Σαμαέλ
Αούν Βεόρ
Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ
ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Δεύτερο μέρος
✫ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟ
9. ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ
ΒΑΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ
ΑΝΑΠΑΥΟΜΑΣΤΕ
"Δεν θα ήταν
δυνατόν να εγκαταστήσουμε σωστές σχέσεις με τα διάφορα μέρη, του Είναι μας, αν προηγουμένως
δεν εξαλείφουμε τα ψυχικά ακόλουθα. Όλο αυτό το σύνολο των ψυχικών ακολούθων, ζωντανή
προσωποποίηση των ψυχολογικών μας ελαττωμάτων, αποτελούν το Εγώ.
Η Ουσία, η συνείδηση,
βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα σε αυτά τα ψυχικά ακόλουθα διαδικαζόμενη σύμφωνα με
τον εγκλωβισμό της.
"Τώρα καταλαβαίνουμε
καλύτερα γιατί η ανθρωπότητα βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης: ασυνείδητη, κοιμισμένη.
Όσο το ζωικό εγώ, συνεχίζει μέσα μας, δεν είναι δυνατή η σωστή σχέση με εμάς του
ίδιους".
Συλλογιζόμενοι λίγο
πάνω στις διάφορες περιστάσεις της ζωής, αξίζει τον κόπο να καταλάβουμε, σοβαρά,
τις βάσεις πάνω στις οποίες αναπαυόμαστε.
Ένα άτομο αναπαύεται
πάνω στη κοινωνική του θέση, άλλος πάνω στο χρήμα, εκείνος πάνω στη φήμη, ο άλλος
πάνω στο παρελθόν του, ο άλλος πάνω σε αυτόν ή εκείνο τον τίτλο, κτλ.. Το πιο περίεργο
είναι ότι όλοι, είτε είμαστε πλούσιοι είτε ζητιάνοι, τους χρειαζόμαστε όλους και
ζούμε απ' όλους, έστω και αν είμαστε φουσκωμένοι από υπερηφάνεια και ματαιοδοξία.
Ας σκεφθούμε για μια στιγμή, πάνω σε αυτό που θα μπορούσαμε να στερηθούμε: ποια
θα ήταν η τύχη μας σε μια επανάσταση αίματος και οινοπνεύματος; τι θα έμενε από
τις βάσεις πάνω στις οποίες αναπαυόμαστε; Αχ εμείς! Νομίζουμε ότι είμαστε πολύ δυνατοί
και όμως είμαστε τρομερά αδύναμοι!
Το "εγώ"
που αισθάνεται στον εαυτό του, ότι είναι η βάση πάνω στην οποία αναπαυόμαστε, πρέπει
να διαλυθεί αν πραγματικά επιθυμούμε την αυθεντική μακαριότητα. Αυτό το "εγώ"
υποτιμά τους ανθρώπους, αισθάνεται καλύτερα από όλον τον κόσμο, τελειότερο σε όλα,
πλουσιότερο, εξυπνότερο, κτλ..
Είναι κατάλληλη η
στιγμή να αναφέρω τώρα εκείνη την παραβολή του Ιησού, του Μεγάλου ΚΑΒΗΡ, σχετικά
με τους δύο άνδρες που προσεύχονταν ( για εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους
δίκαιους και περιφρονούν τους άλλους). Ο Ιησούς Χριστός είπε: "Δύο άνθρωποι
ανέβηκαν στο Ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν ο Φαρισαίος και ο άλλος ήταν ο
Τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε όρθιος και προσευχόταν με τον εξής τρόπο: "Θεέ
μου, σε ευχαριστώ που δεν είμαι όπως οι άλλοι άνθρωποι (κλέφτες, άδικοι, μοιχοί),
όπως αυτός εδώ ο Τελώνης, νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα, και δίνω τη δεκάτη απ'
όλα όσα κερδίζω. Ο Τελώνης όμως, γονατιστός, δεν ήθελε ούτε τα μάτια του να σηκώσει
προς τον ουρανό, αλλά χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: θεέ μου, ευσπλαχνίσου με,
τον αμαρτωλό". "Σας λέγω ότι αυτό γύρισε στο σπίτι του δικαιωμένος και
όχι ο άλλος, γιατί όποιος υψώνεται θα ταπεινωθεί, και αυτός που ταπεινώνεται θα
εξυψωθεί". (Λουκ. 17,10-14).
