ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 11 - Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΧΩΡΑ

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Πρώτο μέρος

11. Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΧΩΡΑ

"Έτσι όπως υπάρχει έξω από μας η πόλη (η πόλη του Μεξικού, για παράδειγμα) και έτσι όπως στη πόλη αυτή της αστικής κοινής και καθημερινής ζωής, υπάρχουν άνθρωποι κάθε είδους: Άποικοι και αστοί, καλοί και κακοί, έτσι επίσης συμβαίνει με την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΗ, με την ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΠΟΛΗ".

"Σε αυτή την Ψυχολογική Πόλη, ζουν πολλοί άνθρωποι (τα δικά μας "εγώ"). Υπάρχουν άποικοι από ανθρώπους αποκλειστικά διεστραμμένους, άποικοι από ανθρώπους μέτριους και άποικοι από ανθρώπους λίγο ή πολύ εκλεκτούς (αυτή είναι, η δική μας Ψυχολογική Πόλη).

"Αν κάποιος ταυτίζεται με ένα "εγώ" εκδίκησης, αυτό με τη σειρά του σχετίζεται με άλλα "εγώ" από πολύ κατώτερες συνοικίες (όπου ζουν δολοφόνοι, ληστές, κλπ.) και συσχετιζόμενο με αυτά, εκείνα τότε με τη σειρά τους τον ελέγχουν, του ελέγχουν τον εγκέφαλο και τη καρδιά και καταλήγει κάνοντας βαρβαρότητες (που τελικά θα τον οδηγήσουν στη φυλακή)".

"Πως όμως θα μπορούσε κανείς να αποφύγει το πέσιμο σε παρόμοιες τρώγλες ; Με το να μην ταυτίζεται με τον υβριστή".

"Υπάρχουν "εγώ" μέσα σε κάποιον που του υποδεικνύουν αυτά που πρέπει να κάνει, που του λένε: Απάντησε, εκδικήσου, κάρφωσε τον, διεκδίκησε..! Αν αυτός ταυτισθεί με αυτά, καταλήγει κάνοντας το: απαντώντας, λοιπόν στον υβριστή, καταλήγει εκδικούμενος. Αν όμως αυτός δεν ταυτισθεί με το "εγώ" που του λέει να κάνει μία τέτοια τρέλα, τότε λοιπόν δεν το κάνει".

Με τον ίδιο τρόπο που σε κάποιον είναι απαραίτητο να μάθει να βαδίζει στον εξωτερικό κόσμο ώστε να μην πέφτει σε έναν γκρεμό, να μη χάνεται στους δρόμους της πόλης, να διαλέγει τους φίλους του, να μη σχετίζεται με διεστραμμένους, να μη τρώει δηλητήρια, κλπ., έτσι επίσης δια μέσου της ψυχολογικής εργασίας, μαθαίνουμε να βαδίζουμε στον εσωτερικό κόσμο, ο οποίος είναι εξερευνήσιμος δια μέσου της αυτοπαρατήρησης.

Αναμφισβήτητα, έτσι όπως υπάρχει η εξωτερική χώρα , στην οποία ζούμε, έτσι επίσης, στη δική μας ιδιωτική πραγματικότητα υπάρχει η ψυχολογική χώρα.

Οι άνθρωποι δεν αγνοούν ποτέ την πόλη η την περιοχή όπου ζουν, αλλά δυστυχώς, συμβαίνει να μη γνωρίζουν το ψυχολογικό τόπο του οποίου είναι κάτοικοι. Σε μία δεδομένη στιγμή, ο οποιοσδήποτε ξέρει σε ποια συνοικία ή παροικία βρίσκεται, αλλά στο ψυχολογικό πεδίο δεν συμβαίνει το ίδιο: φυσιολογικά, οι άνθρωποι ούτε καν υποψιάζονται (σε μία δεδομένη στιγμή) τον τόπο της Ψυχολογικής Χώρας στον οποίο βρίσκονται.

Έτσι όπως υπάρχουν στον φυσικό κόσμο, "παροικίες", με ανθρώπους ευυπόληπτους και καλλιεργημένους, έτσι επίσης συμβαίνει και στην "Ψυχολογική περιοχή" του καθενός από εμάς (δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν "παροικίες" πολύ εκλεπτυσμένες και όμορφες). Έτσι όπως στον φυσικό κόσμο υπάρχουν "παροικίες" ή συνοικίες με πολύ επικίνδυνα δρομάκια, γεμάτα με κακοποιούς, έτσι επίσης συμβαίνει ακριβώς και στην "Ψυχολογική περιοχή" του εσωτερικού μας διαστήματος.

