καλής εργασίας σαν ελατήριο για να αλλάξουν. Υπάρ­χουν εκείνοι που απαιτούν κάποιον καλόν αρραβώνα ή ένα μεγαλοπρεπή γάμο που θα τους χρησιμεύσει ως κίνητρο για αλλαγή.

Κανείς δεν θέλει ν' αλλάξει έτσι απλά, αλλά ζητά ένα καλό ελατήριο για δράση.  Οι άνθρωποι μαγεύονται με τις παροτρύνσεις. Δεν θέλουν να κατα­νοήσουν οι καημένοι ότι αυτές οι παροτρύνσεις εί­ναι πολύ κούφιες και επιφανειακές και ότι, για το λόγο αυτό, είναι λογικό να πούμε ότι δεν ωφελούν.

Οι παροτρύνσεις, ουδέποτε στη ζωή, ποτέ στην ιστορία των αιώνων, δεν μπόρεσαν να προκαλέσουν μέσα σε κανένα άτομο μια ολοκληρωτική, ριζική και οριστική αλλαγή.

Μέσα σε κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα ενεργητικό κέντρο που δεν μπορεί να καταστραφεί με το θάνατο του φυσικού σώματος και που διαιωνίζεται, προς δυστυχία του κόσμου, στους απογόνους μας. Το κέντρο αυτό είναι το εγώ, ο εαυτός μου, ο εαυτός. Είναι ανάγκη και επείγον, χωρίς αναβολή, να προκαλούμε μια ριζική αλλαγή μέσα σ'αυτό το ενεργητικό κέντρο που ονομάζεται Εγώ.

Τα φιλικά κτυπήματα στον ώμο, τα όμορφα λό­για και οι ωραίες κολακείες, οι όμορφες παροτρύ­νσεις, τα ευγενικά ελατήρια κ. τ. λ. ουδέποτε θα μπορέσουν να προκαλέσουν μια ριζική αλλαγή σ' αυτό το ενεργητικό κέντρο που ονομάζεται Εγώ και που βρίσκεται μέσα μας.

Αν, ειλικρινά και με όλη την καρδιά μας, θέλουμε μία ριζική αλλαγή μέσα σ' αυτό το κέντρο που ονομάζεται εγώ, πρέπει να αναγνωρίσουμε την αξιοθρήνητη κατάσταση αθλιότητας και εσωτερικής φτώχειας μας και να ξεχάσουμε τον εαυτό μας για να εργαστούμε αφιλοκερδώς για την αν

θρωπότητα. Αυτό σημαίνει αυταπάρνηση, πλήρη λησμονεί του εαυ­τού μας και πλήρη εγκατάλειψη του εαυτού.

Είναι αδύνατο να υπάρξει μια ριζική αλλαγή μέσα στον εαυτό μας, αν σκεφτόμαστε μόνο πώς να γεμίσουμε τις τσέπες μας με λεφτά, με όλο και πε­ρισσότερα λεφτά.

Το εγώ, ο εαυτός μου, θέλει να μεγαλώνει, να καλυτερεύει, να εξελίσσεται, να συναναστρέφεται με τους μεγάλους της Γης, να επιτυγχάνει επιρροές, θέσεις, περιουσία κ.τ.λ. Οι επιφανειακές αλλαγές στο άτομο μας δεν ωφελούν σε τίποτα, δεν αλλάζουν τίποτα, και δεν μετασχηματίζουν κανέναν σε τίποτα.

Χρειαζόμαστε, μέσα στον καθένα μας, μια βαθιά αλλαγή.  Η αλλαγή αυτή μπορεί να πραγματοποιη­θεί μόνο μέσα στο κέντρο που φέρουμε μέσα μας, στο εγώ. Είναι αναγκαίο να σπάμε σον πήλινη κούπα αυτό το εγωιστικό κέντρο.

Είναι επείγον να ξεριζώνουμε το εγώ για να προκληθεί, μέσα στον καθένα μας μύα βαθιά, ρι­ζική, πλήρης και αληθινή αλλαγή. Στη θέση που βρι­σκόμαστε, έτσι όπως είμαστε, στο μόνο που μπορού­με να χρησιμεύσουμε είναι να πικράνουμε τη ζωή μας και να πικράνουμε τη ζωή των συνανθρώπων μας.

