Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1β΄

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

✫Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - Κεφάλαιο 1β΄

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

μέρος β΄ 

 

Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΕΓΩ

Αναλύοντας λεπτομερώς το τριεγκέφαλο δίποδο που ονομάζεται άνθρωπος, φθάνουμε στο λογικό συμπέ­ρασμα ότι δεν έχει ακόμη ένα Μόνιμο Κέντρο Συνείδη­σης, βαρύτητας.

Δεν μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι τα δίποδα ανθρώπινα όντα είναι εξατομικευμένα είμαστε βέ­βαιοι ότι απλώς είναι ενστικτωδευμένα, δηλαδή, ωθούνται αποκλειστικά και μόνο από εγώ που χειρί­ζονται το Ένστικτο Κέντρο.

Το αγαπημένο εγώ δεν έχει καμία ατομικότητα, είναι ένα άθροισμα παραγόντων αταξίας, ένα άθροισμα μικρών λυμένων καθέξεων (εγωικές ψυχισμικές ενέρ­γειες).

Κάθε μικρό εγώ από αυτά που συγκροτούν την αποτρόπαιη λεγεώνα του Εγώ, έχει το δικό του ιδιαί­τερο προσωπικό κριτήριο, τις δικές του προβολές, τις δικές του ιδέες, τη δική του ρητορική.

Η ρητορική του εγώ είναι να μιλάμε όμορφα και κομψά, κατά ένα έξυπνο πονηρό τρόπο που δεν αντιλαμβανόμαστε σε ποια στιγμή πέσαμε κιόλας στο λάθος. Η ρητορική του εγώ είναι τόσο εξευγενισμένη που, εξαιτίας αυτού, και η συνείδηση μας παραμένει κοιμισμένη και εμείς δεν το "παίρνουμε χαμπάρι".

Βλέπουμε το εγώ να οδηγεί με τη ρητορική του τους λαούς σε μια αρματοδρομία εξοπλισμών:

"Ο όγκος της βαριάς βιομηχανίας- αεροπλάνα, πολεμι­κά πλοία, τεθωρακισμένα οχηματαγωγά- στις τριτοκο­σμικές χώρες διπλασιάστηκε μεταξύ 1973 και 1976, σε σημείο που οι εισαγωγές τους ανέβηκαν στο διπλάσιο". Το περίεργο είναι ότι σε μια εποχή που γίνε­ται λόγος για έλεγχο των όπλων και ειρήνη, οι χώρες με το πρόσχημα μιας υποτιθέμενης ανάπτυξης και με τη βοήθεια των υποτιθέμενα βιομηχανοποιημένων, αυξάνουν την ικανότητα τους για καταστροφή! Είναι αυτός -τίθεται το ερώτημα- ο κατάλληλος δρόμος για τον αφοπλισμό και την παγκόσμια ειρήνη; Αντίθε­τα μάλιστα, είναι η ρητορική του εγώ!

Ενώ τα ανθρώπινα δίποδα συνεχίζουν να γοητεύο­νται με τις ανακαλύψεις και με όλα τα προφανή θαύ­ματα του Αντίχριστου -της υλιστικής επιστήμης-, στην Αιθιοπία, από το 1973 ως τώρα έχουν πεθάνει 200.000 άνθρωποι από την πείνα. Είναι αυτό πολιτι­σμός; Αυτή είναι η ρητορική του εγώ...

Το ανθρώπινο δίποδο θέλει απλά και μόνο να ζει στο μικρό του κόσμο που δεν χρησιμεύει σε τίπο­τα. Η υλιστική ψυχολογία η πειραματική ψυχολογία, δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Η απόδειξη είναι ότι δεν μπόρεσαν να επιλύσουν τα νοητικά προβλήματα που επηρεάζουν το λαό των Ηνωμένων Πολιτειών* από­δειξη αυτού είναι ότι συνεχίζουν να υπάρχουν και πολλαπλασιάζονται στις μεγάλες πόλεις της αμερικα­νικής Ένωσης οι περίφημες "Συμμορίες". Για να δού­με: στην πόλη της Ν. Υόρκης υπάρχουν "Οι Βρώμικοι", ομάδα που τα μέλη της είναι περίπου 30 χρονών, φορούν "βρώμικα ρούχα" και δερμάτινες μπότες. Συ­γκεντρώνονται στις ταράτσες των σπιτιών και περηφα­νεύονται που θεωρούνται καλοί μπιλιαρδίστες.

"Οι άγνωστοι ποδηλάτες", της ίδιας πάνω-κάτω ηλικίας, επίσης, ντύνονται στο στυλ των "αγγέλων της κόλασης" κι έχουν πέτσινα τζάκετ με μεγάλα φερμουάρ. Τα ποδήλατα τους είναι παλιά "Σουήν" που φτιάχτηκαν με μακριά πιρούνια ώστε να μοιάζουν με μοτοσικλέτες.

Η βία είναι ένα αποδεκτό τμήμα της; ζωής τους, για καδένα απ' τα χιλιάδες μέλη των "συμμοριών" που υπάρχουν σ' αυτή τη χώρα και που, δυστυχώς, τα ανθρώπινα δίποδα άλλων χωρών θέλουν να μιμηθούν. Είναι αυτό ψυχολογική απελευθέρωση; Λάθος. Αυτή είναι η ρητορική του εγώ που εξαπατά τους πάντες.  Μόνο βιώνοντας τις διδασκαλίες που παραδίδω σ΄όλη αυτή την αυθεντική Πραγματεία Επαναστατικής Ψυχολο­γίας εφαρμόζοντας την στην πρακτική, θα μπορέσουν τ' ανθρώπινα δίποδα ν' απελευθερωθούν από τη ρητορική του εγώ.

ΤΟ ΜΟΝΙΜΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Τα τριεγκεφαλικά δίποδα δεν έχουν την παραμι­κρή ατομικότητα, δεν έχουν ένα Μόνιμο Κέντρο Συνείδησης (Μ.Κ.Σ.). Καθεμιά από τις σκέψεις, τα συναι­σθήματα, τις πράξεις τους, εξαρτώνται από τη θεομη­νία του εγώ που σε συγκεκριμένη στιγμή ελέγχει τα κύρια κέντρα της ανθρώπινης μηχανής.