Όλα εξαρτώνται από το είδος των ανθρώπων που μας συνοδεύουν. Αν έχουμε φίλους μέθυσους, θα καταλήξουμε στην ταβέρνα και αν αυτοί οι τελευταίοι είναι φαλακροί, το πεπρωμένο μας θα είναι στα πορνεία.

Μέσα στη Ψυχολογική μας Χώρα ο καθένας έχει τους συντρόφους του, τα "Εγώ" του, και αυτά τον οδηγούν όπου πρέπει να τον οδηγήσουν, σύμφωνα με τα ψυχολογικά του χαρακτηριστικά.

Μια ενάρετη και αξιότιμη κυρία, θαυμάσια σύζυγος, με παραδειγματική διαγωγή, η οποία ζει σε μία όμορφη κατοικία του φυσικού κόσμου, εξ' αιτίας των λαγνειακών  "Εγώ" της, θα μπορούσε να βρίσκεται σε άντρα πορνείας μέσα στη Ψυχολογική της Χώρα. Ένας αξιότιμος κύριος, με άψογη τιμιότητα, θαυμάσιος πολίτης, θα μπορούσε (μέσα στη "Ψυχολογική τους περιοχή), να βρίσκεται σε μια σπηλιά κλεφτών, εξ' αιτίας των χειρίστων συντρόφων ή "Εγώ" κλεψιάς που βρίσκονται βυθισμένα μέσα στο υποσυνείδητο του. Ένας αναχωρητής και μετανοών (πιθανότατα ένας "γαλάζιος μοναχός"), που ζει αυστηρά μέσα στο κελί του, σε κάποιο μοναστήρι, θα μπορούσε ψυχολογικά, να βρίσκεται σε παροικία δολοφόνων, πιστολέρο, κακοποιών, ναρκομανών, κλπ., εξ' αιτίας ακριβώς των υποσυνείδητων ή ασυνειδήτων "Εγώ" τα οποία βρίσκονται βυθισμένα βαθιά μέσα στις πιο βαθιές σπείρες της ψυχής του.

Γι' αυτό μας έχει ειπωθεί ότι "υπάρχει πολλή αρετή στους κακούς", και ότι "υπάρχει πολλή κακία στους ενάρετους".

Πολλοί ανακηρυγμένοι άγιοι, ζουν ακόμα (μέχρι τώρα) μέσα στα ψυχολογικά άντρα της κλεψιάς ή σε σπίτια πορνείας.

Αυτό που βεβαιώνουμε, με εμφατικό τρόπο, θα μπορούσε να σκανδαλίσει τους υποκριτές, τους υπέρ-ευσεβείς, τους "αγνοούντες μορφωμένους", τα "υποδείγματα σοφίας", αλλά ποτέ τους πραγματικούς ψυχολόγους.

Αν και φαίνεται απίστευτο, μέσα στο λιβάνι της προσευχής βρίσκεται επίσης το έγκλημα, μέσα στους ρυθμούς του στίχου βρίσκεται επίσης το έγκλημα. Κάτω από τον θόλο των πιο θεϊκών Αγιαστηρίων, το έγκλημα ντύνεται με το ράσο της αγιότητας και τον εξυψωμένο λόγο. Στα πιο μεγάλα βάθη των πλέον αξιοσέβαστων αγίων, ζουν τα "Εγώ" της πορνείας, της κλεψιάς, της ανθρωποκτονίας, κλπ., υπανθρώπινοι σύντροφοι, κρυμμένοι στα απύθμενα βάθη του ασυνειδήτου.

Γι’ αυτό τον λόγο, υπέφεραν πολύ ο διάφοροι άγιοι της Ιστορίας. Ας θυμηθούμε τους πειρασμούς του Αγίου Αντωνίου και όλες εκείνες τις βδελυγμίες εναντίον των οποίων έπρεπε να παλέψει ο αδελφός μας Φραγκίσκος της Ασίζης.

Ωστόσο, δεν τα είπαν όλα αυτοί οι άγιοι και το μεγαλύτερο μέρος των αναχωρητών σιώπησαν.

Είναι όμως άγιοι, και αν ακόμα δεν έχουν ανακαλύψει αυτά τα φρικτά πράγματα στον ψυχισμό τους, όταν τα ανακαλύψουν θα χρησιμοποιήσουν χαλίκια από πυρίτιο πάνω στις σάρκες τους, θα νηστέψουν, πιθανότατα θα μαστιγωθούν και θα ικετεύσουν τη Θεϊκή τους Μητέρα Κουνταλίνι, να εξαλείψει από τον ψυχισμό τους, αυτούς τους "κακούς συντρόφους" που τους έχουν βάλει σε αυτά τα σκοτεινά άντρα (της δικής τους Ψυχολογικής Χώρας)...

