ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ Β4 - Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΛΥΑΡΙΑ

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Δεύτερο μέρος
✫ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟ

4. Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΛΥΑΡΙΑ

"Αυτοπαρατηρούμενος κάποιος, μπορεί να ανακαλύψει στον εαυτό του ένα περίεργο μηχανικό χαρακτηριστικό. Πρόκειται για το γεγονός του να μιλάμε. Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός του να μιλάμε, αλλά σε μερικά άτομα και ειδικότερα σε εκείνα που λίγο νοιάζονται γι’ αυτό, το να μιλάς, μετατρέπεται σε ένα βίτσιο, μιλούν συνεχώς, οπουδήποτε και αν βρίσκονται: στη δουλειά, στα ταξίδια και ακόμη όταν κοιμούνται. Δεν μπορούν να πάψουν να μιλάνε όταν βρίσκουν με ποιόν να το κάνουν, και αν δεν υπάρχει κανείς, μιλούν μόνοι τους".

"Ας διακρίνουμε ανάμεσα σε αυτό που είναι μια ομιλία, κατάλληλα ειπωμένη, και σε αυτό που είναι η φλυαρία. Η φλυαρία και ο φλύαρος είναι το ίδιο. Γι' αυτό, στις σπουδές μας, δεν πρέπει ποτέ να δεχόμαστε τη λέξη ΦΛΥΑΡΙΑ ή ΦΛΥΑΡΟΣ για τις διαλέξεις μας. Εμείς δεν φλυαρούμε. Εγώ (ο Σαμαέλ Αούν Βεόρ) δεν φλυαρώ μαζί σας. Είμαι ένας σοβαρός άνθρωπος που δεν έχω έλθει να φλυαρήσω, αλλά να ΟΜΙΛΗΣΩ μαζί σας και αυτό είναι διαφορετικό. Η φλυαρία είναι για τους φλύαρους και την ομιλία την συναντάμε στους "Διάλογους" του Πλάτωνα ή στις ομιλίες που έκανε ο Σωκράτης με τους μαθητές του. Έχω ήδη μιλήσει εκτενώς πάνω σε αυτό και θα άξιζε τον κόπο να μελετήσουμε τη "Πολιτεία" του Πλάτωνα. Έτσι θα μπορέσουμε να κάνουμε μια σαφή διαφοροποίηση ανάμεσα σε αυτό που είναι η ομιλία και σε αυτό που είναι η φλυαρία των φλύαρων".

"Η φλυαρία είναι, εκ φύσεως, κάτι μηχανικό. Ο φλύαρος, ή αυτός που φλυαρεί, είναι το άτομο που δεν έχει συνείδηση αυτού που λέει: μιλά μηχανικά. Η ομιλία είναι κάτι άλλο: ομιλία είναι αυτή ενός Σωκράτη με τους μαθητές του (στην Ακαδημία του), αυτή ενός Πλάτωνα στα Μυστήρια της Ελευσίνας (αυτό είναι η ομιλία, εδώ υπάρχει συλλογισμός). Σε αυτήν τη περίπτωση, αυτός που ομιλεί, αυτός που δίνει τη διδασκαλία, ομιλεί δια του ΕΚΔΗΛΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ: διαλέγει τις ιδέες με ακριβείς λέξεις, έκδηλο αποτέλεσμα του ΑΥΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ.

"Όποιος ομιλεί, όποιος δίνει τη Γνωστική Διδασκαλία, με κανέναν τρόπο δεν θα συνδιαλεγόταν μηχανικά. Παρατηρείστε ότι οι στοχαστικοί άνθρωποι όταν ομιλούν, το κάνουν έκδηλα συγκεντρωμένοι: διαλέγουν τις λέξεις που χρειάζονται για να ντύσουν τις υπερβατικές ιδέες του Είναι. Έτσι λοιπόν, πρέπει να γινόμαστε συνειδητοί του λόγου".

Καθίσταται επείγον, αναντικατάστατο, αμετάθετο, το να παρατηρούμε την εσωτερική φλυαρία και τον ακριβή τόπο απ' όπου προέρχεται. Αναντίρρητα, η εσφαλμένη εσωτερική φλυαρία, είναι η αιτία-αιτιών πολλών μη αρμονικών και δυσάρεστων ψυχολογικών καταστάσεων τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον.

Προφανώς, αυτή η μάταιη και ανούσια λογοδιάρροια διφορούμενης φλυαρίας και γενικώς κάθε βλαβερή, επιζήμια και παράλογη ομιλία που εκδηλώνεται στον εξωτερικό κόσμο, έχει τη ρίζα της στην εσφαλμένη εσωτερική συνομιλία.