Όλοι εμείς που επί πολλά χρόνια θυσιών και πόνου ήλθαμε για να αγωνιστούμε για τη Γνωστική Κίνηση, μπορέσαμε να δούμε στην πρακτική πράγματα φοβερά* πολλοί ορκίστηκαν με δάκρυα στα μάτια να εργαστούν για τη Γνώση μέχρι το τέλος των ημερών τους. Υποσχέθηκαν αιώνια πίστη στο Μεγάλο Σκοπό και έβγαλαν μεγάλους λόγους. Και λοιπόν; Τι έγιναν τα δάκρυα τους από αίμα; Που πήγαν οι φοβεροί τους όρκοι; Όλα ήταν άχρηστα" ήταν το περαστικό εγώ μιας στιγμής μόνο. Όταν όμως άλλο εγώ αντικατέστησε εκείνο που ορκίστηκε πίστη, το άτομο αποχώρησε από τη Γνώση ή πρόδωσε το Μεγάλο Σκοπό ή πέρασε σ' άλλες σχολούλες, προδίδοντας τα Γνωστικά Ιδρύματα.

Πράγματι, το ανθρώπινο ον δεν μπορεί να έχει συνέχεια σκοπών διότι δεν έχει το Μ.Κ.Σ., δεν είναι ένα άτομο κι έχει ένα εγώ που είναι ένα άθροισμα από πολλά μικρά εγώ.

Είναι πολλοί εκείνοι που προσδοκούν την αιώ­νια Μακαριότητα με το θάνατο του φυσικού σώματος, ο θάνατος όμως του σώματος δεν λύνει το πρόβλημα του εγώ.

Μετά το θάνατο, η λυμένη κάθεξη το εγώ συνεχίζει να υπάρχει τυλιγμένο στο μοριακό του σώμα. Το ανθρώπινο δίποδο τελεύει αλλά η λυμένη κάθεξη, η ενέργεια του εγώ συνεχίζει στο μοριακό του σώμα και μετά, αργότερα, το εγώ διαιωνίζεται στους απογόνους μας, επιστρέφει για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του και να συνεχίσει τις ίδιες τρα­γωδίες.

Έφθασε η ώρα να κατανοήσουμε την αναγκαιότη­τα να παραγάγουμε μέσα μας Ακέραιη Επανάσταση με σκοπό να εγκαθιστούμε ένα Μ.Κ.Σ., ένα Μόνιμο Κέντρο Συνείδησης* μόνον έτσι εξατομικευόμαστε, μόνον έτσι παύουμε να είμαστε λεγεώνα, μόνον έτσι μετατρε­πόμαστε σε συνειδητά άτομα.

Ο τωρινός άνθρωπος μοιάζει μ' ένα πλοίο γεμάτο με πολλούς επιβάτες και κάθε επιβάτης έχει τα δικά του σχέδια και προγράμματα. Ο τωρινός άνθρωπος δεν έχει έναν και μόνο νου, έχει πολλούς νόες. Κάθε εγώ έχει το δικό του νου.

Ευτυχώς, μέσα στο ανθρώπινο δίποδο υπάρχει κάτι περισσότερο, υπάρχει η Ουσία. Συλλογιζόμενοι σοβαρά πάνω σ' αυτό το ενεργό στοιχείο, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι αυτό είναι το πιο υψηλό ψυχισμικό υλικό με το οποίο μπορούμε να μορφοποιήσουμε την Ψυχή μας.

Αφυπνίζοντας την Ουσία δημιουργούμε Ψυχή. Αφύπνιση της Ουσίας σημαίνει αφύπνιση της Συνείδη­σης. Η αφύπνιση της συνείδησης ισοδυναμεί με τη δημιουργία ενός ΜΚΣ μέσα μας. Μόνον όποιος αφυπνί­ζει συνείδηση μετατρέπεται σε άτομο* κι όμως, το άτομο δεν είναι το τέρμα, αργότερα πρέπει να φθάσου­με στην υπερ-ατομικότητα.

 

ΥΠΕΡ-ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ

Είναι αναγκαίο να αποεγωποιηθούμε για να εξατομικευτούμε και κατόπιν να υπερ-εξατομικευτούμε. Είναι αναγκαίο να διαλύουμε το εγώ για να έχου­με ένα ΜΚΣ που μελετήσαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο.

Το πολυπληθές εγώ σπαταλά αδέξια το ψυχισμικό υλικό σε ατομικές εκρήξεις θυμού, πλεονεξίας, λαγνείας, φθόνου, υπερηφάνειας, οκνηρίας, λαιμα­ργίας, κ.τ.λ.

Έχοντας νεκρωθεί το εγώ, το ψυχισμικό υλικό συσσωρεύεται μέσα μας μετατρεπόμενο στο ΜΚΣ.

Στις μέρες μας, το ανθρώπινο ον, ή θα λέγαμε καλύτερα, το δίποδο που από μόνο του αυτοχαρακτηρί­ζεται "άνθρωπος", είναι στην πραγματικότητα μια μηχανή που ελέγχεται από τη λεγεώνα του εγώ.

Ας παρατηρήσουμε την τραγωδία των ερωτευμέ­νων: Πόσοι όρκοι; Πόσα δάκρυα; Πόσες καλές προθέ­σεις; Και λοιπόν; Απ' όλα αυτά δεν μένει παρά η θλιβερή ανάμνηση. Παντρεύονται, περνάει ο καιρός, ο άνδρας ερωτεύεται άλλη γυναίκα ή η σύζυγος ερωτεύ­εται άλλον άνδρα και ο χάρτινος πύργος σωριάζεται στο χώμα. Γιατί; Διότι ο άνθρωπος δεν έχει ακόμη το ΜΚΣ του.

Το μικρό εγώ που σήμερα ορκίζεται αιώνια αγάπη αντικαθίσταται από άλλο μικρό εγώ που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση μ΄αυτόν τον όρκο. Αυτό είναι όλο. Είναι αναγκαίο να μετατρεπόμαστε σε άτομα κι αυτό είναι δυνατό μόνο με τη δημιουργία ενός ΜΚΣ.