Το Εγώ θέλει να γεμίζει με τιμές, αρετές, χρήματα κ.τ.λ. Το Εγώ θέλει απολαύσεις, διασημότη­τα γόητρο κ.τ.λ. και στην τρελή του παρόρμηση για επέκταση, δημιουργεί μια εγωιστική κοινωνία στην οποία υπάρχουν μόνο φιλονικίες, ωμότητες, ακόρεστη πλεονεξία, φιλοδοξίες δίχως όρια και περιο­ρισμούς, πόλεμοι κ.τ.λ.

Προς δυστυχία μας, είμαστε μέλη μιας κοινω­νίας δημιουργημένης από το εγώ. Μια τέτοια κοινω­νία είναι άχρηστη, επιβλαβής και επιζήμια. Μόνον εξαιρώντας χειρουργικά και ριζικά το εγώ, μπορού­με ν'αλλάξουμε ακέραια και να αλλάζουμε τον κόσμο.

Αν πραγματικά θέλουμε τη ριζική χειρουργική αφαίρεση του εγώ, είναι επείγον να έχουμε ήσυχη τη μνήμη για να γαληνεύει ο νους και μετά να αυτοπαρατηρούμαστε με ηρεμία για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

Πρέπει να παρατηρούμε τον εαυτό μας, όπως κάποιος που παρατηρεί και υποβάλλεται σε μια καταρ­ρακτώδη νεροποντή.

Στη ζωή, κανείς δεν μπορεί να διαλύει το εγώ αναζητώντας υποκατάστατα, αφήνοντας το ποτό και ανταλλάσσοντάς το με το τσιγάρο, εγκαταλείπο­ντας τη μία γυναίκα για να παντρευτεί με άλλη, αφήνοντας ένα ελάττωμα για να το αντικαταστήσει με άλλο ή φεύγοντας από τη μία σχολή για άλλη σχο­λή.

Αν θέλουμε πραγματικά μια ριζική αλλαγή μέσα μας, οφείλουμε να αφήσουμε κατά μέρος όλα αυτά τα πράγματα που μας φαίνονται θετικά, όλες αυτές τις παλιές συνήθειες και όλες αυτές τις λανθασμέ­νες έξεις.

Ο νους είναι η κεντρική έδρα του εγώ. Χρεια­ζόμαστε μια αλλαγή στην κεντρική έδρα ώστε μέσα στον καθένα μας να υπάρξει αληθινή επανάσταση.

Μόνο με απόλυτη απάρνηση και κατανόηση αυ­τού που δυστυχώς είμαστε, και δίχως παροτρύνσεις ή οποιουδήποτε είδους κίνητρα, μπορούμε να πετύ­χουμε τη χειρουργική αφαίρεση του εγώ.

< Προηγούμενο Κεφάλαιο |  Επόμενο Κεφάλαιο >

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - Κεφάλαιο 1δ΄

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

✫Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - Κεφάλαιο 1δ΄

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

μέρος δ΄ 

ΚΑΘΕΞΙΣ

Η ψυχισμική ενέργεια, η κάθεξις, διαδικαζόμενη ως εκτελεστική δύναμη, αποδείχνεται τρομακτική.

Τα αποθέματα διάνοιας είναι τα ποίκιλα μέρη του Είναι και επονομάζονται δεμένη κάθεξις ή ψυχική ενέργεια σε κατάσταση δυνητική και στατική.

Η δεμένη κάθεξις μας προσανατολίζει στην εργασία που σχετίζεται με την αποσύνθεση του εγώ και την απελευθέρωση του νου.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - Κεφάλαιο 1γ΄

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

✫Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - Κεφάλαιο 1γ΄

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

μέρος γ΄ 

Η ΑΥΤΟΑΓΑΠΗ

Πολλά λέγονται, γύρω από τη γυναικεία ματαιο­δοξία. Πραγματικά, η ματαιοδοξία ει, ναι. η ζωντανή εκδήλωση της αυτοαγάπης.