Είναι γνωστό ότι, στη Γνώση, υπάρχει η εσωτερική πρακτική της ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΣΙΩΠΗΣ (αυτό το γνωρίζουν οι μαθητές μας της 3ης Κάμαρας). Δεν είναι περιττό να πούμε, με πλήρη σαφήνεια, ότι η εσωτερική σιωπή πρέπει να αναφέρεται, ειδικά, σε κάτι πολύ ακριβές και καθορισμένο. Όταν η διδασκαλία της σκέψης, εξαντλείται ηθελημένα κατά την διάρκεια του Βαθέος εσωτερικού διαλογισμού, επιτυγχάνεται η εσωτερική σιωπή. Δεν είναι όμως αυτό, εκείνο που θέλουμε να εξηγήσουμε στο παρόν κεφάλαιο. Ούτε το να "ΑΔΕΙΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΝΟΥ" ή "ΝΑ ΤΟΝ ΒΑΖΟΥΜΕ ΣΕ ΣΙΩΠΗ", είναι αυτό που προτιθέμεθα να εξηγήσουμε τώρα σε αυτές τις παραγράφους. Το να εξασκήσουμε την εσωτερική σιωπή, στην οποία αναφερόμαστε, δεν σημαίνει επίσης να εμποδίζουμε να διεισδύσει κάτι στον νου.

Πραγματικά μιλάμε τώρα, για μια εσωτερική σιωπή πολύ διαφορετική, δεν πρόκειται για κάτι ασαφές ή γενικό. Θέλουμε να εξασκήσουμε την εσωτερική σιωπή, σε σχέση με κάτι που ήδη βρίσκεται στον νου: πρόσωπο, γεγονός, προσωπικό ή ξένο ζήτημα, αυτό που μας αφηγήθηκαν, αυτό που έκανε ο κύριος τάδε, κλπ., αλλά χωρίς να το αγγίξουμε με την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, ΧΩΡΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ.

Το να μάθουμε να σωπαίνουμε, όχι μόνο με την εξωτερική γλώσσα αλλά επίσης με την εσωτερική, μυστική γλώσσα, αποδεικνύεται καταπληκτικό, θαυμάσιο.

Πολλοί σωπαίνουν εξωτερικά, αλλά με την εσωτερική γλώσσα γδέρνουν ζωντανό τον διπλανό τους. Η φαρμακερή και κακόβουλη, εσωτερική φλυαρία, δημιουργεί εσωτερική σύγχυση. Αν παρατηρήσουμε την εσφαλμένη εσωτερική φλυαρία, θα δούμε ότι αποτελείται από μισές αλήθειες ή από αλήθειες που σχετίζονται μεταξύ τους με έναν τρόπο λίγο ή πολύ ανακριβή ή με κάτι που προστίθεται ή παραλείπεται.

Δυστυχώς, η συναισθηματική μας ζωή βασίζεται αποκλειστικά στην ΑΥΤΟ-ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ. Και το άκρον άωτον της ατιμίας, είναι ότι συμπαθούμε μόνο τον εαυτό μας, με το τόσο "αγαπημένο μας εγώ", και νιώθουμε αντιπάθεια (μέχρι και μίσος) για εκείνους που δεν μας συμπαθούνε. Αγαπάμε υπερβολικά τον εαυτό μας, είμαστε ναρκισσιστές εκατό τα εκατό. Αυτό είναι αναντίρρητο, αναμφισβήτητο. Και καθώς συνεχίζουμε εγκλωβισμένοι στην αυτό-συμπάθεια, οποιαδήποτε ανάπτυξη του Είναι γίνεται κάτι περισσότερο από αδύνατη.

Χρειαζόμαστε να μάθουμε να βλέπουμε την ξένη άποψη, επείγει να γνωρίζουμε να τοποθετούμαστε στη θέση των άλλων... "Έτσι ώστε όλα όσα θα θέλατε να κάνουν οι άνθρωποι σε εσάς, και εσείς επίσης να κάνετε σε αυτούς" (Ματθαίος 7, 12). Αυτό που πραγματικά μετρά σε αυτές τις σπουδές είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι συμπεριφέρονται, εσωτερικά και αόρατα, οι μεν προς τους δε.

Άνθρωποι φαινομενικά πολύ ευγενικοί, σέρνουν τους όμοιους τους μέχρι τη μυστική σπηλιά του εαυτού τους, για να κάνουν σε αυτούς ότι τους αρέσει: ταπεινώσεις, χλευασμό, γελοιοποίηση, κλπ..