Το να αρχίσουμε να
δίνουμε σημασία στη δική μας ασημαντότητα και αθλιότητα στην οποία βρισκόμαστε,
είναι απολύτως αδύνατον, ενόσω υπάρχει σε εμάς αυτή η αντίληψη του "ΠΙΟ".
Παραδείγματα: "Εγώ είμαι πιο δίκαιος από τον τάδε, πιο σοφός από τον δείνα,
πιο πλούσιος, πιο ειδικός στα θέματα της ζωής, πιο αγνός, πιο συνεπής στις υποχρεώσεις
μου, κτλ..
"Είναι ευκολότερο
να περάσει μια καμήλα από τη τρύπα μιας βελόνας, παρά να εισέλθει ένας πλούσιος
στη Βασιλεία του Θεού". Δεν είναι δυνατόν να περάσουμε μέσα από την τρύπα της
βελόνας, ενόσω υπάρχει σε μας αυτό του σύμπλεγμα του "ΠΙΟ". Το ότι
"η σχολή μου είναι καλύτερη", και ότι "αυτή του διπλανού μου δεν
χρησιμεύει" το: "η θρησκεία μου είναι η μόνη αληθινή" και ότι
"όλες οι άλλες είναι λανθασμένες και διεφθαρμένες", το ότι "η γυναίκα
του τάδε είναι η χειρότερη σύζυγος", και ότι "η δική μου είναι μια αγία",
το ότι "ο φίλος μου ο Ρομπέρτο είναι ένας μεθύστακας", και ότι "εγώ
είμαι ένας άνθρωπος πολύ δίκαιος και δεν πίνω ποτέ", κτλ., κτλ., κτλ., είναι
αυτό που μας κάνει να νιώθουμε "πλούσιοι", λόγος για τον οποίο είμαστε
όλοι, οι "καμήλες" της Βιβλικής παραβολής σε σχέση με την εσωτεριστική
εργασία.
Είναι επείγον να
αυτοπαρατηρούμαστε από λεπτό σε λεπτό, με την πρόθεση να γνωρίσουμε με σαφήνεια,
τις βάσεις πάνω στις οποίες αναπαυόμαστε. Όταν κάποιος ανακαλύπτει εκείνο που τον
προσβάλλει περισσότερο σε μια δεδομένη στιγμή (την ενόχληση που του έδωσαν αυτό
ή εκείνο το πράγμα), ανακαλύπτει τις βάσεις πάνω στις οποίες αναπαύεται ψυχολογικά.
Τέτοιες βάσεις, αποτελούν σύμφωνα με το χριστιανικό Ευαγγέλιο "την ΑΜΜΟ πάνω
στην οποία έχτισε το σπίτι του"...
Είναι απαραίτητο
να σημειώνουμε, προσεκτικά, πως και πότε, περιφρονήσαμε τους άλλους, νιώθοντας
ανώτεροι, άλλοτε λόγω του τίτλου ή της κοινωνικής θέσης, ή του χρήματος, κτλ.. Είναι
σοβαρό να νιώθει κάποιος "πλούσιος": ανώτερος από τον τάδε ή τον δείνα
για αυτόν ή εκείνον το λόγο. Τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούν να εισέλθουν στη
"Βασιλεία των Ουρανών".
Είναι καλό να ανακαλύψει
κανείς για πιο πράγμα νιώθει ευχαριστημένος, τι ικανοποιεί την ματαιοδοξία του.
