ΑΥΤΟΠΡΑΤΗΡΗΣΗ Β5 - ΟΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Δεύτερο μέρος
✫ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟ

5. ΟΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ

Τι εννοούμε με τον όρο "αρνητικές συγκινήσεις"; Η Γνωστική Ψυχολογία με τον όρο "αρνητικές συγκινήσεις" ορίζει όλες τις εκφράσεις των "Εγώ" που εντοπίζονται στο κατώτερο συγκινησιακό κέντρο, και το ελέγχουν, τέτοιες όπως ο φόβος, η ζήλια, η μνησικακία, η αυτό-λύπηση, η αυτό-θεώρηση, η αυτό-συμπάθεια, ο θυμός, η πλήξη, ο φθόνος, η δυσπιστία προς τον ίδιο και προς τους άλλους, κλπ..

Συνήθως η έκφραση των αρνητικών συγκινήσεων εκλαμβάνεται σαν κάτι απολύτως "φυσικό" και "αναγκαίο" και επίσης συχνά οι άνθρωποι την ονομάζουν "ειλικρίνεια". Ασφαλώς, είναι όχι μόνο μη αναγκαίες και αφύσικες αλλά δεν έχουν και καμιά σχέση με την ειλικρίνεια. Είναι, απλά, ένα σημάδι αδυναμίας, ένα σημάδι της εγωιστικής κατάστασης της συνείδησης και της ανικανότητας να μάθουμε να δεχόμαστε με ευγνωμοσύνη τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των όμοιων μας.

Στη Πειραματική και Γνωστική Ψυχολογία υπάρχει ένας κανόνας (σχετικός με τη μάχη ενάντια στις αρνητικές συγκινήσεις) που λέει: "Αν θέλουμε να μετασχηματιζόμαστε ριζικά, χρειαζόμαστε ΝΑ ΘΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΜΑΣ..

Δεν υπάρχει χαρά ούτε ευχαρίστηση την οποία να μην είναι διατεθειμένο να θυσιάσει το ανθρώπινο ον για ασήμαντους λόγους, όμως αρνείται να θυσιάσει τα βάσανα του. Η ονομαζόμενη "Σύγχρονη Τέχνη": το Θέατρο, το Δράμα, κλπ., όπως επίσης τα ονομαζόμενα "Τηλε-μυθιστορήματα", και "Ράδιο-μυθιστορήματα", βασίζονται σε αυτές τις αρνητικές συγκινήσεις που προξενούν τόση σοβαρή ζημιά. Με τις αρνητικές συγκινήσεις, το "Εγώ" δυναμώνει τρομακτικά, παρεμποδίζοντας κάθε δυνατότητα εσωτερικής ανάπτυξης.

Σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολη εργασία το να εξαλείψουμε τις αρνητικές συγκινήσεις και να πάψουμε να ταυτιζόμαστε με το τραίνο της ζωής μας: προβλήματα κάθε είδους, διαπραγματεύσεις, οφειλές, λογαριασμούς υποθηκών, τηλεφώνου, νερού, ρεύματος, κτλ..

Οι άνεργοι (για παράδειγμα), εκείνοι οι οποίοι για κάποιο λόγο έχουν χάσει την απασχόληση τους, τη δουλειά τους, υποφέρουν εμφανώς από έλλειψη χρημάτων, και να ξεχνούν την περίπτωση τους, να μην ανησυχούν, ούτε να ταυτίζονται με τα προβλήματα τους, καταλήγει εκ των πραγμάτων φοβερά δύσκολο. Εκείνοι που υποφέρουν, που κλαίνε, εκείνοι που ένιωσαν θύματα κάποιας προδοσίας, μιας "κακής πληρωμής" στη ζωή ή μιας αχαριστίας, μιας συκοφαντίας ή κάποιας ατιμίας, πράγματι ξέχασαν τον εαυτό τους, το Εσωτερικό τους Είναι, ταυτίστηκαν πλήρως με την ηθική τους τραγωδία... Τα μελαγχολικά και απαισιόδοξα άτομα, σκέπτονται για τη ζωή τους το χειρότερο και ειλικρινά δεν επιθυμούν να ζήσουν.

