ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ Β7 - Η ΥΠΟ-ΦΑΝΤΑΣΙΑ ή ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Δεύτερο μέρος
✫ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟ

7. Η ΥΠΟ-ΦΑΝΤΑΣΙΑ ή ΦΑΝΤΑΣΙΑ

"Η φαντασία είναι μία πραγματική δύναμη η οποία δρα συμπαντικά πάνω στην ανθρωπότητα και η οποία διατηρεί το διανοητικό ζώο σε κατάσταση ονείρου, κάνοντας τον να πιστεύει ότι είναι ήδη ένας άνθρωπος που κατέχει αληθινή ατομικότητα, θέληση, αφυπνισμένη συνείδηση, κτλ. Το διανοητικό ζώο είναι τόσο υπνωτισμένο από τη φαντασία, που ονειρεύεται ότι είναι λιοντάρι ή αετός, όταν πραγματικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ελεεινό σκουλήκι της λάσπης της γης".

"Είναι επείγον να παλέψουμε ενάντια στη φαντασία γιατί αυτή μας κάνει να φαινόμαστε σαν να είμαστε αυτό ή εκείνο, όταν στη πραγματικότητα είμαστε άθλιοι, ξεδιάντροποι και διεστραμμένοι. Είναι απαραίτητο να μαχόμαστε ενάντια στη φαντασία για εμάς τους ίδιους, αν δεν θέλουμε να είμαστε θύματα τεχνητών συναισθημάτων και ψεύτικων εμπειριών, τα οποία εκτός του ότι μας βάζουν σε γελοίες καταστάσεις, σταματούν κάθε δυνατότητα εσωτερικής ανάπτυξης".

Συμφέρει να κάνουμε μια πλήρη διαφοροποίηση ανάμεσα σε αυτό που είναι η θεληματική κατευθυνόμενη φαντασία και σε αυτό που είναι η ΜΗΧΑΝΙΚΗ φαντασία. Αναμφισβήτητα, η κατευθυνόμενη φαντασία είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ (για τον σοφό, το να φαντάζεται σημαίνει να ΒΛΕΠΕΙ). Η συνειδητή φαντασία είναι το ΉΜΙΔΙΑΦΑΝΕΣ"... Σε αυτήν αντανακλάται το Στερέωμα, τα Μυστήρια της Ζωής και του Θανάτου, το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ.

Προφανώς, οι άνθρωποι με την φαντασία τους ή μηχανική φαντασία, δεν βλέπουν τον εαυτό τους όπως ακριβώς είναι, αλλά σύμφωνα με τις μορφές της φαντασίας τους. Υπάρχουν διάφορες μορφές της φαντασίας. Αναμφισβήτητα, μια από αυτές συνίσταται, ακριβώς, στο να μη βλέπει κάποιος τον εαυτό του έτσι όπως είναι. Λίγοι είναι εκείνοι που αξιώνονται να βλέπουν τον εαυτό τους στη σκληρή του πραγματικότητα.

Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι από τους εδώ παρευρισκόμενους, κανείς δεν έχει δει τον εαυτό του έτσι όπως είναι. Η μηχανική φαντασία τους κάνει να μπερδεύουν "τον γάτο με τον λαγό", στη μηχανική τους φαντασία ή αλλιώς φαντασία, βλέπουν τον εαυτό τους με έναν τρόπο που δεν συμπίπτει με την πραγματικότητα. Αν εγώ, πραγματικά έλεγα (στον καθένα από τους εδώ παρόντες) πως είναι ακριβώς, ποιο είναι το ψυχολογικό χαρακτηριστικό του, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα ένιωθαν πληγωμένοι. Είναι φανερό ότι εσείς έχετε για τον εαυτό σας, μία λανθασμένη αντίληψη, και ουδέποτε έχετε δει τον εαυτό σας, γιατί ο τρόπος της φαντασίας σας, σας κάνει να τον βλέπετε όπως δεν είναι.

Μιλώντας αλληγορικά και συμπαθητικά, θα δοκιμάσω να κάνω μία ψυχολογική εξερεύνηση, "με χοντρό τρόπο", χωρίς να αναφέρω ονόματα, ούτε επώνυμα, χρησιμοποιώντας συμβολικά ονόματα. Έτσι ώστε, καθένας από τους παρόντες να κατανοεί και να ακούει...

