ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 15 - Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ Η "ΜΝΗΜΗ-ΕΡΓΑΣΙΑ"

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Πρώτο μέρος

15. Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ Η "ΜΝΗΜΗ-ΕΡΓΑΣΙΑ"

"Η συνεχής διάταξη των διάφορων τμημάτων της εργασίας που σχετίζεται με αυτό το τόσο σοβαρό θέμα, της εξάλειψης, μας επιτρέπει να επιτύχουμε μια ΜΝΗΜΗ-ΕΡΓΑΣΙΑ πολύ ενδιαφέρουσα αλλά και πολύ χρήσιμη στο θέμα της εσωτερικής ανάπτυξης. Αυτή η μνήμη-εργασία αν και είναι βέβαιο ότι μπορεί να μας δώσει διάφορες ψυχολογικές φωτογραφίες από τις διάφορες φάσεις της προηγούμενης ύπαρξης, ενωμένες στο σύνολο τους θα φέρουν (στη φαντασία μας) μία ζωντανή αλλά και απεχθή σφραγίδα αυτού που υπήρξαμε πριν να αρχίσουμε τη ριζική ψυχο-μεταμορφωτική εργασία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ουδέποτε θα κάναμε το λάθος να επιστρέψουμε σε αυτήν τη τρομακτική μορφή, ζωντανή αντιπροσωπεία αυτού που υπήρξαμε".

"Από αυτή την άποψη μια τέτοια "ψυχολογική φωτογραφία" θα κατέληγε χρήσιμη, σαν μέσον αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ένα μετατρεμμένο παρόν και ένα παρελθόν οπισθοδρομικό, ξεπερασμένο, δυσκίνητο και δυστυχισμένο. Η μνήμη-εργασία εγγράφεται πάντοτε με βάση τα διαδοχικά ψυχολογικά γεγονότα που καταχωρούνται από την αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης".

Διακρίνατε τη μηχανική μνήμη από τη ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΤΙΚΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Η μηχανική μνήμη οδηγεί κάποιον, σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Είστε σίγουροι ότι θυμάστε πραγματικά τη ζωή σας όπως ακριβώς ήταν; (δεν σας ρωτώ για τις προηγούμενες υπάρξεις σας αλλά για τη παρούσα). Αδύνατον! υπάρχουν πράγματα που μοιάζουν παραμορφωμένα στη μηχανική μνήμη!

Αν κάποιος, από παιδάκι, αν και έχει γεννηθεί στη μεσαία τάξη, έχει ζήσει ως επί το πλείστον σε σπίτι καθαρό, συγυρισμένο, έχει χαρεί το ψωμί, τη στέγη και την προστασία και έχει δει κάποια χρήματα, μπορεί να συμβεί ώστε με το πέρασμα του χρόνου, με τα χρόνια, να φυλάξει στη μηχανική μνήμη του, κάτι παραμορφωμένο.

Σαν παιδιά, λίγα χαρτονομίσματα μας φαίνονται σαν εκατομμύρια, κάποιες μικρές αχυροκαλύβες, γύρω από την αυλή ή από το δωμάτιο, μας φαίνονται κολοσσιαίες. Εξ αιτίας του ότι το σώμα μας είναι μικρό, δεν είναι λοιπόν παράξενο που σαν μεγάλοι πλέον θα λέγαμε: "Σαν μικροί, σαν παιδιά ζήσαμε σε εκείνο το μέρος, το σπίτι μου ήταν θαυμάσια τακτοποιημένο, με μεγάλους τοίχους και περιποιημένα ταβάνια. Τι δωμάτια! Τι ακριβό τραπέζι, πόσα πράγματα!., (είναι μία μηχανική ανάμνηση παιδική και παράλογη). Έτσι λοιπόν η μοναδική πραγματική μνήμη είναι αυτή της εργασίας.

Αν δια μέσου της αναδρομικής άσκησης, θελήσουμε να θυμηθούμε τη παιδική ηλικία, θα δούμε ότι εκείνο το σπίτι των μικρών παιδιών της μεσαίας τάξης, δεν ήταν το παλάτι που θυμόμασταν πριν ότι ήταν, αλλά μια ταπεινή κατοικία ενός εργατικού και τίμιου πατέρα, ότι αυτά τα "μυθικά ποσά" που μας περιστοίχιζαν ήσαν μόλις, ναι, λίγα χρήματα για να πληρώσουμε το νοίκι και να αγοράζουμε το καθημερινό φαγητό.

Η μηχανική μνήμη είναι λίγο πολύ εσφαλμένη και εάν όχι, ας δούμε τη περίπτωση των περίφημων ψυχολογικών «τεστ».