Καθημερινά βλέπουμε ανθρώπους οι οποίοι όχι μόνο είναι δυστυχείς, αλλά επιπλέον (και αυτό είναι χειρότερο) πικραίνουν επίσης τη ζωή των άλλων. Τέτοιοι άνθρωποι δεν θα άλλαζαν ούτε αν ζούσαν από γιορτή σε γιορτή, γιατί την ψυχολογική αρρώστια την κουβαλούν στο εσωτερικό τους. Αυτά τα άτομα κατέχουν εσωτερικές καταστάσεις, οριστικά διεστραμμένες.

Ωστόσο αυτά τα υποκείμενα αυτοχαρακτηρίζονται σαν "δίκαιοι", "άγιοι", "ενάρετοι", "ευγενικοί", "χρήσιμοι", "μάρτυρες", κτλ.. Είναι άνθρωποι που αυτοθεωρούνται υπερβολικά, άτομα που αγαπούν πολύ τον εαυτό τους, άτομα που λυπούνται πολύ τον εαυτό τους και που πάντοτε ψάχνουν τρόπους διαφυγής για να αποφύγουν τις ευθύνες. Τέτοια άτομα είναι συνηθισμένα στις κατώτερες συγκινήσεις και είναι προφανές ότι (γι' αυτό τον λόγο) δημιουργούν καθημερινά υπανθρώπινα ψυχικά στοιχεία...

Αν κάποιος δεν έκανε το λάθος να ταυτισθεί τόσο με τον εαυτό του, η εσωτερική αυτοθεώρηση θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη.

Όταν κάποιος ταυτίζεται με τον εαυτό του, τότε τον αγαπά υπερβολικά, αισθάνεται οίκτο για τον εαυτό του, αυτοθεωρείται και σκέπτεται ότι πάντοτε έχει φερθεί πολύ καλά στον τάδε, στον δείνα, στη σύζυγο, στα παιδιά, κτλ., και ότι κανείς δεν τον έχει εκτιμήσει. Τελικά αυτός είναι ένας άγιος και οι υπόλοιποι κακοί, τεμπέληδες.

Μία από τις πιο συνηθισμένες μορφές εσωτερικής αυτοθεώρησης είναι η ΑΝΗΣΥΧΙΑ γι' αυτό που οι άλλοι θα μπορούσαν να σκεφθούν πάνω στον εαυτό του, το γιατί ίσως υποθέτουν ότι δεν είμαστε τίμιοι, ειλικρινείς, φιλαλήθεις, αξιόπιστοι, κλπ.. Το πιο περίεργο είναι ότι αγνοούμε αξιοθρήνητα, τον τεράστιο χάσιμο ενέργειας που μας προκαλεί αυτό το είδος ανησυχιών.

Δεν χωρά τη παραμικρή αμφιβολία η καταστροφική άποψη της εσωτερικής αυτοθεώρησης, αφού αυτή, εκτός του ότι ΥΠΝΩΤΙΖΕΙ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, μας κάνει να χάνουμε μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Πολλές εχθρικές ενέργειες προς μερικά άτομα που δεν μας έχουν κάνει κανένα κακό, οφείλονται ακριβώς σε τέτοιες ανησυχίες, γεννημένες από την εσωτερική αυτοθεώρηση. Σε τέτοιες περιστάσεις, αγαπώντας τον εαυτό μας τόσο πολύ, αυτοθεωρούμενοι με αυτόν τον τρόπο, είναι φανερό ότι τα "Εγώ" αντί να εξαλείφονται, ισχυροποιούνται τρομακτικά.

Ταυτιζόμενος κάποιος με τον εαυτό του, λυπάται πολύ για την κατάσταση του και μέχρι που φθάνει στο σημείο να "κάνει λογαριασμούς". Έτσι λοιπόν σκέπτεται ότι ο τάδε, ο δείνα, ο κουμπάρος, ο γείτονας, το αφεντικό, ο φίλος, κτλ., δεν τον πλήρωσαν όπως όφειλαν παρ' όλες τις πασίγνωστες καλοσύνες του, και εγκλωβισμένος σε αυτό γίνεται ανυπόφορος και ανιαρός για όλον τον κόσμο. Με ένα τέτοιο υποκείμενο, πρακτικά δεν μπορεί να μιλήσει κανείς, γιατί οποιαδήποτε συζήτηση είναι σίγουρο ότι θα καταλήξει στο "βιβλιαράκι των λογαριασμών", και στις τόσο κραυγαλέες ταλαιπωρίες του.