Είναι αναγκαίο να δημιουργούμε ένα ΜΚΣ ML αυτό είναι δυνατό με τη διάλυση του πολυπληθές εγώ.

Όλες, οι βαθιά εσωτερικές αντιφάσεις του ανθρώπου θα ήταν αρκετές να τρελάνουν οποιονδήποτε θα μπορούσε να τις δει σ'έναν καθρέφτη' η πηγή αυτών των αντιφάσεων είναι η πολυπλήθεια του εγώ.

Όποιος θέλει να διαλύει το εγώ πρέπει ν'αρχί­σει από το να γνωρίσει τις εσωτερικές του αντιφά­σεις * δυστυχώς, ο κόσμος γοητεύεται με το να αυτόξεγελιέται για να μην βλέπει τις ίδιες του τις αντιφάσεις.

Όποιος θέλει να διαλύει το εγώ πρέπει ν'αρχί­σει από το να μην είναι ψεύτης.  Όλοι οι άνθρωποι είναι ψεύτες με τον εαυτό τους, όλος ο κόσμος ψεύ­δεται στον εαυτό του.

Αν θέλουμε να γνωρίσουμε την πολυπλήθεια του εγώ και τις αέναες αντιφάσεις μας, οφείλουμε να μην αυτοεξαπατώμαστε. Ο κόσμος αυτοεξαπατάται για να μην βλέπει τις εσωτερικές του αντιφάσεις.

Καθένας που ανακαλύπτει τις εσώτερες αντιφά­σεις του νιώθει ντροπή για τον εαυτό του και δί­καια μάλιστα-, κατανοεί ότι δεν είναι τίποτα, ότι είναι ένας δυστυχισμένος, ένα άθλιο σκουλήκι της

γης.

Το να ανακαλύψουμε τις ιδιαίτερες εσώτερες αντιφάσεις μας είναι οπωσδήποτε μια επιτυχία διότι η εσωτερική μας κρίση αυθόρμητα απελευθερώνεται, επιτρέποντας μας να βλέπουμε ευκρινώς το δρόμο της ατομικότητας κι αυτόν της υπερατομικότητας.

1. Η ΑΚΕΡΑΙΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ

Χρειαζόμαστε την Ακέραιη Ευημερία. Όλοι υπο­φέρουμε, έχουμε πίκρες στη ζωή και θέλουμε ν'αλλά­ξουμε .

Εν πάση περιπτώσει, πιστεύω ότι η ακέραιη ευημερία είναι το αποτέλεσμα του αυτοσεβασμού. Αυτό θα φαινόταν αρκετά παράξενο σ'έναν οικονομολό­γο ή σ'έναν θεόσοφο, κ.τ.λ.

Τι σχέση θα μπορούσε ν΄άχει ο αυτοσεβασμός με το οικονομικό ζήτημα; με τα εργασιακά προβλήμα­τα, τη δύναμη της εργασίας, το κεφάλαιο, κ.τ.λ.; θέλω να σχολιάσω το εξής: Το επίπεδο του Είναι "προσελκύει" την ιδιαίτερη ζωή μας... Εμείς, ζούσαμε σ' ένα πολύ ωραίο σπίτι στην πόλη του Μεξι­κού. Πίσω από εκείνο το σπίτι υπήρχε ένα μεγάλο οικόπεδο που ήταν άδειο. Κάποια μέρα, μια ομάδα "αλεξιπτωτιστών", όπως τους αποκαλούμε, εισέβαλε σε κείνο το οικόπεδο. Αμέσως, έστησαν τις χαρτονέ­νιες τους καλύβες κι εγκαταστάθηκαν εκεί. Αναντίρ­ρητα, έγιναν κάτι το βρώμικο μέσα σε κείνη τη συνοι­κία. Δεν θέλω να τους υποτιμήσω, αλλά πραγματικά, αν οι χαρτονένιες τους καλύβες ήταν παστρικές, δεν θα τους έβλαπτε και σε τίποτα. Δυστυχώς, ανάμε­σα σ' αυτούς τους ανθρώπους υπήρχε μια τρομακτική βρωμιά.

Παρατήρησα προσεκτικά, απ' την ταράτσα του σπιτιού, τη ζωή εκείνων των ανθρώπων: βρίζονταν, πλήγωναν ο ένας τον άλλον, δεν σέβονταν τους συνα­νθρώπους τους· η ζωή τους, συνοπτικά, ήταν φρικτή μέσα στην αθλιότητα και τη βδελυγμία.

Αν προηγουμένως, οι περιπολίες της αστυνομίας ούτε καν που φαίνονταν από κει, μετά, έκαναν συχνές επισκέψεις στη συνοικία. Αν προηγουμένως, η συνοικία ήταν ειρηνική, μετά, έγινε μια κόλαση. Έτσι, μπόρε­σα να διαπιστώσω ότι το επίπεδο του Είναι έλκει το ποιόν της ιδιαίτερης ζωής μας, αυτό είναι ολοφά­νερο.

Ας υποπέσουμε ότι κάποιος απ' αυτούς τους κατοίκους αποφάσιζε μια ωραία πρωία να σέβεται τον εαυτό του και να σέβεται τους άλλους, προφανώς θα άλλαζε.

Τι εννοούμε για σεβασμό του εαυτού μας; Να εγκαταλείψουμε την εγκληματικότητα, την αδικία, να μην κλέβουμε, να μην πορνεύουμε, να μην μοιχεύουμε, να μην φθονούμε την ευημερία του συνανθρώπου, να είμαστε ταπεινοί και ειλικρινείς, ν' αφήσουμε την οκνηρία και να γίνουμε άτομα δραστήρια, παστρικά, αξιοπρεπή, κ.τ.λ.