Η γυναίκα εμπρός στον καθρέπτη, ει, ναι, ένας ολοκληρωμένος Νάρκισσος, αυτολατρευόμενη και αυτο-ειδωλοποιούμενη με τρέλα. Η γυναίκα στολίζεται όσο καλύτερα μπορεί,, βάφεται-, φτιάχνει τα μαλλιά της, με μοναδικό σκοπό να πουν οι άλλοι, "Είσαι όμορφη, είσαι ωραία, είναι ντίβα! κ.τ.λ.".

Το εγώ πάντα χαίρεται όταν ο κόσμος το -θαυμά­ζει, το εγώ στολίζεται για να το λατρεύουν οι άλ­λοι. Το εγώ θεωρεί τον εαυτό του όμορφο, αγνό, άφατο, άγιο, ενάρετο, κ.τ.λ. Κανείς δεν θεωρεί τον εαυτό του κακό, όλοι οι άνθρωποι αυτο-θεωρούνται καλοί και δίκαιοι.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1β΄

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

✫Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - Κεφάλαιο 1β΄

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

μέρος β΄ 

 

Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΕΓΩ

Αναλύοντας λεπτομερώς το τριεγκέφαλο δίποδο που ονομάζεται άνθρωπος, φθάνουμε στο λογικό συμπέ­ρασμα ότι δεν έχει ακόμη ένα Μόνιμο Κέντρο Συνείδη­σης, βαρύτητας.

Δεν μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι τα δίποδα ανθρώπινα όντα είναι εξατομικευμένα είμαστε βέ­βαιοι ότι απλώς είναι ενστικτωδευμένα, δηλαδή, ωθούνται αποκλειστικά και μόνο από εγώ που χειρί­ζονται το Ένστικτο Κέντρο.

Το αγαπημένο εγώ δεν έχει καμία ατομικότητα, είναι ένα άθροισμα παραγόντων αταξίας, ένα άθροισμα μικρών λυμένων καθέξεων (εγωικές ψυχισμικές ενέρ­γειες).

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1α΄

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

✫Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - Κεφάλαιο 1α΄

 

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

μέρος α΄

"Όποιος νιώθει πόνο ή αισθάνεται πληγωμένος  όταν τον συκοφαντούν, τον κατηγορούν ή του καταμαρτυρούν ψευτιές, είναι σημάδι ότι έχει ακόμη ζωντανό το εγώ της υπερηφά­νειας".

Σ.Α.Β.

 

 

Η ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΕΓΩ

Η καλύτερη διαλεκτική για τη διάλυση του Εγώ, βρίσκεται στην πρακτική ζωή έντονα βιωμένη.

Η συμβίωση είναι ένας θαυμάσιος καθρέφτης όπου μπορεί κανείς να -θεωρεί το Εγώ ολόσωμο.

Στη σχέση μας με τους συνανθρώπους μας, τα κρυμμένα στο υποσυνείδητο βάθος ελαττώματα, ξεπηδούν, αναβλύζουν αυθόρμητα, διότι το υποσυνείδητο μας προδίδει και αν βρισκόμαστε σε κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης, τότε, τα βλέπουμε έτσι όπως είναι, αυτά καθεαυτό.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - ΠΡΟΛΟΓΟΣ, ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ, Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ, Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

✫Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ✫

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Εμείς,  οι Δάσκαλοι  της Λευκής Αδελφότητας, εμείς,  τα  αυτοσυνείδητα μέλη  του  Προστατευτικού Τείχους, προσκαλούμε όλους τους Αδελφούς της Υφηλίου σε πράξη και βαθύ διαλογισμό αυτού του Έργου.

Εμείς, με τις ισχύς που μας έχει απονείμει ο Πατέρας όλων των Πατροτήτων και η υπερσυνείδητη Ιεραρχία του Αόρατου Κόσμου των Παραμάρτασάγιας, προσκαλούμε όλα τα Κινήματα Αναγέννησης που υπάρχουν στον τωρινό κόσμο, αυτή την  ιστορική στιγμή,  σε γαλήνιο στοχασμό αυτού του Έργου και σε εφαρμογή του στην πράξη.

Ο Δάσκαλος αυτού του Έργου βρίσκεται σε πορεία αυτοτελείωσης με όλες τις δοκιμασίες που αυτό συνε­πάγεται  στους  Εσωτερικούς  Κόσμους,  εμπρός  στην Ιεραρχία.