ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ Β11 - Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΥΠΟΤΡΟΠΗΣ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ.

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Δεύτερο μέρος
✫ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟ

11. Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΥΠΟΤΡΟΠΗΣ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ.

"Υπάρχουν τρία είδη πράξεων: 

1. Εκείνες που αντιστοιχούν στο Νόμο του Τυχαίου. 
2. Αυτές που ανήκουν στο Νόμο της Υποτροπής, γεγονότα επαναλαμβανόμενα πάντοτε σε κάθε ύπαρξη. 
3. Πράξεις καθορισμένες σκόπιμα από τη Συνειδητή Θέληση".

"Αναντίρρητα, μόνο οι άνθρωποι που έχουν ελευθερώσει τη Θέληση τους δια μέσου του Θανάτου του Εαυτού, θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν καινούργιες πράξεις, γεννημένες από την ελεύθερη βούληση τους".

Οι κοινές και οι συνηθισμένες πράξεις της ανθρωπότητας, είναι πάντοτε το αποτέλεσμα του Νόμου της Υποτροπής ή το απλό αποτέλεσμα μηχανικών ατυχημάτων. Φτωχοί άνθρωποι! θέλουν να αλλάξουν αλλά δεν ξέρουν πως, δεν γνωρίζουν την διαδικασία, βρίσκονται σε αδιέξοδο. Αυτό που τους συνέβη χθες, του συμβαίνει σήμερα και θα τους συμβεί αύριο. Επαναλαμβάνουν πάντοτε τα ίδια λάθη και δεν μαθαίνουν τα μαθήματα που του δίνει η ζωή, ούτε με κανονιές! Όλα τα πράγματα επαναλαμβάνονται στις ζωές τους: λένε τα ίδια πράγματα, κάνουν τα ίδια πράγματα, θρηνούν για τα ίδια πράγματα".

Ένας άνθρωπος είναι αυτό, που είναι η ζωή του.

Αν ένας άνθρωπος δεν εργάζεται πάνω στην ίδια του τη ζωή, χάνει άθλια το χρόνο του. Μόνο εξαλείφοντας τα "ανεπιθύμητα στοιχεία" που φέρουμε στο εσωτερικό μας, μπορούμε να κάνουμε από την ζωή μας ένα ΕΡΓΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ.

Ο θάνατος είναι η επιστροφή της ζωής με τη δυνατότητα να την επαναλάβουμε, ξανά, στη σκηνή άλλης ύπαρξης. Οι διάφορες σχολές ψευδό-εσωτερισμού και ψευδό-αποκρυφιστικού τύπου, υποστηρίζουν τη θεωρία των "Αιωνίων και διαδοχικών Ζωών", αλλά τέτοια αντίληψη είναι εσφαλμένη. Η ζωή είναι μια ταινία. Τελειώνοντας η προβολή, τυλίγουμε το φιλμ στο καρούλι του και την κουβαλάμε στην Αιωνιότητα. Η ΞΑΝΑ-ΕΙΣΟΔΟΣ υπάρχει, η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ υπάρχει. Ξανά-επιστρέφοντας σε αυτόν τον κόσμο, προβάλλουμε (πάνω στο χαλί της ύπαρξης) την ίδια ταινία, την ίδια ζωή.

Μπορούμε να δεχθούμε τη θέση των "Διαδοχικών Υπάρξεων", όχι όμως των "Διαδοχικών Ζωών", γιατί η ταινία είναι η ίδια... Ο θάνατος είναι μία "αφαίρεση κλασμάτων". Τελειώνοντας η μαθηματική πράξη, το μόνο που συνεχίζει είναι οι ΑΞΙΕΣ και αυτές είναι: τα "καλά εγώ" και τα "κακά εγώ" και τα "χρήσιμα" και τα "άχρηστα", θετικά και αρνητικά. Οι ΑΞΙΕΣ στο αστρικό φως έλκονται κα απωθούνται μεταξύ τους, σύμφωνα με τους Νόμους του Παγκόσμιου Μαγνητισμού.

Εμείς είμαστε ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ στο Σύμπαν, που χρησιμεύουμε ως οχήματα καθορισμένων συνόλων ΑΞΙΩΝ. Μέσα στην ανθρώπινη προσωπικότητα του καθενός από εμάς, υπάρχουν πάντα αυτές οι "Αξίες", οι οποίες χρησιμεύουν σαν βάση του Νόμου της Υποτροπής.