Τι θα λέγαμε, για παράδειγμα, για τον Κικέρωνα; Τι σπουδαίος άνδρας! Λιθοτόμος στους "Κατιλιναίους" του, παθιασμένος (ποιος θα το αρνιόταν;), μεγαλόσωμος όπως κανένας άλλος, λιθοτόμος, φοβερός... Είμαστε σίγουροι ότι όλα σε αυτόν είναι καλοσύνη; Αν τον δείχναμε θα διαμαρτυρόταν βίαια. Ποτέ δεν δολοφόνησε την Ποπέα (αυτό το έργο το αφήνουμε στον Νέρωνα), αλλά αν αυτός με το "στιλετάκι" έκανε να ματώνει η καρδιά της Ποπέας του, με κανένα τρόπο δεν θα αισθανόταν το προαναφερθέν. Αισθανόταν πάντοτε μεγαλόψυχος, ευγενικός, και αυτό είναι το φανταστικό χαρακτηριστικό του: να βλέπει τον εαυτό του λανθασμένα, μέσα από το πρίσμα μιας καταπληκτικής καλοσύνης, αυτό είναι φανερό.

Και τι θα λέγαμε, για παράδειγμα, για εκείνον που επιθυμώντας το φως του πνεύματος υποχωρούσε από τη βάση του; Δεν λένε ότι ο Ίκαρος ανέβηκε μέχρι τον ουρανό, με φτερά από κερί, που του έλιωσαν και τότε κατακρημνίστηκε στην άβυσσο; Ωστόσο, αυτός δεν σκέπτεται έτσι (για τον εαυτό του). Αυτός υποθέτει ότι είναι πιστός στις γραμμές του, είναι σίγουρος ότι βαδίζει στον ορθό δρόμο, ότι είναι έντιμος όσο κανένας.

Συνεχίζοντας έτσι, από αυτόν το δρόμο, τι να έμεινε λοιπόν στο Ίκαρο αφού κατακρημνίσθηκε στο Αβέρνο; Δεν λένε ότι ο Γανυμήδης ανέβηκε στον Όλυμπο για να πιει κρασί; Όμως ο Γανυμήδης επίσης μπορεί να βρίσκεται ριγμένος στο βάθος του γκρεμού...

Ο μαθητής (ας τον ονομάσουμε Ιουστινιανό, σαν συμβολισμός), πόσες φορές έχει κρίνει τον εαυτό του; Είναι πεπεισμένος ότι πηγαίνει πολύ καλά. Τον τελευταίο καιρό, έχει καλυτέρευση κάτι, αλλά μήπως δεν διαμαρτυρήθηκε προ του βωμού του Θυσιαστηρίου; Αυτός μάλλον νιώθει αήττητος, είναι σίγουρος ότι ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε. Ανέκαθεν έκανε τα πάντα χάριν της Μεγάλης Αιτίας, χωρίς ποτέ να κάνει λάθη...

Στο όνομα της αλήθειας (έστω και αν φαίνεται σε σας λιγάκι δύσκολο) είναι σπάνιοι αυτοί που έχουν δει τον εαυτό τους έτσι όπως είναι.

Ο Αριστοτέλης ξανά και ξανά (στη φιλοσοφία του), πεπεισμένος ότι η σοφία του είναι θαυμάσια, δεν ένιωσε ποτέ σκληρός. Θαυμάσιος σύζυγος, τέτοιος όπως κανένας, έκανε να υποφέρουν, αλλά αυτός εξακολουθεί να πιστεύει ότι δεν έχει προξενήσει κακό, είναι σίγουρος ότι είναι θαυμάσιος, καλός, γλυκός κλπ..

Στο όνομα της αλήθειας θα σας πω αυτό: ότι υπάρχει μόνο ένα άτομο που έχει δει (τον εαυτό του) έτσι όπως είναι. Κανείς μάλλον παρά ένας μεταξύ των εδώ παρόντων. Ένας, οι υπόλοιποι, όλοι, έχουν για τον εαυτό τους μια φανταστική εικόνα. Ο τρόπος της μηχανικής φαντασίας τους, τους κάνει να βλέπονται, όχι όπως είναι, αλλά όπως φαινομενικά είναι.

Έτσι λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, σας καλώ σε συλλογισμό. Σκεφθείτε αν κάποια φορά έχετε δει τον εαυτό σας έτσι όπως είναι. Φυσιολογικά τον βλέπει κάποιος όπως πιστεύει ότι είναι, σύμφωνα με τη φαντασία του. Και από εκεί πρέπει κάποιος να αρχίσει: κομματιάζοντας τη φαντασία...