Όταν ένας πολίτης σέβεται τον εαυτό του αλλά­ζει το επίπεδο του Είναι του και αλλάζοντας το επίπεδο του Είναι, αναντίρρητα, ελκύει νέες περιστά­σεις, διότι συναναστρέφεται με πιο έντιμους ανθρώ­πους, με άτομα καθωσπρέπει και, είναι πιθανό, αυτό το μοτίβο συναναστροφών να επιφέρει μια οικονομική και κοινωνική αλλαγή στη ζωή του. Έτσι θα εκπληρω­νόταν αυτό που λέω, ότι ο ακέραιος αυτοσεβασμός έρχεται να προξενήσει την κοινωνική και οικονομική ευημερία. Αν όμως κάποιος δεν ξέρει να σέβεται τον εαυτό του, μήτε τους συνανθρώπους του θα σέβε­ται και θα καταδικαστεί σε μια άτυχη και κακόμοιρη ζωή.

Η αρχή της Ακέραιης Ευημερίας βρίσκεται στον αυτοσεβασμό.

2. Η ΑΥΤΟ-ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ

Ας μην ξεχνάμε ότι το εξωτερικό δεν είναι παρά η αντανάκλαση του εσωτερικού, καθώς είπε ο Εμμανουήλ Καντ, ο φιλόσοφος από το Κένιγκσμπεργκ.

Αν μελετήσουμε προσεκτικά την "Κριτική του Καθαρού Λόγου", θα ανακαλύψουμε ασφαλώς ότι το εξω­τερικό είναι το εσωτερικό, καταλέξει λέξεις ενός από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών.

Η εξωτερική εικόνα του ανθρώπου και οι περι­στάσεις που τον περιβάλλουν είναι το αποτέλεσμα της αυτο-εικόνας. Όλοι έχουμε μια αυτο-εικόνα. Η λέξη αυτή που αποτελείται από το "αυτό" και "εικό­να" είναι βαθιάς σημασίας.

Μου έρχεται μάλιστα στη μνήμη μου αυτή τη στιγμή, εκείνη η φωτογραφία του Γιάννη. Βγαίνει μια φωτογραφία ο φίλος μας ο Γιάννης και όλως πε­ριέργως, βγαίνουν δύο Γιάννηδες: ο ένας πολύ ήσυχος σε θέση προσοχής, με το πρόσωπο προς τα εμπρός' ο άλλος, εμφανίζεται να περπατά με μέτωπο προς αυτόν και το πρόσωπο τελείως διαφορετικό... Πως είναι δυνατόν σε μια φωτογραφία να βγαίνουν δύο Γιάννηδες;

Εγώ πιστεύω ότι αυτή η φωτογραφία αξίζει τον κόπο να τη μεγεθύνουμε διότι μπορεί να χρησιμο­ποιηθεί για να τη δείχνουμε σ'όλα τ' άτομα που εν­διαφέρονται γι' αυτές τις σπουδές. Προφανώς, πιστεύω ότι ο δεύτερος Γιάννης ήταν η αυτο-αντανάκλαση του πρώτου Γιάννη. Αυτό είναι φανερό, γιατί είναι γραμμένο ότι η εξωτερική εικόνα του ανθρώπου και των περιστάσεων που τον περιβάλλουν είναι το αποτέ­λεσμα της αυτο-εικόνας.

Είναι επίσης γραμμένο ότι το εξωτερικό δεν είναι παρά η αντανάκλαση του εσωτερικού. Επομένως, αν εμείς δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας, αν η εσωτερι­κή εικόνα του εαυτού μας είναι πολύ φτωχή, αν είμα­στε γεμάτοι ψυχολογικά ελαττώματα, ηθικές ακολασίες, αναντίρρητα, 9α ξεπηδούσαν στον εξωτερικό κόσμο δυσάρεστα γεγονότα, όπως οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες, κ.τ.λ. Ας μην ξεχνάμε πως η εξωτερική εικόνα του ανθρώπου και οι περιστάσεις που τον περιβάλλουν είναι το αποτέλεσμα της αυτο-εικόνας του.

Όλοι έχουμε μια αυτο-εικόνα έξω υπάρχει η φυσική εικόνα που μπορεί, να φωτογραφηθεί, αλλά μέσα έχουμε άλλη εικόνα. Για να διευκρινίσουμε καλύτερα, θα πούμε ότι έξω έχουμε τη φυσική και αισθητή εικόνα και μέσα έχουμε την ψυχολογικού και υπεραισθητού τύπου εικόνα.

Αν εξωτερικά έχουμε μια φτωχή κι άθλια εικό­να και αν αυτή την εικόνα τη συνοδεύουν δυσάρεστες περιστάσεις, μια δύσκολη οικονομική κατάσταση, παντοειδή προβλήματα, συγκρούσεις, είτε στο σπίτι, είτε στη δουλειά ή στο δρόμο, κ.τ.λ. αυτό οφείλε­ται απλά στο ότι η ψυχολογική μας εικόνα είναι φτωχή, ελαττωματική και φρικιαστική και έτσι αντα­νακλούμε στο γύρω περιβάλλον την αθλιότητα μας, τη μηδαμινότητά μας, αυτό που είμαστε.

Αν θέλουμε ν' αλλάξουμε, χρειαζόμαστε μια μεγάλη - μεγάλη και ολοκληρωτική αλλαγή.  Εικόνα, Αξίες και Ταυτότητα, πρέπει ν’ αλλάζουν ριζικά.

Σε διάφορα έργα μου έχω πει ότι ο καθένας μας είναι ένα μαθηματικό σημείο στο διάστημα που συγκατανεύει να χρησιμεύσει ως όχημα για καθορισμέ­να αθροίσματα αξιών. Μερικοί χρησιμεύουν ως όχημα μεγαλοφυών αξιών κι άλλοι μπορεί να χρησιμεύουν ως όχημα μέτριων αξιών γι΄αυτό ο καθένας είναι ο κάθε ένας. Το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων χρη­σιμεύουν ως όχημα για τις αξίες του εγώ, του ψυχισμικού ελαττώματος. Αυτές οι αξίες ενδέχεται να είναι άριστες ή αρνητικές. Επομένως, εικόνα, αξίες και ταυτότητα είναι ένα μοναδικό όλον.

Λέω ότι πρέπει να περάσουμε από έναν ριζικό μετασχηματισμό και δηλώνω εμφατικά ότι ταυτότητα, αξίες και εικόνα, οφείλουν ν' αλλάξουν ολοκληρωτικά.