Αυτό θα μας δείξει τις βάσεις πάνω στις οποίες στηριζόμαστε.
Ωστόσο αυτό το είδος
παρατήρησης δεν πρέπει να είναι θέμα απλά θεωρητικό. Οφείλουμε να είμαστε πρακτικοί,
και να παρατηρούμαστε προσεκτικά και άμεσα από στιγμή σε στιγμή. Όταν κάποιος αρχίζει
να κατανοεί την δική του αθλιότητα και ασημαντότητα, όταν εγκαταλείπει τα παραληρήματα
μεγαλείου, όταν ανακαλύπτει την ανοησία των τόσων τίτλων, τιμών και μάταιων ανωτεροτήτων
πάνω στους όμοιους, είναι αλάνθαστο σημάδι ότι αρχίζει να αλλάζει.
Δεν μπορεί να αλλάξει
κανείς αν εμμένει στο "σπίτι μου", τα "χρήματα μου", οι
"περιουσίες μου", η "δουλειά μου", οι "αρετές μου",
οι "διανοητικές μου ικανότητες", η "φήμη μου", κτλ.. Αυτό, το
να εμμένουμε στο "ΔΙΚΟ ΜΟΥ" στο "ΜΟΥ", είναι περισσότερο από
αρκετό για να μας εμποδίσει να αναγνωρίσουμε την εσωτερική μας μηδαμινότητα και
αθλιότητα.
Εκπλήσσεται κάποιος
μπροστά στο θέαμα μιας πυρκαγιάς ή ενός ναυαγίου. Τότε οι άνθρωποι, απελπισμένοι,
αρπάζουν (πολλές φορές) πράγματα που προκαλούν γέλιο, πράγματα ασήμαντα. Φτωχοί
άνθρωποι! ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ αυτά τα πράγματα, ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ σε χαζομάρες, ΠΡΟΣΚΟΛΛΩΝΤΑΙ
σε αυτό που δεν έχει την παραμικρή σημασία. Αισθάνονται τον εαυτό τους δια μέσου
των εξωτερικών πραγμάτων, βασίζονται σε αυτά, που ισοδυναμεί στο να βρίσκονται σε
κατάσταση απόλυτης ασυνειδησίας.
Η αίσθηση της ΘΕΟΤΗΤΑΣ,
του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΕΙΝΑΙ, είναι δυνατή μόνο διαλύοντας όλα αυτά τα "εγώ"
που φέρουμε στο εσωτερικό μας. Πριν, μια τέτοια αίσθηση είναι κάτι περισσότερο από
αδύνατη.
Δυστυχώς οι λάτρεις
του "εγώ", δεν το δέχονται αυτό, Αυτοί θεωρούν τους εαυτούς τους
"θεούς", σκέπτονται ότι ήδη κατέχουν αυτά τα "δοξασμένα Σώματα"
για τα οποία μίλησε ο Παύλος από την Ταρσό, υποθέτουν ότι το "εγώ" είναι
θεϊκό και δεν μπορεί κανείς να τους βγάλει αυτές τις βλακείες από το κεφάλι. Δεν
ξέρει κανείς τι να κάνει με τέτοιους ανθρώπους: τους το εξηγεί και δεν το καταλαβαίνουν,
πάντοτε προσκολλημένοι στην "Άμμο" πάνω στην οποία θεμελίωσαν το
"σπίτι" τους, πάντοτε ανακατεμένοι στα δόγματα τους, στις ιδιοτροπίες
τους, στις ανοησίες τους...