Πολλά έχουν πει, οι διάφορες θρησκείες, σχετικά με τη ζωή, μετά θάνατον και για το "πιο πέρα".

Έχουν σπάσει το κεφάλι τους, οι φτωχοί άνθρωποι πάνω σε αυτό που βρίσκεται εκεί, στην άλλη πλευρά, πιο πέρα από τον τάφο! Αναμφισβήτητα, μετά το θάνατο ο καθένας συνεχίζει να ζει πάντα στην "Ψυχολογική αποικία". Ο κλέφτης, θα συνεχίζει στα άντρα των κλεφτών, ο λάγνος θα συνεχίζει στους οίκους ανοχής, σαν φάντασμα κακού οιωνού. Ο οξύθυμος, ο εξοργισμένος θα συνεχίζει να ζει στα επικίνδυνα μονοπάτια του βίτσιου και του θυμού, εκεί όπου επίσης αστράφτει το στιλέτο και αντηχούν οι πυροβολισμοί των πιστολιών...

Η ΟΥΣΙΑ, αυτή καθ' εαυτή, είναι πολύ όμορφη. Αυτή έρχεται από ψηλά, από τα αστέρια, και δυστυχώς βρίσκεται τοποθετημένη μέσα σε όλα αυτά τα "Εγώ" που φέρουμε μέσα μας. Σε αντίθεση, η Ουσία μπορεί να ξανακάνει το δρόμο: να επιστρέψει στο σημείο της αρχικής της εκκίνησης, να γυρίσει στα αστέρια, αλλά πρώτα πρέπει να ελευθερωθεί από τους "κακούς συντρόφους", που την έχουν βάλει μέσα στα υποβαθμισμένα προάστια της απώλειας.

Όταν ο Φραγκίσκος της Ασίζης και ο Αντώνιος της Πάδουα, διακεκριμένοι ΧΡΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ, ανακάλυψαν στο εσωτερικό τους τα "Εγώ" της απώλειας, υπέφεραν το άφατο, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με βάση συνειδητές εργασίες και θεληματικούς πόνους, πέτυχαν να ελαττώσουν σε κοσμική σκόνη όλο αυτό το σύνολο των "υπανθρώπινων στοιχείων" που ζούσαν στο εσωτερικό τους. Αναμφισβήτητα, αυτοί οι άγιοι Χριστικοποιήθηκαν και επέστρεψαν στο σημείο της αρχικής εκκίνησης, αφού υπέφεραν πολύ.

Πριν απ' όλα είναι αναγκαίο, είναι επείγον, αμετάθετο, το ΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ που (με τρόπο αφύσικο) έχουμε εγκαταστήσει στην λανθασμένη προσωπικότητα μας, να μετατεθεί στην Ουσία. Έτσι μπορεί να αρχίσει ο ολοκληρωμένος άνθρωπος, το ταξίδι του από την προσωπικότητα μέχρι τα αστέρια, ανεβαίνοντας με τρόπο διδακτικό, προοδευτικό, από βαθμό σε βαθμό, μέχρι το ΟΡΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ.

Όσο όμως το ΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ, συνεχίζει να βρίσκεται εγκατεστημένο στην απατηλή μας προσωπικότητα, θα ζούμε στα πιο φρικτά ψυχολογικά άντρα, έστω κι αν στη πρακτική ζωή είμαστε θαυμάσιοι πολίτες. Ο καθένας έχει ένα μαγνητικό κέντρο που τον χαρακτηρίζει. Ο έμπορος έχει το Μαγνητικό Κέντρο του εμπορίου και γι' αυτό εξελίσσεται στα εμπόρια και ελκύει ότι είναι παρόμοιο: αγοραστές και εμπόρους. Ο άνθρωπος της επιστήμης έχει στη προσωπικότητα του, το Μαγνητικό Κέντρο της επιστήμης και γι' αυτό ελκύει προς αυτόν, όλα τα πράγματα της επιστήμης: βιβλία, εργαστήρια, κλπ.. Ο εσωτεριστής έχει, στον εαυτό του, το Μαγνητικό Κέντρο του εσωτερισμού και καθώς αυτό το είδος Κέντρου διαφοροποιείται από τα θέματα της προσωπικότητας, αναμφισβήτητα συμβαίνει (γι’ αυτό τον λόγο) η μεταβίβαση.

Όταν το Μαγνητικό Κέντρο εγκαθίσταται στην Συνείδηση, δηλαδή στην Ουσία, τότε αρχίζει η επιστροφή του ολοκληρωμένου ανθρώπου στα αστέρια...