Αν μία ομάδα από εσάς κάνει μια εκδρομή στο Γιουκατάν, και δείτε ακριβώς τα ίδια μνημεία και τις ίδιες πέτρες, επιστρέφοντας εδώ, ο καθένας από εσάς θα δώσει και μία διαφορετική εκδοχή. Τι αποδεικνύει αυτό; Ότι η μηχανική μνήμη είναι άπιστη, δεν χρησιμεύει.

Εσείς θα το έχετε διαπιστώσει πολλές φορές το ίδιο πράγμα: έχετε αφηγηθεί κάποια ιστορία, την έχετε πει σε κάποιον φίλο. Αυτός με τη σειρά του, την έχει αφηγηθεί σε άλλον αλλά αφηγούμενος της έχει ήδη προσθέσει κάτι περισσότερο ή έχει παραλείψει κάτι (δεν είναι πια η ίδια ιστορία, έχει ήδη παραμορφωθεί). Και αυτός ο άλλος με τη σειρά του, την αφηγείται σε άλλον και τότε η ιστορία παραμορφώνεται ακόμη περισσότερο και στο τέλος ούτε εσείς οι ίδιοι δεν την αναγνωρίζετε: έχει παραμορφωθεί τόσο πολύ που σε τίποτα δεν μοιάζει με αυτό που εσείς αφηγηθήκατε.

Έτσι είναι η μηχανική μνήμη. Δεν εξυπηρετεί και συμβαίνει ότι στη μηχανική μνήμη, υπάρχει η φαντασία (μηχανική μνήμη και φαντασία, βρίσκονται σε πολύ στενή σχέση). Πώς λοιπόν να ελέγξουμε τη φαντασία; Δεν υπάρχει παρά ένας τρόπος για να την ελέγξουμε: δια μέσου της μνήμης της εργασίας. Αν για παράδειγμα η μηχανική μνήμη μας κάνει να βλέπουμε τη ζωή μας όπως δεν είναι, όπως δεν ήταν, δια μέσου της εργασίας θα τεμαχίσουμε την ίδια μας τη ζωή και θα φθάσουμε να την ανακαλύψουμε έτσι όπως ακριβώς είναι. Επομένως, τι σημαίνει αυτό; Ότι η μνήμη που διατηρούμε μετά την πραγματοποιημένη εργασία, μας επιτρέπει να ελέγχουμε τη φαντασία, να την εξαλείφουμε και να τη εξαλείψουμε ριζικά.

Συμφέρει λοιπόν να εξαλείφουμε αυτή τη μηχανική φαντασία γιατί με κανένα τρόπο δεν μας επιτρέπει την εσωτερική πρόοδο.

Δείτε εσείς, την κυρία που φτιάχνεται μπροστά στον καθρέφτη, που βάφει τις μεγάλες σακούλες των ματιών της, που βάζει ψεύτικες βλεφαρίδες, τα χείλη της τα βάφει με κόκκινο χρώμα, κλπ.. Δείτε τη, ντυμένη με την τελευταία λέξη της μόδας! πως κοιτάζεται μπροστά στον καθρέφτη, ερωτευμένη με τον εαυτό της! Αν της λέγαμε ότι είναι τρομερά άσχημη, θα ένιωθε πληγωμένη την ματαιοδοξία της (και θανάσιμα). Αυτή έχει μια τρομερή φαντασία, ο τρόπος φαντασίας της την κάνει να βλέπει τον εαυτό της όπως δεν είναι, την κάνει να τον βλέπει εκπληκτικά όμορφο.

Επομένως ο καθένας έχει για τον εαυτό του μια αντίληψη λανθασμένη, εντελώς λανθασμένη, και αυτό είναι τρομερό.

Κάποιος μπορεί να αισθάνεται ότι είναι μια "διάνοια", ικανός να κυριαρχήσει, να κυριαρχήσει τον κόσμο με τη σπινθηροβόλα διανόηση του (είναι πεπεισμένος), αλλά αν δει τον εαυτό του στην ωμή του πραγματικότητα, θα ανακαλύψει ότι αυτό που έχει στη προσωπικότητα του, δεν είναι δικό του, αλλά ξένο, ότι οι ιδέες που κατέχει δεν είναι δικές του, αλλά εκείνες που διάβασε σε αυτό ή εκείνο το βιβλίο, ότι είναι γεμάτος από ηθικές πληγές. Επί πλέον, λίγοι είναι εκείνοι που έχουν το κουράγιο να ξεγυμνωθούν μπροστά στον εαυτό τους, για να τον δουν έτσι όπως είναι. Ο καθένας έχει προβάλλει κάποια μορφή στη φαντασία του, σχετικά με τον εαυτό του και καθώς αυτή η μορφή δεν είναι η πραγματικότητα, κανείς δεν έχει δει ποτέ τον εαυτό του και αυτό είναι φοβερό, τρομακτικό...