Αν αυτοί οι άνθρωποι
αυτοπαρατηρούνταν σοβαρά, θα διαπίστωναν (μόνοι τους) την "Διδασκαλία των πολλών",
θα ανακάλυπταν (μέσα τους) όλη αυτή την πληθώρα ατόμων ή "εγώ" που ζουν
μέσα στον εσωτερικό τους κόσμο. Πως θα μπορούσε να υπάρξει σε εμάς η αληθινή αίσθηση
του πραγματικού μας ΕΙΝΑΙ, όταν αυτά τα "εγώ" αισθάνονται για μας και
σκέπτονται για μας;
Το πιο σοβαρό όλης
αυτής της τραγωδίας είναι ότι κάποιος, "Σκέπτεται ότι σκέπτεται, Αισθάνεται
ότι αισθάνεται", όταν στην πραγματικότητα είναι "άλλος" αυτός που
σε μια δεδομένη στιγμή, σκέπτεται με τον μαρτυρικό μας εγκέφαλο και αισθάνεται με
την πονεμένη μας καρδιά.
Δύστυχοι εμείς! Πόσες
φορές νομίζουμε ότι αγαπάμε και αυτό που συμβαίνει είναι ότι "άλλος" μέσα
σε μας τους ίδιους, γεμάτος από Λαγνεία, χρησιμοποιεί το κέντρο της καρδιάς! Είμαστε
άτυχοι! μπερδεύουμε το ζωικό πάθος με την αγάπη και ωστόσο είναι "άλλος"
μέσα σε μας τους ίδιους, μέσα στην προσωπικότητα μας αυτός που περνά από αυτές τις
συγχύσεις. Όλοι σκεπτόμαστε ότι ποτέ δεν θα προφέρουμε εκείνα τα λόγια του
Φαρισαίου της Βιβλικής παραβολής: "θεέ μου σε ευχαριστώ γιατί δεν είμαι όπως
οι άλλοι άνθρωποι", κτλ..
Ωστόσο, αν και φαίνεται
απίστευτο έτσι συμπεριφερόμαστε καθημερινά... Ο κρεοπώλης στην αγορά, λέει:
"Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους εμπόρους που ξέρουν να κλέβουν στο ζύγισμα και
έχουν πλουτίσει". Ο γαλατάς βεβαιώνει: "Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους
γαλατάδες που το νερώνουν, μου αρέσει να είμαι τίμιος". Η νοικοκυρά σχολιάζει
κατά την επίσκεψη του ακόλουθο: "Εγώ δεν είμαι σαν την τάδε, που πηγαίνει με
άλλους άνδρες, είμαι δόξα τον θεό, ευπρεπής και πιστή στον σύζυγο μου".
Συμπέρασμα : οι άλλοι
είναι κακοί, άδικοι, κλέφτες και διεστραμμένοι και ο καθένας από μας ένα "ήμερο
πρόβατο" ένας "μικρός σοκολατένιος άγιος", άξιος για να τον έχουν
σαν ένα "χρυσό παιδί" σε κάποια εκκλησία. Πόσο ανόητοι είμαστε! Σκεπτόμαστε
(συχνά) ότι δεν κάνουμε όλες αυτές τις βλακείες και τις διαστροφές που βλέπουμε
να κάνουν οι άλλοι και (γι' αυτό τον λόγο) συμπεραίνουμε ότι είμαστε "θαυμάσια
άτομα". Δυστυχώς δεν βλέπουμε τις ανοησίες και τις μικροπρέπειες που κάνουμε...
Υπάρχουν παράξενες
στιγμές στη ζωή κατά τις οποίες ο νους (χωρίς κανενός είδους προκαταλήψεις) αναπαύεται.
Όταν ο νους είναι ήσυχος, όταν ο νους βρίσκεται σε σιωπή, τότε έρχεται το καινούργιο.
Σε αυτές τις στιγμές είναι δυνατόν να δούμε τις βάσεις, τα θεμέλια πάνω στα οποία
αναπαυόμαστε. Όντας ο νους σε βαθιά εσωτερική ανάπαυση, μπορούμε να διαπιστώσουμε
(μόνοι μας) την ωμή πραγματικότητα αυτής της "Άμμου της ζωής", πάνω στην
οποία "χτίζουμε το σπίτι" (Ματθ. στ.24,19, παραβολή: Τα δύο θεμέλια)...