Είναι γραμμένο ότι στην εσωτερική γνωστική εργασία, είναι δυνατή η ψυχική ανάπτυξη, μόνο δια μέσου της συγχώρησης των άλλων.

Αν κάποιος ζει (από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό) υποφέροντας γι' αυτό που του οφείλουν, γι' αυτό που του έκαναν, για τις πίκρες που του προξένησαν, πάντοτε με το ίδιο του "ΤΡΑΓΟΥΔΙ" τίποτε δεν θα μπορέσει να αναπτυχθεί στο εσωτερικό του. Η Κυριακή Προσευχή λέει: "Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών".

Η ΑΙΣΘΗΣΗ κάποιου ότι του χρωστούν, ο πόνος για τα κακά που οι άλλοι μας προκαλούν, καθυστερούν τη κάθε εσωτερική πρόοδο τη ψυχής. Ο Ιησούς, ο μεγάλος ΚΑΒΗΡ είπε: "Φρόντισε να συμφωνήσεις με τον αντίδικο σου γρήγορα, ενόσω βρίσκεσαι μαζί του στον δρόμο, ώστε ο αντίδικος να μην σε οδηγήσει στον δικαστή και ο δικαστής στον δικαστικό κλητήρα και βρεθείς κλεισμένος στη φυλακή. Σίγουρα σας λέω, ότι δεν θα βγεις από εκεί, μέχρι να πληρώσεις και την τελευταία δεκάρα".

Αν μας οφείλουν, οφείλουμε, αν απαιτούμε να μας πληρώσουν μέχρι και τη τελευταία δραχμή, πρέπει πρώτα να πληρώσουμε μέχρι και τη τελευταία δεκάρα. Αυτός είναι ο νόμος της Ανταπόδοσης "ΟΦΘΑΛΜΟΝ ΑΝΤΙ ΟΦΘΑΛΜΟΥ ΚΑΙ ΟΔΟΝΤΑ ΑΝΤΙ ΟΔΟΝΤΟΣ" (φαύλος κύκλος, παράλογος)

Οι συγνώμες, η πλήρης ικανοποίηση και οι ταπεινώσεις που απαιτούμε από τους άλλους για τα κακά που μας προξένησαν, θα απαιτηθούν επίσης από εμάς παρόλο που θεωρούμαστε "ήμερα πρόβατα". Το να τοποθετούμαστε κάτω από ανώφελους νόμους, είναι παράλογο. Καλύτερα είναι να βάζουμε τον εαυτό μας κάτω από νέες επιρροές.

Είναι επείγον, απαραίτητο, αμετάθετο, να τοποθετούμαστε (έξυπνα) κάτω από τις θαυμάσιες επιρροές της εσωτερικής γνωστικής εργασίας: ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΟΦΕΙΛΟΥΝ και να εξαλείφουμε από τον ψυχισμό μας οποιαδήποτε μορφή αυτοθεώρησης. Δεν πρέπει ποτέ να δεχόμαστε μέσα μας, αρνητικές συγκινήσεις: συναισθήματα εκδίκησης, κακίες, αγωνίες για το κακά που μας προξένησαν, βία, ζήλια, αδιάκοπη ανάμνηση χρεών, κλπ.. Η Γνώση είναι προορισμένη για εκείνους τους ειλικρινείς υποψηφίους που επιθυμούν πραγματικά να εργάζονται και να αλλάζουν...

Αν παρατηρήσουμε ευθέως τους ανθρώπους, μπορούμε να διαπιστώσουμε (με άμεσο τρόπο) ότι κάθε άτομο έχει το ιδιαίτερο του "τραγούδι", ότι ο καθένας "τραγουδά" το ιδιαίτερο του "ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ". Θέλω να αναφερθώ με εμφατικό τρόπο, στο θέμα αυτό των "ψυχολογικών λογαριασμών": να νιώθει κάποιος ότι του χρωστούν, να παραπονιέται, να αυτοθεωρείται, κτλ.. Μερικές φορές οι άνθρωποι "τραγουδούν" το "τραγούδι" τους "γιατί έτσι.", χωρίς να τους "κουρδίσουν", χωρίς να τους ενθαρρύνουν και σε άλλες περιπτώσεις μετά από μερικά ποτήρια κρασί. Εμείς λέμε ότι το ανιαρό μας "τραγούδι" πρέπει να εξαλειφθεί, γιατί αυτό μας κάνει ανίκανους εσωτερικά, μας κλέβει πολλή ενέργεια.