Καθώς μέσα στον καθένα από εμάς υπάρχουν πολλά "εγώ" από προηγούμενες υπάρξεις, μπορούμε να βεβαιώσουμε με έμφαση ότι το καθένα από αυτά είναι ένα διαφορετικό άτομο. Αυτό μας καλεί να κατανοήσουμε ότι μέσα στον καθένα από εμάς ζουν πάρα πολλά άτομα με διαφορετικές υποχρεώσεις. Μέσα στην προσωπικότητα ενός κλέφτη υπάρχει μια πραγματική σπηλιά κλεφτών.    Μέσα στην προσωπικότητα ενός ανθρωποκτόνου υπάρχει ένα ολόκληρο κλαμπ δολοφόνων, μέσα στην προσωπικότητα οποιασδήποτε πόρνης, υπάρχει ολόκληρο πορνείο, κλπ.. Καθένα από αυτά τα πρόσωπα που φέρουμε μέσα στην ίδια μας την προσωπικότητα έχει τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις του. Άνθρωποι που ζουν μέσα σε ανθρώπους, άτομα που ζουν μέσα σε άτομα! Αυτό είναι αναντίρρητο, αναμφισβήτητο!

Το πιο σοβαρό απ' όλα αυτά είναι ότι καθένα από αυτά τα "άτομα" ή "Εγώ" που ζουν μέσα μας, έρχεται από αρχαίες υπάρξεις και έχει καθορισμένες υποχρεώσεις.

Το "εγώ" που στην περασμένη ύπαρξη είχε μια ερωτική περιπέτεια στην ηλικία των τριάντα ετών, στη νέα ύπαρξη θα περιμένει αυτή την ηλικία για να εκδηλωθεί και φθάνοντας τη στιγμή, θα ψάξει το άτομο των ονείρων του, θα έλθει τηλεπαθητικά σε επαφή με το ίδιο και τελικά θα γίνει η επανεύρεση και η επανάληψη της σκηνής. Το "εγώ" που στη ηλικία των σαράντα ετών, είχε μια διαμάχη για υλικά αγαθά, στη νέα ύπαρξη θα περιμένει αυτή την ηλικία για να επαναλάβει την ίδια κωμωδιούλα. Το "εγώ" που στην ηλικία των είκοσι πέντε ετών μάλωσε με το "εγώ" ενός άλλου άνδρα στη ταβέρνα ή στο μπαρ, θα περιμένει (στη νέα ύπαρξη) την ίδια ηλικία των είκοσι πέντε ετών, για να βρει τον αντίπαλο του και να επαναλάβει την τραγωδία.

Τα "εγώ" του ενός και του άλλου υποκειμένου, ψάχνονται μεταξύ τους δια μέσου ΤΗΛΕΠΑΘΗΤΙΚΩΝ  ΚΥΜΑΤΩΝ και στη συνέχεια ξανά-βρίσκονται για να επαναλάβουν μηχανικά το ίδιο. Αυτός είναι πραγματικά, ο μηχανισμός του Νόμου της Υποτροπής. Αυτή είναι η τραγωδία της ζωής. Δια μέσου χιλιάδων ετών οι διάφορες προσωπικότητες ξαναβρίσκονται για να επαναλάβουν μηχανικά το ίδιο. Η ανθρώπινη προσωπικότητα δεν είναι παρά μια μηχανή, στην υπηρεσία αυτών των "εγώ" με τις τόσες υποχρεώσεις.

Το χειρότερο από όλο αυτό το θέμα είναι ότι αυτές οι υποχρεώσεις των ανθρώπων που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας, εκπληρώνονται χωρίς η κατανόηση μας να λάβει, προηγουμένως κάποια πληροφορία. Η ανθρώπινη προσωπικότητα μας, υπό αυτή την έννοια, μοιάζει με μια άμαξα που τη σέρνουν πολλά άλογα. Υπάρχουν επίσης, ζωές αδιάκοπης επανάληψης, υποτροπιάζουσες υπάρξεις που ουδέποτε τροποποιούνται.

Με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσαν να επαναληφθούν οι κωμωδίες, τα δράματα και οι τραγωδίες τη ζωής (πάνω στην οθόνη της ύπαρξης) αν δεν υπήρχαν ΗΘΟΠΟΙΟΙ. Οι "ηθοποιοί" όλων αυτών των σκηνών, είναι τα "Εγώ" που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας και που προέρχονται από αρχαίες υπάρξεις.

Έτσι λοιπόν, με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαμε να αρνηθούμε τον Νόμο της Υποτροπής που διαδικάζεται σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Για την ακρίβεια, κάθε μέρα της ζωής μας, υπάρχει επανάληψη γεγονότων και καταστάσεων της συνείδησης (λέξεις, επιθυμίες, σκέψεις, βουλήσεις, κτλ.).

Είναι προφανές ότι όταν κάποιος δεν αυτοπαρατηρείται, δεν μπορεί να υπολογίσει αυτή την αδιάκοπη καθημερινή επανάληψη. Καταλήγει πρόδηλο ότι όποιος δεν αισθάνεται κάποιο ενδιαφέρον για να παρατηρήσει τον εαυτό του, ούτε καν θα νιώσει την επιθυμία να εργασθεί για να επιτύχει μια πραγματική ριζική μεταμόρφωση. Και το άκρον άωτον είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να μεταμορφωθούν χωρίς να εργαστούν πάνω στον εαυτό τους.