Χρειαζόμαστε μια νέα ταυτότητα, νέες αξίες και νέα εικόνα: αυτό είναι ψυχολογική επανάσταση, βαθιά εσωτερική επανάσταση. Είναι παράλογο να συνε­χίζουμε μέσα στο φαύλο κύκλο όπου τώρα κινούμαστε.  Χρειαζόμαστε ακέραιη αλλαγή.

Η αυτο-εικόνα ενός ανθρώπου γεννά την εξωτε­ρική του εικόνα. Λέγοντας αυτο-εικόνα, αναφέρομαι στην ψυχολογική εικόνα που έχουμε μέσα μας. Ποια θα είναι η ψυχολογική μας εικόνα; θα είναι αυτή του αργίλου, του πλεονέκτη, του λάγνου, του ζηλόφθονου, του υπερήφανου, του οκνού, του λαίμαργου, ή ποιανού; Όποια κι αν είναι η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, ή καλύτερα, η αυτο-εικόνα μας, θα δώσει γένεση -καθώς είναι φυσικό- στην εξωτερική εικόνα.

Η εξωτερική εικόνα, αν και μπορεί να είναι πολύ καλοντυμένη, ενδέχεται να είναι φτωχή. Είναι άραγε όμορφη η εικόνα ενός ευέξαπτου αργίλου, κάποιου που έχει γίνει ανυπόφορος, και που δεν έχει ούτε ίχνος ταπεινοσύνης; Είναι άραγε ευχάριστη η εικόνα ενός λάγνου; Πως ενεργεί ένας λάγνος, πως ζει, τι όψη παρουσιάζει η κρεβατοκάμαρα του, ποια είναι η συμπεριφορά του στην ιδιωτική του ζωή με το αντί­θετο φύλο, ή μήπως είναι πια εκφυλισμένος; Ποια θα ήταν η εξωτερική εικόνα ενός ζηλόφθονου, κάποιου που υποφέρει εξ αιτίας της ευημερίας του συνανθρώ­που του και που στα κρυφά κάνει κακό στους άλλους από φθόνο; Ποια είναι η εικόνα ενός τεμπέλη που δεν θέλει να εργάζεται και που είναι βρώμικος και σιχαμερός; Κι εκείνη του λαίμαργου...;

Επομένως, πράγματι, η εξωτερική εικόνα είναι το αποτέλεσμα της εσωτερικής εικόνας κι αυτό είναι αδιαφιλονίκητο.

όχι μόνο στο πεδίο της Ηθικής και της Ψυχολογίας, αλλά επίσης και στο κοινωνικό, οικονομικό μέχρι και πολιτικό πεδίο. Αλλά προς τούτο, επιμένω ότι η ταυτότητα, οι αξίες και η εικόνα πρέπει ν' αλλάζουν.

Η τωρινή ταυτότητα, εικόνα και αξίες που έχουμε για τον εαυτό μας είναι άθλιες. Εξ αιτίας αυτού η κοινωνική ζωή είναι γεμάτη από συγκρούσεις και οικονομικά προβλήματα. Κανείς δεν είναι ευτυχι­σμένος στις μέρες μας, κανείς δεν είναι μακάριος. θα μπορούσαν, όμως, ν' αλλάξουν η ταυτότητα, οι αξίες και η εικόνα που έχουμε; θα μπορούσαμε να πάρουμε μια νέα ταυτότητα, νέες αξίες, νέα εικόνα;

Δηλώνω ξεκάθαρα ότι ναι, είναι δυνατόν.

Αναμφισβήτητα, θα χρειαζόταν να διαλύσουμε το εγώ. Όλοι έχουμε ένα εγώ. Όταν κτυπάμε μια πόρτα, μας ρωτούν: Ποιος είναι; Κι απαντάμε: Εγώ. Ποιος είναι όμως, αυτό το εγώ, ποιος είναι αυτός ο εαυτός μου;

Στην αληθινή πραγματικότητα, το εγώ είναι ένα άθροισμα αρνητικών και θετικών αξιών, θα μπορού­σαμε να αποσυνθέσουμε το εγώ, να ξεμπερδέψουμε αυτές τις αρνητικές και θετικές αξίες και τότε θα μπορούσαμε να χρησιμεύουμε για όχημα νέων αξιών, των αξιών του Είναι. Στην περίπτωση όμως αυτή χρειαζόμαστε μια νέα διδακτική, αν όντως θέλουμε να εξαλείψουμε όλες τις αξίες που έχουμε τώρα, για να προκαλέσουμε μια αλλαγή.

3. Η ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ

Η διδακτική που υπάρχει, για να γνωρίσουμε και να εξαλείψουμε τις θετικές και αρνητικές αξίες που φέρουμε μέσα μας, υπάρχει και ονομάζεται, εσώτε­ρη Ψυχανάλυση.

Είναι αναγκαίο να καταφεύγουμε στην εσώτερη ψυχανάλυση. Όταν κάποιος καταφεύγει στην εσώτερη ψυχανάλυση για να γνωρίσει τα ψυχολογικού τύπου ελαττώματα, αναβλύζει, μια μεγάλη δυσκολία θέλω ν' αναφερθώ με έμφαση στη δύναμη της αντιμετάθεσης.

Μπορεί, κάποιος να αυτο-ερευνάται, μπορεί. κάποιος να στρέφεται στον εαυτό του, όμως, όταν το επιχειρεί, ξεπηδά η δυσκολία της αντιμετάθεσης. Η λύση όμως βρίσκεται στο να μεταθέτουμε την προσο­χή μας προς τα μέσα με σκοπό να αυτο-εξερευνόμαστε για να αυτο-γνωριζόμαστε και να εξαλείφουμε τις αρνητικές αξίες που μας βλάπτουν ψυχολογικά στο κοινωνικό, στο οικονομικό, στο πολιτικό, ακόμη και στο πνευματικό πεδίο.

Δυστυχώς, επαναλαμβάνω, όταν κάποιος προσπα­θεί να στραφεί προς το εσωτερικό του για να αυτο-εξερευνηθεί και να γνωρίσει τον εαυτό του, αμέσως, ξεπηδά η αντιμετάθεση. Η αντιμετάθεση είναι μια f δύναμη που δυσκολεύει την ενδοστροφή.  Αν δεν υπήρχε η αντιμετάθεση, η ενδοστροφή θα ήταν ευκολότερη.