Σε θέματα ψυχολογίας, κάποιος που "τραγουδά υπερβολικά καλά" (δεν αναφερόμαστε στην όμορφη φωνή, ούτε στο φυσικό τραγούδι), σίγουρα δεν μπορεί να πάει πιο πέρα από τον εαυτό του, παραμένει στο παρελθόν. Ένα άτομο, εμποδισμένο από λυπητερά "τραγούδια", δεν μπορεί να πάει πιο πέρα από αυτό που είναι και για να περάσει σε ένα Ανώτερο επίπεδο του Είναι, πρέπει ακριβώς να πάψει να είναι αυτό που είναι. Χρειαζόμαστε να μην είμαστε αυτό που είμαστε. Αν συνεχίζουμε να νιώθομε αυτό που είμαστε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να περάσουμε σε ένα Ανώτερο επίπεδο του Είναι...

Στο πεδίο της πρακτικής ζωής συμβαίνουν ασυνήθιστα πράγματα. Πολύ συχνά, ένα οποιοδήποτε άτομο συνδέεται φιλικά με άλλο, μόνο επειδή, του είναι εύκολο να του "τραγουδά" το "τραγούδι" του. Δυστυχώς τέτοιο είδος σχέσεων, τελειώνουν όταν του ζητούν του "τραγουδιστή" να σωπάσει, να "αλλάξει τον δίσκο", να μιλήσει για άλλο πράγμα, κτλ.. Τότε ο "τραγουδιστής" χολωμένος, ψάχνει για έναν νέο φίλο, για κάποιον που να είναι διατεθειμένος να τον ακούει για απεριόριστο χρόνο...

Κατανόηση! απαιτεί ο "τραγουδιστής" (κάποιον που να τον καταλαβαίνει), σαν να ήταν τόσο εύκολο το να καταλαβαίνεις ένα άλλο άτομο! Για να κατανοήσεις ένα άλλο άτομο, χρειάζεται να κατανοείς τον εαυτό σου. Δυστυχώς, ο "καλός τραγουδιστής" πιστεύει ότι κατανοεί τον εαυτό του.

Είναι πολλοί οι απογοητευμένοι "τραγουδιστές που τραγουδούν" το "τραγούδι" ότι δεν τους καταλαβαίνουν και ονειρεύονται έναν κόσμο θαυμαστό όπου αυτοί είναι οι κεντρικές μορφές. Ωστόσο δεν "τραγουδούν" όλοι οι "τραγουδιστές" δημόσια. Υπάρχουν επίσης και οι συγκρατημένοι, αυτοί που δεν "τραγουδούν" το "τραγούδι" τους ευθέως, αλλά το "τραγουδούν" μυστικά.

Αυτοί είναι άνθρωποι που έχουν δουλέψει πολύ, που έχουν υποφέρει υπερβολικά, που αισθάνονται εξαπατημένοι, που σκέπτονται ότι η ζωή τους οφείλει όλα εκείνα που ποτέ δεν ήσαν ικανοί να πετύχουν και που νιώθουν, κοινώς, μία εσωτερική λύπη, μια αίσθηση μονοτονίας και φοβερή πλήξη, εσωτερική εξάντληση ή απογοήτευση, γύρω από την οποία συνωστίζονται οι σκέψεις

Αναντίρρητα, τα "μυστικά τραγούδια" μας κλείνουν το πέρασμα στο δρόμο της εσωτερικής Αυτοπραγμάτωσης του Είναι. Δυστυχώς, τέτοια μυστικά "εσωτερικά τραγούδια" περνούν απαρατήρητα από εμάς τους ίδιους, εκτός εάν τα παρατηρούμε αδιάκοπα.

Σαφώς, κάθε παρατήρηση του εαυτού, αφήνει να διεισδύσει το φως σε εμάς τους ίδιους, στα εσωτερικά μας βάθη. Καμιά εσωτερική αλλαγή δεν θα μπορούσε να συμβεί στον ψυχισμό μας, εκτός εάν έφθανε σε αυτόν το φως της παρατήρησης του εαυτού.

Είναι απαραίτητο να αυτό-παρατηρούμαστε ενώ είμαστε μόνοι, έτσι όπως και όταν βρισκόμαστε με κόσμο... