ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 14 - Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Πρώτο μέρος

14. Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ  ΚΑΙ Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΗΣ  ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

"Η αφυπνισμένη συνείδηση, μας επιτρέπει να πειραματισθούμε (με άμεσο τρόπο) τη πραγματικότητα. Δυστυχώς το διανοητικό ζώο, που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος, γοητευμένο από την τυποποιημένη ισχύ της εκλογικευμένης διαλεκτικής, έχει ξεχάσει την ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ".

"Αναμφισβήτητα, η ισχύς για να διατυπώνουμε λογικές αντιλήψεις, καταλήγει, στο βάθος, φοβερά φτωχή: από τη θέση μπορούμε να περάσουμε στην αντίθεση και δια μέσου του διαλόγου φθάνουμε στη σύνθεση, αλλά αυτή καθ' εαυτή η τελευταία, συνεχίζει να είναι μια διανοητική αντίληψη ή οποία με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να συμφωνεί με τη πραγματικότητα.

"Η διαλεκτική της συνείδησης είναι πιο άμεση: μας επιτρέπει να πειραματισθούμε την πραγματικότητα οποιουδήποτε φαινομένου, στον εαυτό του και από τον εαυτό του". Η διαλεκτική της συνείδησης βασίζεται στις ζωντανές εμπειρίες και όχι στον καθαρό υποκειμενικό ορθολογισμό".

"ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ είναι εκείνο που εμπειριώνει κάποιος στο εσωτερικό του και μόνο η συνείδηση μπορεί να πειραματισθεί την πραγματικότητα. Η γλώσσα της συνείδησης είναι συμβολική, εσωτερική, βαθιά βαρυσήμαντη και μόνο οι αφυπνισμένοι μπορούν να τη καταλάβουν".

Καθώς προοδεύουμε στην εσωτερική εργασία θα μπορούμε να διαπιστώσουμε (εμείς οι ίδιοι) μια διάταξη πολύ ενδιαφέρουσα στο σύστημα εξάλειψης. Εκπλήσσεται κανείς όταν ανακαλύπτει μία τάξη στην εργασία, η οποία σχετίζεται με την εξάλειψη των πολυάριθμων "ψυχικών ακολούθων", που προσωποποιούν τα λάθη μας. Το σημαντικό όλων αυτών είναι ότι αυτή η τάξη στην εξάλειψη των ελαττωμάτων, πραγματοποιείται βαθμιαία και εξελίσσεται σύμφωνα με την Διαλεκτική της συνείδησης. Τα γεγονότα μας έχουν αποδείξει ότι η ψυχολογική διάταξη στην εργασία της εξάλειψης των ελαττωμάτων, είναι εγκατεστημένη από το ιδιαίτερο μας ΒΑΘΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΕΙΝΑΙ.

Οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι υπάρχει μία ριζική διαφορά ανάμεσα στο "εγώ" και στο ΕΙΝΑΙ. Το "εγώ" δεν θα μπορούσε ποτέ να εγκαταστήσει μία τάξη σε ψυχολογικά θέματα αφού αυτό (το ίδιο) είναι το αποτέλεσμα της αταξίας. Μόνο το ΕΙΝΑΙ κατέχει τη δύναμη να εγκαθιστά την τάξη στον ψυχισμό μας. Το Είναι, είναι το Είναι, και ο λόγος της ύπαρξης του Είναι, είναι το ίδιο το Είναι...

Η τάξη στην εργασία της παρατήρησης, κρίσης και εξάλειψης των "ψυχικών ακολούθων" μας, γίνεται εμφανής από την συνετή αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης.

Σε όλα τα ανθρώπινα όντα, η αίσθηση της αυτοπαρατήρησης, βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση, αλλά αναπτύσσεται βαθμιαία καθώς την χρησιμοποιούμε. Αυτή η αίσθηση μας επιτρέπει να αντιλαμβανόμαστε άμεσα και όχι δια μέσου απλών διανοητικών συσχετισμών, τα διάφορα "Εγώ" που ζουν στο ψυχισμό μας.

Αυτό το θέμα των υπέρ-αισθητηριακών αντιλήψεων άρχισε να μελετάται στο πεδίο της Παραψυχολογίας και πράγματι έχει αποδειχθεί σε πολυάριθμα πειράματα που έχουν πραγματοποιηθεί (συνετά) δια μέσου του χρόνου και πάνω στα οποία υπάρχουν πολλά ντοκουμέντα. Εκείνοι που αρνούνται τη πραγματικότητα των υπέρ-αισθητηριακών αντιλήψεων, είναι αγνοούντες εκατό τοις εκατό, "τεμπέληδες του διανοητικού", εγκλωβισμένοι στον αισθησιακό νου.

Ωστόσο, η αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης είναι κάτι πιο βαθύ πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τις απλές παραψυχολογικές διατυπώσεις: μας επιτρέπει την εσωτερική αυτοπαρατήρηση και την πλήρη επαλήθευση της τρομερής υποκειμενικής πραγματικότητας των διαφόρων "ακολούθων" μας...