Χρειαζόμαστε την εσώτερη ψυχανάλυση, χρειαζό­μαστε την εσώτερη αυτοεξερεύνηση για να αυτογνωριζόμαστε αληθινά. Άνθρωπε, Γνώθι, Εαυτόν. Άνθρωπε, γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το Σύμπαν και τους θεούς.

Όταν κάποιος γνωρίζει τον εαυτό του μπορεί να αλλάζει. Ενόσω κάποιος δεν γνωρίζει τον εαυτό του, η οποιαδήποτε αλλαγή θα αποδείχνεται υποκειμε­νική. Πρώτα απ' όλα, όμως, χρειαζόμαστε την αυτοανάλυση. Πώς θα νικιόταν η δύναμη της αντιμετάθεσης που δυσκολεύει την εσώτερη ψυχανάλυση ή αυτοανάλυση; Αυτό θα ήταν μόνο δυνατό μέσω της συναλλακτικής ανάλυσης και της δομικής ανάλυσης.

Όταν κάποιος καταφεύγει στη δομική ανάλυση, γνωρίζει τις ψυχολογικές εκείνες δομές που δυσκο­λεύουν και κάνουν αδύνατη την εσώτερη ενδοσκόπηση. Γνωρίζοντας αυτού του είδους τις δομές, τις κατα­νοούμε, και κατανοώντας τες μπορούμε τότε να νικού­με το εμπόδιο.

Χρειαζόμαστε όμως κάτι παραπάνω: χρειαζόμαστε επίσης τη συναλλακτική ανάλυση. Υπάρχουν συναλλαγές τραπεζικές, εμπορικές, κ.τ.λ., καθώς επίσης υπάρχουν και ψυχολογικές συναλλαγές.

Τα ποικίλα ψυχισμικά στοιχεία που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας, υπόκεινται στις συναλλαγές, στις ανταλλαγές, στις μάχες, στις αλλαγές θέσης, κ.τ.λ. Δεν είναι κάτι ακίνητο, βρίσκονται πάντα σε κατάσταση κίνησης.

Όταν κάποιος, μέσω της συναλλακτικής ανάλυσης, γνωρίζει τις διάφορες ψυχολογικές διαδικασίες, τις ποικίλες δομές, τότε η δυσκολία για ψυχολογική ενδοσκόπηση παύει να υπάρχει. Μετέπειτα, πραγματο­ποιείται η αυτοεξερεύνηση του εαυτού μας με πλήρη επιτυχία.

Όποιος πετυχαίνει την πλήρη αυτοεξερεύνηση του ενός ή του άλλου ελαττώματος, είτε για να γνωρί­σουμε το θυμό, είτε για να γνωρίσουμε την πλεονε­ξία, τη λαγνεία, την τεμπελιά, τη λαιμαργία, κ.τ.λ. μπορεί να πραγματοποιεί φοβερές ψυχολογικές προόδους.

Για να κατορθώνουμε την πλήρη αυτοεξερεύνηση, θα. πρέπει ν' αρχίζουμε πρώτα-πρώτα με το να απομονώσουμε το ελάττωμα που θέλουμε να εξαλείψουμε από τον εαυτό μας, για να διαλυθεί, αργότερα.

Ένα αποσυνθεμένο ελάττωμα απελευθερώνει ένα κάποιο ποσοστό ψυχικής Ουσίας. Καθώς αποσυνθέτουμε μία-μία τις ψεύτικες αξίες μας, δηλαδή, τα ελαττώ­ματα μας, η ψυχική Ουσία που βρίσκεται εμφιαλωμένη μέσα σ'αυτά θα απελευθερώνεται, και τελικά, η ψυχο­λογική Ουσία ολοκληρωτικά ελευθερωμένη θα μας μετα­σχηματίζει ριζικά. Σ' εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που οι αιώνιες αξίες του Είναι θα εκφραστούν διαμέ­σου μας. Αναντίρρητα, αυτό θα ήταν θαυμάσιο όχι μόνο για μας τους ίδιους, αλλά και για την ανθρωπό­τητα.

Όταν θα έχει ολότελα επιτευχθεί η αποσύνθεση ή διάλυση των αρνητικών αξιών, θα σεβόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους, μετατρεπόμενοι, θα λέγα­με, σε μια πηγή καλοσύνης για όλον τον κόσμο, σ' ένα τέλειο πλάσμα, συνειδητό και θαυμάσιο.

Αυτή η μυστικιστική αυτο-εικόνα ενός αφυπνι­σμένου ανθρώπου, θα γεννήσει σαν συνέπεια και κατ' επαγωγή, την τέλεια εικόνα του ευγενή πολίτη. Οι περιστάσεις τους θα είναι ευεργετικές από κάθε άποψη, θα είναι ένας χρυσός κρίκος στη μεγάλη συμπα­ντική αλυσίδα της ζωής. θα είναι ένα παράδειγμα για ολόκληρο τον κόσμο, μια πηγή ευτυχίας για πολ­λούς ανθρώπους, ένας φωτισμένος με την πιο υπερβα­τική έννοια της λέξης, κάποιος που θα χαίρει μιας συνεχούς και θαυμάσιας έκστασης.

4. Η ΝΟΗΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ

Με Νοητική Δυναμική χρειάζεται να γνωρίζουμε κάτι σχετικά με το πως και το γιατί λειτουργεί ο νους.

Ο νους, αναμφισβήτητα, είναι ένα όργανο που πρέπει να μάθουμε να χειριζόμαστε συνειδητά, θα ήταν όμως παράλογο ένα τέτοιο όργανο να είναι επαρ­κές, αν προηγούμενα δεν γνωρίζουμε το πως και το γιατί του νου.

Όταν κάποιος γνωρίζει το πως και το γιατί του νου, όταν γνωρίζει τις διεργασίες του, μπορεί να τον ελέγχει και αυτός μετατρέπεται σε ένα χρήσι­μο και τέλειο όργανο, σ' ένα θαυμάσιο όχημα, μέσω του οποίου, μπορούμε να απεργαζόμαστε το όφελος της ανθρωπότητας.