Δεν αρνούμαστε το γεγονός ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στην πραγματική ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, όμως είναι επίσης σίγουρο ότι τέτοια ευτυχία θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη, αν δεν εργαζόμαστε πάνω στον εαυτό μας. Κάποιος μπορεί να αλλάξει, εσωτερικά, όταν πράγματι πετυχαίνει ΝΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΕΙ ΤΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ του προ των διαφόρων γεγονότων που του συμβαίνουν καθημερινά. Όμως δεν θα μπορούσαμε να τροποποιήσουμε τον τρόπο αντίδρασης προ των γεγονότων της πραγματικής ζωής, αν δεν εργαζόμαστε σοβαρά πάνω στον εαυτό μας.

Χρειαζόμαστε να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεπτόμαστε, να είμαστε λιγότερο αμελείς, να γίνουμε πιο σοβαροί και να πάρουμε τη ζωή με διαφορετικό τρόπο, με την πραγματική και πρακτική της σημασία. Όμως αν συνεχίζουμε έτσι, όπως είμαστε, συμπεριφερόμενοι με τον ίδιο τρόπο, όλες τις ημέρες, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ τα ίδια λάθη με την ίδια πάντοτε αμέλεια, οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής θα αποκλεισθεί.

Αν κάποιος θέλει πραγματικά να φθάσει να γνωρίσει τον εαυτό του, πρέπει να αρχίσει από το να παρατηρεί τη δική του συμπεριφορά εμπρός στα συμβάντα οποιασδήποτε ημέρας της ζωής. Δεν θέλουμε να πούμε, με αυτό, ότι δεν πρέπει κάποιος να παρατηρεί τον εαυτό του καθημερινά, θέλουμε μόνο να βεβαιώσουμε ότι πρέπει να αρχίσει να παρατηρεί ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ. Σε όλα πρέπει να κάνουμε μια αρχή, και το να αρχίσουμε να παρατηρούμε την συμπεριφορά μας κάποια μέρα της ζωής μας, είναι μια καλή αρχή.

Να παρατηρήσουμε τις μηχανικές αντιδράσεις μας μπροστά σε όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες του σπιτιού: στο υπνοδωμάτιο, στην τραπεζαρία ή στο δρόμο, στη δουλειά, κτλ.. Αυτό που κάποιος ΛΕΕΙ, ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ, είναι ασφαλώς το πιο ενδεδειγμένο. Το σημαντικό είναι να δούμε μετά, πως, ή με ποιον τρόπο μπορεί κάποιος να αλλάξει αυτές τις αντιδράσεις. Όμως αν πιστεύουμε ότι είμαστε καλά άτομα, ότι ποτέ δεν φερόμαστε ασυνείδητα και λανθασμένα, τότε ποτέ δεν θα αλλάξουμε...

Ας αρχίσουμε με το να φερθούμε συνειδητά για ένα μικρό τμήμα της ημέρας (χρειαζόμαστε να πάψουμε να είμαστε απλές μηχανές, έστω και για λίγα λεπτά της ημέρας). Αυτό θα επιδράσει αποφασιστικά πάνω στην ύπαρξη μας. Όταν αυτοπαρατηρούμαστε και ΔΕΝ κάνουμε αυτό που αυτό ή εκείνο το "εγώ" θέλει, είναι φανερό ότι αρχίζουμε να παύουμε να είμαστε μηχανές. Μία μόνο στιγμή, στην οποία βρίσκεται αρκετά συνειδητός ώστε να πάψει να είναι μηχανή, αρκεί για να τροποποιήσει, ριζικά, πολλές δυσάρεστες καταστάσεις.

Δυστυχώς, ζούμε (καθημερινά) μια ζωή μηχανική, συνηθισμένη και παράλογη: Επαναλαμβάνουμε γεγονότα, οι συνήθειες μας είναι οι ίδιες, ποτέ δεν θελήσαμε να τις αλλάξουμε. Αυτές είναι τα μηχανικά αχνάρια από όπου κυκλοφορεί το τραίνο της άθλιας ύπαρξης μας. Όμως, σκεπτόμαστε για μας το καλύτερο.

Παντού αφθονούν οι μυθομανείς, αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους "θεούς", πλάσματα μηχανικά, συνηθισμένα, πρόσωπα της λάσπης της γης, άθλιες κούκλες κινούμενες από διαφορετικά "εγώ". Τέτοιοι άνθρωποι, δεν θα εργασθούν ποτέ πάνω στον εαυτό τους.