ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 13 - Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΡΙΖΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Πρώτο μέρος

13. Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΡΙΖΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ.

"Η προσεκτική ζωή είναι ο ψυχολογικός καθρέφτης όπου μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας όπως ακριβώς είναι, αλλά πριν απ' όλα πρέπει να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα του να δούμε τον εαυτό μας, του να αλλάξουμε ριζικά, γιατί μόνο έτσι θα έχουμε την επιθυμία να αυτοπαρατηρηθούμε πραγματικά".

"Όποιος είναι ευχαριστημένος με τη κατάσταση στην οποία ζει (ο ανόητος, ο καθυστερημένος, ο αδιάφορος) δεν θα νιώσει ποτέ την επιθυμία να δει τον εαυτό του: θα πολεμήσει υπερβολικά και με κανένα τρόπο δεν θα είναι διατεθειμένος να ξαναδεί τη διαγωγή του και τον τρόπο ύπαρξης του".

Αναμφισβήτητα, κάθε άτομο έχει την ιδιαίτερη του προσωπική ψυχολογία. Αυτό είναι αναμφισβήτητο, αδιάσειστο, αναντίρρητο.

Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν σκέπτονται ποτέ πάνω σε αυτό και πολλοί ούτε το αποδέχονται εξ αιτίας του ότι βρίσκονται παγιδευμένοι στον αισθησιακό νου. Ο καθένας δέχεται την πραγματικότητα του φυσικού σώματος, γιατί μπορεί να το δει και να το ψηλαφίσει, αλλά η ψυχολογία είναι ένα θέμα διαφορετικό: δεν είναι αντιληπτή από τις πέντε αισθήσεις και γι' αυτό υπάρχει η γενική τάση να την απορρίπτουν ή απλά να την υποτιμούν και να τη περιφρονούν χαρακτηρίζοντας την σαν κάτι άνευ σημασίας...

Αναμφισβήτητα, όταν κάποιος αρχίζει να αυτοπαρατηρείται, είναι σημάδι αλάνθαστο ότι έχει αποδεχθεί την τρομερή πραγματικότητα της προσωπικής του ψυχολογίας.

Είναι σαφές ότι κανείς δεν θα προτίθεται να αυτοπαρατηρηθεί αν δεν έβρισκε προηγουμένως έναν βασικό λόγο. Προφανώς, όποιος αρχίζει την αυτοπαρατήρηση, μετατρέπεται σε ένα υποκείμενο πολύ διαφορετικό από τους άλλους και πραγματικά δείχνει τη δυνατότητα μιας αλλαγής.

Δυστυχώς, οι άνθρωποι δεν θέλουν να αλλάξουν, ευχαριστιούνται με τη κατάσταση στην οποία ζουν. Προκαλεί πόνο το να βλέπει κανείς πως οι άνθρωποι γεννιούνται, μεγαλώνουν, αναπαράγονται σαν κτήνη, υποφέρουν το άφατο και πεθαίνουν χωρίς να γνωρίζουν γιατί.

Το να αλλάξει κάποιος είναι κάτι θεμελιώδες, αλλά αυτό είναι αδύνατο αν δεν αρχίσει να αυτοπαρατηρείται ψυχολογικά. Είναι αναγκαίο να αρχίσει κανείς να βλέπει τον εαυτό του με τον σκοπό να αυτογνωριστεί γιατί πραγματικά το "λογικό ανθρωποειδές" δεν γνωρίζει τον εαυτό του.

Όταν κάποιος ανακαλύπτει ένα ψυχολογικό ελάττωμα έχει κάνει εκ των πραγμάτων ένα μεγάλο βήμα, γιατί αυτό θα του επιστρέψει να το μελετήσει και ακόμη να το εξαλείψει ριζικά.

Πραγματικά τα ψυχολογικά μας ελαττώματα είναι αναρίθμητα και ακόμη και αν είχαμε χίλιες γλώσσες για να μιλάμε και χαλύβδινο ουρανίσκο, δεν θα καταφέρναμε να τα απαριθμήσουμε όλα ακριβώς. Το σοβαρό όλων είναι ότι δεν ξέρουμε να υπολογίσουμε τη τρομερή πραγματικότητα του οποιουδήποτε ελαττώματος: πάντοτε το κοιτάμε μάταια, χωρίς να θέτουμε σε αυτό την δέουσα προσοχή (το βλέπουμε σαν κάτι άνευ σημασίας).

Όταν δεχόμαστε τη "Διδασκαλία των πολλών Εγώ", και καταλαβαίνουμε την ωμή πραγματικότητα των "επτά δαιμονίων" τα οποία έβγαλε ο Ιησούς Χριστός από το σώμα της Μαρίας της Μαγδαληνής, αναμφισβήτητα ο τρόπος σκέψης μας (με σεβασμό στα ψυχολογικά ελαττώματα) υποφέρει μία θεμελιώδη αλλαγή. Δεν περιττεύει να βεβαιώσουμε με έμφαση, ότι η "Διδασκαλία των πολλών Εγώ", έχει Θιβετιανική και Γνωστική καταγωγή, εκατό τα εκατό.

Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε ευχάριστο στο να γνωρίζουμε ότι μέσα στο άτομο μας ζουν μερικές χιλιάδες "ψυχολογικά άτομα". Κάθε ελάττωμα είναι ένα διαφορετικό πρόσωπο που υπάρχει μέσα σε μας τους ίδιους, εδώ και τώρα.

Τα "επτά δαιμόνια" που ο Μεγάλος Δάσκαλος Ιησούς, ο Χριστός, έβγαλε από το σώμα της Μαρίας της Μαγδαληνής, είναι τα "επτά κεφαλαιώδη αμαρτήματα": Θυμός, Απληστία, Λαγνεία, Ζήλια, Υπερηφάνεια, Οκνηρία και Λαιμαργία. Φυσικά, κάθε ένα από αυτά τα δαιμόνια (ξεχωριστά) είναι η κεφαλή Λεγεώνας.

Στη γηραιά Αίγυπτο των Φαραώ, ο Μυημένος όφειλε να εξαλείψει (από την εσωτερική του φύση) τα "Κόκκινα Δαιμόνια του Σεθ", αν επιθυμούσε να επιτύχει την αφύπνιση της συνείδησης. Βλέποντας τη πραγματικότητα των ψυχολογικών ελαττωμάτων, ο υποψήφιος επιθυμεί να αλλάξει: δεν θέλει να συνεχίζει στη κατάσταση στην οποία ζει, με τόσον Κόσμο μέσα στον ψυχισμό του και τότε αρχίζει την αυτοπαρατήρηση.