Χρειάζεται, πράγματι, ένα ρεαλιστικό σύστημα, αν θέλουμε αληθινά να γνωρίσουμε το δυναμικό του ανθρώπινου νου.

Στους τωρινούς καιρούς, αφθονούν τα θέματα για τον έλεγχο του νου. Υπάρχουν κάποιοι που νομί­ζουν ότι ορισμένες τεχνητές ασκήσεις μπορεί να είναι μεγαλειώδεις για τον έλεγχο της νόησης. Υπά­ρχουν σχολές, υπάρχουν πολλές θεωρίες πάνω στο νου, πολλά συστήματα, όμως, πως θα ήταν δυνατό να γίνει ο νους κάτι χρήσιμο. Ας συλλογιστούμε ότι αν εμείς δεν γνωρίζουμε το πως και το γιατί του νου, δεν μπορούμε να πετύχουμε την τελειοποίηση του.

Χρειάζεται να γνωρίζουμε τις ποίκιλες λειτουρ­γικές διεργασίες του νου αν θέλουμε αυτός να γίνει τέλειος. Πως λειτουργεί; Γιατί λειτουργεί; Αυτό το πως και το γιατί, είναι καθοριστικά.

Αν, για παράδειγμα, ρίξουμε μια πέτρα σε μια λίμνη, θα δούμε ότι σχηματίζονται κύματα: αυτά είναι η αντίδραση της λίμνης, του νερού, στην πέτρα. Ομοίως, αν κάποιος μας πει μια ειρωνική λέξη, αυτή η λέξη φθάνει στο νου και ο νους αντιδρά ενάντια σ' αυτή τη λέξη τότε έρχονται οι συγκρούσεις.

Όλος ο κόσμος βρίσκεται σε προβλήματα, όλος ο κόσμος ζει μέσα στις συγκρούσεις. Έχω παρατηρήσει προσεκτικά τα τραπέζια συζητήσεων πολλών οργανισμών, σχολών, κ.τ.λ., δεν σέβονται ο ένας τον άλλον. Γιατί; Διότι δεν σέβονται τον εαυτό τους.

Παρατηρήστε μια Σύγκλητο, μια Αίθουσα Αντιπρο­σώπων, ή απλά ένα τραπέζι συζητήσεων μιας σχολής, όταν κάποιος πει κάτι, ένας άλλος αισθάνεται πειραγ­μένος, θυμώνει και λέει κάτι χειρότερο, τσακώνονται μεταξύ τους και καταλήγουν σένα μεγάλο χάος των μελών του κατευθυντήριου τραπεζιού. Το γεγονός ότι ο νους του καθενός απ' αυτούς αντιδρά ενάντια στα κτυπήματα του εξωτερικού κόσμου, είναι σοβαρό­τατο.

Πρέπει πράγματι κανείς να καταφεύγει στην ενδοσκοπική ψυχανάλυση για να εξερευνά τον ίδιο του το νου. Γίνεται αναγκαίο να αυτο-γνωριζόμαστε λίγο περισσότερο στο διανοητικό. Για παράδειγμα: γιατί αντιδρούμε στα λόγια ενός συνανθρώπου μας;

Υπό τις συνθήκες αυτές, εμείς είμαστε πάντα τα θύματα... Αν κάποιος θέλει να μας ευχαριστήσει, αρκεί να μας δώσει μερικά κτυπηματάκια στον ώμο και να μας λέει μερικές ευχάριστες λέξεις. Αν κά­ποιος ήθελε να μας δει δυσαρεστημένους, θα αρκούσε να μας πει μερικές δυσάρεστες λέξεις.

Που βρίσκεται, επομένως, η αληθινή μας διανοη­τική ελευθερία; Ποια είναι; Εξαρτόμαστε ολοκληρωτι­κά από τους άλλους, είμαστε δούλοι, οι ψυχολογικές μας διαδικασίες εξαρτώνται αποκλειστικά από άλλα άτομα. Στις ψυχολογικές μας διαδικασίες δεν είμαστε αυτοί που προστάζουν κι αυτό είναι φοβερό.

Είναι άλλοι εκείνοι που προστάζουν μέσα μας και στις ενδόμυχες διαδικασίες μας. Έρχεται άξαφνα ένας φίλος και μας προσκαλεί σε μια γιορτή. Πηγαί­νουμε στο σπίτι του φίλου, μας προσφέρει ένα ποτήρι και μας φαίνεται δύσκολο να μην το δεχτούμε, το παίρνουμε, κι έρχεται κι άλλο ποτήρι και το δεχόμα­στε κι εκείνο. Μετά, κι άλλο κι άλλο μέχρι να κατα­λήξουμε μεθυσμένοι. Ο φίλος υπήρξε κύριος και δεσπό­της των ψυχολογικών μας διαδικασιών.

Ένας τέτοιος νους, θα μπορούσε άραγε να χρησι­μεύει σε κάτι; Αν κάποιος διατάζει μέσα μας, αν όλος ο κόσμος έχει δικαίωμα να διατάζει μέσα μας, τότε, που βρίσκεται η διανοητική μας ελευθερία;

Ποια είναι;

Βρισκόμαστε ξαφνικά εμπρός σ' ένα άτομο του αντίθετου φύλου, ταυτιζόμαστε τόσο πολύ μ' αυτό το άτομο που στο τέλος, καταλήγουμε μπλεγμένοι σε πορνείες και μοιχείες. Αυτό σημαίνει ότι εκείνο το άτομο του αντίθετου φύλου κατόρθωσε και νίκησε την ψυχολογική μας διαδικασία, μας έθεσε υπό έλεγχο, μας υπέβαλε στη δική του θέληση. Είναι αυτό ελευ­θερία;

Το διανοητικό ζώο, εσφαλμένα επονομαζόμενο άνθρωπος, έχει πράγματι εκπαιδευτεί να αρνείται την αυθεντική του ταυτότητα, τις αξίες και την εικόνα. Ποια θα είναι η αυθεντική εσώτερη ταυτότητα, οι αξίες, και η εικόνα του καθενός μας, θα είναι μήπως το εγώ ή η προσωπικότητα; Όχι! Μέσω της ενδο­σκοπικής ψυχανάλυσης μπορούμε να περάσουμε πέρα από το εγώ και να ανακαλύψουμε το Είναι.