Συνεχίζοντας με αυτές τις πραγματείες, σκεπτόμενος υψηλόφωνα, για να τις μοιραστώ μαζί σας, θα πούμε ότι ενόσω κάποιος δεν προχωρά διαλύοντας αυτές τις μορφές της φαντασίας, θα παραμένει πολύ μακριά από το ΕΙΝΑΙ. Αλλά σύμφωνα με το πώς κάποιος εξαλείφει όλο και περισσότερο όλες τις μορφές της φαντασίας, το ΕΙΝΑΙ θα εκδηλώνεται κάθε φορά και περισσότερο σε μας. Συνεχίζοντας λοιπόν με αυτές τις πραγματείες, βλέπουμε καθαρά ότι η μηχανική φαντασία μας κρατά πολύ μακριά από την πραγματικότητα, από το ΕΙΝΑΙ, και αυτό είναι πραγματικά αξιοθρήνητο.

Οι άνθρωποι περιδιαβαίνουν τους δρόμους ονειρευόμενοι (βαδίζουν με τις φαντασίες τους), παντρεύονται ονειρευόμενοι, ζουν μια ζωή ονείρων και πεθαίνουν ονειρευόμενοι έναν κόσμο ανύπαρκτο, φανταστικό. Ποτέ δεν είδαν τον εαυτό τους (ουδέποτε), πάντοτε έβλεπαν μια μορφή της φαντασίας τους. Εγκαταλείποντας κάποιος αυτή τη φανταστική μορφή, γίνεται δυνατός, φοβερά δυνατός, τρομακτικά δυνατός...

Επαναλαμβάνω: πως ελέγχουμε τη φαντασία; Δεν υπάρχει παρά ένας μόνο τρόπος να την ελέγξουμε: με την μνήμη-εργασία.

Αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, οφείλουμε να εργαζόμαστε για να εξαλείψουμε τα "ανεπιθύμητα στοιχεία" που έχουμε και σύμφωνα με το πώς προχωράμε εξαλείφοντας, θα ανακαλύπτουμε μια τάξη στην εργασία. Αλλά ποιος θα εγκαταστήσει αυτή τη τάξη στην εσωτερική εργασία; ΤΟ ΕΙΝΑΙ!

Αυτό εγκαθιστά αυτήν τη τάξη και αυτή η μνήμη-εργασία μας επιτρέπει να εξαλείψουμε τη φαντασία.

Προφανώς, η φαντασία είναι αυτή που έχει την ανθρωπότητα βυθισμένη στη κατάσταση ασυνειδησίας στην οποία βρίσκεται. Ενόσω υπάρχει η φαντασία, η συνείδηση θα συνεχίζει κοιμισμένη. Πρέπει να καταστρέψουμε τη φαντασία! Αντί της φαντασίας εμείς πρέπει να κατέχουμε τη Συνειδητή Φαντασία, τη κατευθυνόμενη φαντασία (την "ΗΜΙΔΙΑΦΑΝΕΙΑ", ΤΗΝ ΔΙΟΡΑΣΗ ή ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ) και αντί της μηχανικής μνήμης, εμείς πρέπει να κατέχουμε τη μνήμη της εσωτερικής φαντασίας, την συνειδητή μνήμη. Αν εμείς, αντί της μηχανικής μνήμης, που είναι καθαρή φαντασία, εγκαταστήσουμε τη μνήμη-εργασία, αν εργασθούμε πάνω στον ίδιο μας τον εαυτό, διαλύοντας τα "ανεπιθύμητα στοιχεία" που έχουμε, είναι σαφές ότι θα επιτύχουμε την συνειδητή μνήμη, την μνήμη-εργασία.

Εκείνος που, για παράδειγμα, εξασκεί την αναδρομική άσκηση για να ξαναδεί τη ζωή του, τελειώνει με τη μηχανική μνήμη και εγκαθιστά (μέσα στον εαυτό του) τη συνειδητή μνήμη, την μνήμη-εργασίας. Έτσι λοιπόν, η Μνήμη-Εργασία και η Συνειδητή Φαντασία θα μας επιτρέψουν να πάμε πολύ μακριά στον δρόμο της αυτό-ανακάλυψης...