ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 1 - Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Πρώτο μέρος

1. Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

Χρειαζόμαστε να τροποποιήσουμε το δράμα της δικής μας ζωής, χρειαζόμαστε να γίνουμε ελεύθεροι, ωστόσο τέτοια ελευθερία δεν θα ήταν δυνατή αν δεν τροποποιηθούμε, αν δεν αλλάξουμε τη δική μας ζωή.

Αναμφισβήτητα, εάν ένας άνθρωπος είναι αυτό που είναι η ζωή του, αλλάζοντας τη ζωή του, αλλάζει και ο άνθρωπος, αλλά πρέπει να εργαζόμαστε πάνω στον εαυτό μας για να μπορέσουμε ν' αλλάξουμε τη ζωή. Δεν θα ήταν δυνατό να γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι με τη πιο πλήρη σημασία της λέξης, αν δεν εγκαταστήσουμε μέσα μας μια ριζική αλλαγή.

Είμαστε πάντοτε πήγαινε έλα, επαναλαμβάνοντας πάντα τα ίδια. Είναι ανάγκη να χειραφετηθούμε απ' αυτή την αδιάκοπη επανάληψη, επείγει να απελευθερωθούμε ριζικά από αυτή τη μηχανικότητα: από μια ζωή χωρίς αλλαγές, ή από έναν άνθρωπο χωρίς αλλαγές (πάντοτε ο ίδιος πόνος, τα ίδια λάθη, η ίδια ταλαιπωρία). Όλο αυτό πρέπει να το μετατρέψουμε, αν είναι ότι πραγματικά, επιθυμούμε την αυθεντική και νόμιμη ευτυχία...

Μέσα στον κάθε έναν από μας υπάρχει (σίγουρα) ένα πολύτιμο στοιχείο: η ΟΥΣΙΑ, η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Αυτή η Ουσία αρχικά κατεβαίνει από τη Γαλακτική Οδό και αφού έχει περάσει από τον Ήλιο διεισδύει στο εσωτερικό μας. Δυστυχώς αυτή βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα σε όλη εκείνη τη διαφορετικότητα των υπανθρώπινων στοιχείων που αποτελούν το Εγώ τον εαυτό μου, τον εαυτό σου. Το να αναπτύξουμε την Ουσία είναι απαραίτητο εφ' όσον θέλουμε ν' αφυπνίσουμε Συνείδηση, αλλά αυτό θα ήταν δυνατό μόνο αποσυνθέτοντας το Εγώ τον εαυτό μου.

Με πολύ πόνο παρατηρώ ότι πολλοί υποψήφιοι θέλουν "Βαθμούς", ποθούν Μυήσεις, δυνάμεις, κλπ., αλλά ξεχνούν το πιο σημαντικό: τον θάνατο του εαυτού. Η αλλαγή δεν θα ήταν δυνατή αν κάτι δεν πεθάνει σε εμάς, γιατί μόνο με το θάνατο έρχεται το καινούργιο.

Σύμφωνα με το πώς προχωρούμε εξαλείφοντας από τον ψυχισμό μας τα ανεπιθύμητα στοιχεία, η Ουσία θα αναπτύσσεται, θα ξετυλίγεται κι όταν θα έχουμε επιτύχει την ριζική διάλυση του Εγώ η προαναφερθείσα Ουσία (απολύτως χειραφετημένη) θα είναι φωτισμένη, αφυπνισμένη.

Ο Μωϋσής είπε στην Γένεση «ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΤΟ ΦΩΣ! ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΩ ΤΟ ΦΩΣ». Αναμφισβήτητα ΦΩΣ και ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι το ίδιο. Όταν η Συνείδηση είναι κοιμισμένη, υπάρχουν σκοτάδια. Η κατάκτηση αυτού του Φωτός είναι δυνατή μόνο αν αφυπνιζόμαστε, τέτοια αφύπνιση θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη αν δεν ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, δηλαδή, αν δεν διαλύσουμε το Εγώ.

Τα χριστιανικά Ευαγγέλια επιμένουν στην αναγκαιότητα της αφύπνισης, αλλά οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πώς να αφυπνισθούν.

Η προσευχή του Ιησού με τίτλο «Πάτερ ημών» περιέχει ένα κλειδί πολύ ενδιαφέρον που επί λέξη λέει: «Τον άρτο ημών τον επιούσιο δως Υμίν σήμερον»...Σε τι είδους ψωμί αναφέρεται ο Ιησούς, ο Μέγας ΚΑΒΗΡ; Είναι προφανές ότι δεν αναφέρεται στο ψωμί ολικής αλέσεως που πουλούν στα αρτοποιεία. Όχι, αναφέρεται στο ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ στο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΨΩΜΙ που κατέρχεται από το Ύψιστο, στον ΥΠΕΡΟΥΣΙΟ ΑΡΤΟ. Εργαζόμενοι πάνω το εαυτό μας καθημερινά, θα τρώμε από αυτό τον ΑΡΤΟ και μ' αυτόν θα αφυπνίζουμε τη Συνείδηση μας.

Όταν κάποιος μελετά τα τέσσερα Ευαγγέλια, συναντά σ' αυτά, θαυμάσια πράγματα. Λέγεται εκεί, ότι ο Μέγας ΚΑΒΗΡ Ιησούς επανέφερε την ακοή στους κωφούς, τον λόγο στους μουγκούς, κλπ. Αλλά πρέπει να ξέρουμε να το κατανοούμε όλο αυτό. Αυτό "το άνοιξε τα μάτια" αναφέρεται σε εκείνους που δεν επιθυμούσαν να δουν τα Πνευματικά πράγματα, να κάνει να κατανοήσουν τον Λόγο του Θεού εκείνοι που ήσαν κουφοί για ν' ακούσουν τη Διδασκαλία και που χάρις στη σοφία του Δασκάλου μετετράπησαν σε οπαδοί του, έμαθαν ν' ακούν αυτή τη σοφία, να βλέπουν τον δρόμο, να ομιλούν τον Λόγο του Πνεύματος γιατί μέχρι τότε άρθρωναν μόνο τις φράσεις του Εγώ. Χάρη λοιπόν στην Χριστιανική Διδασκαλία του Δασκάλου, μπόρεσαν να διαλύσουν το Εγώ για να μιλούν την ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ...

«Και πολλοί νεκροί αναστήθηκαν». Είναι φανερό ότι πρώτα πρέπει να πεθάνουμε στον εαυτό μας, για να μπορέσουμε ύστερα να αναστηθούμε μεταξύ των νεκρών. Μόνο πεθαίνοντας στον Εαυτό μας, εδώ και τώρα, θα επιτύχουμε μια ημέρα την ανάσταση που συνεστήθη ένθερμα από τον Δάσκαλο των Δασκάλων.

Αν ο σπόρος δεν πεθάνει, το φυτό δε γεννιέται. Είναι απαραίτητο, όλα αυτά τα «ψυχολογικά ακόλουθα» που φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας (δηλαδή συνήθειες, βίτσια, ελαττώματα, κλπ.), να πεθάνουν για να κατοικήσει σε μας το καλύτερο, κι αυτό είναι: το ΠΝΕΥΜΑ, το ΕΙΝΑΙ που δίνει ζωή και σοφία.