Αναντίρρητα, το ίδιο το Είναι, είναι η αυθεντι­κή μας ταυτότητα, οι, αξίες και εικόνα. Το Είναι το ίδιο, είναι ο Κ-Α, ο Κόσμος Άνθρωπος. Δυστυχώς, όπως το έχω ήδη πει, το διανοητικό ζώο, το εσφαλμέ­να επονομαζόμενο άνθρωπος, έχει αυτο-εκπαιδευτεί να αρνείται τις εσώτερες αξίες του, έχει πέσει στον υλισμό της εκφυλισμένης αυτής εποχής, έχει παραδοθεί σ' όλα τα βίτσια της γης και βαδίζει το δρόμο του λάθους.

Η αποδοχή της αρνητικής κουλτούρας, υποκειμε­νικά εμπνευσμένης στο εσωτερικό μας, ακολουθώντας το δρόμο της μικρότερης αντίστασης, είναι ένας παραλογισμός. Δυστυχώς, οι άνθρωποι αυτής της εποχής χαίρονται που ακολουθούν το δρόμο της μικρότε­ρης αντίστασης και αποδέχονται την ψεύτικη υλιστι­κή κουλτούρα αυτών των χρόνων. Την αφήνουν ή επιτρέ­πουν να εγκατασταθεί στον ψυχισμό τους και κατ' αυτόν τον τρόπο φθάνουν στην άρνηση των αληθινών αξιών του Είναι.

5. Η ΛΑΚΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ

Η Λακωνική Δράση του Είναι, είναι η συμπυκνω­μένη εκδήλωση, η σύντομη ενέργεια που πραγματοποιεί το Πραγματικό Είναι του καθενός μας κατά τρόπο συνθετικό, μαθηματικό και επακριβή σαν έναν πυθαγορικό Πίνακα. Θέλω να συλλογιστείτε πολύ καλά πάνω στη Λακωνική δράση του Είναι. θυμηθείτε ότι εκεί ψηλά, στο άπειρο διάστημα, στο έναστρο διάστημα, κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα μιας εξίσωσης κι ενός επακρι­βούς μαθηματικού τύπου. Επομένως, κατά απλή λογική συνέπεια, οφείλουμε να βεβαιώσουμε εμφατικά ότι η αληθινή μας εικόνα, ο Εσώτερος Κοσμικός Άνθρωπος που βρίσκεται πολύ πιο πέρα από τις ψεύτικες αξίες, είναι τέλεια.

Κάθε πράξη του Είναι, αναντίρρητα, είναι το αποτέλεσμα μιας εξίσωσης κι ενός επακριβούς μαθηματικού τύπου.

Έχουν υπάρξει περιπτώσεις κατά τις οποίες το Είναι έχει κατορθώσει να εκδηλωθεί διαμέσου κάποιου που είχε πετύχει μια αλλαγή εικόνας, αξιών και ταυτότητας, και τότε, αυτός ο κάποιος μετατρά­πηκε όντως σε κάποιο προφήτη, σε κάποιο φωτισμένο.

Όταν κάποιος που χρησιμεύει για όχημα στο Είναι δεν εργάζεται αφιλοκερδώς προς χάρη της ανθρω­πότητας, δεν έχει καταλάβει τι είναι μια εξίσωση και ένας επακριβής μαθηματικός τύπος κάθε λακωνικής δράσης του Είναι.  Μόνον όποιος απαρνείται τους καρπούς της πράξης, όποιος δεν περιμένει καμιά ανταμοιβή, όποιος εμψυχώνεται απλώς και μόνο από αγάπη για να εργάζεται προς χάρη των συνανθρώπων του, έχει σίγουρα κατανοήσει τη Λακωνική Δράση του Είναι.

Χρειάζεται επαναλαμβάνω, να περάσουμε από μια ολοκληρωτική αλλαγή του εαυτού μας. Εικόνα, αξίες και ταυτότητα, πρέπει ν' αλλάξουν. Πόσο όμορφο είναι να έχει κάποιος τη νεαρή εικόνα του γήινου ανθρώπου, αλλά οφείλουμε, και είναι καλύτερο, να έχουμε την ουράνια και πνευματική εικόνα, εδώ ακρι­βώς, με σάρκα και οστά.

Αντί να έχουμε τις ψεύτικες αξίες του εγώ, πρέπει να βρίσκονται στην καρδιά μας και στο νου μας οι θετικές αξίες του Είναι. Αντί να έχουμε μια χοντροκομμένη ταυτότητα πρέπει να έχουμε την ταυτότητα στην υπηρεσία του Είναι.

Ας στοχαστούμε λίγο την ανάγκη να μετατραπού­με σε μια ζωντανή έκφραση του Είναι...

Το Είναι, είναι το Είναι και ο λόγος να είναι το Είναι, είναι το ίδιο το Είναι.

Ας κάνουμε σαφή διάκριση ανάμεσα στο τι είναι έκφραση και τι είναι αυτο-έκφραση. Το εγώ μπορεί να εκφράζεται αλλά ποτέ δεν θα έχει αυτο-έκφραση. Το εγώ εκφράζεται μέσω της προσωπικότητας και οι εκφράσεις του είναι υποκειμενικές: λέει αυτό που είπαν άλλοι, αφηγείται αυτό που διηγήθηκαν άλλοι, εξηγεί, αυτό που άλλοι εξήγησαν αλλά δεν έχει φανερή αυτο-έκφραση του Είναι.

Η πραγματική Είναι, είναι αυτό εκφράζεται διαμέσου και λακωνικό.

αντικειμενική αυτο-έκφραση του που διηγείται. Όταν το Είναι μας, το κάνει κατά τρόπο τέλειο

Πρέπει να αποσυνθέτουμε το εγώ στη βάση της εσώτερης ψυχανάλυσης για να εκφράζεται διαμέσου μας ο Λόγος του Είναι.

< Προηγούμενο Κεφάλαιο |  Επόμενο Κεφάλαιο >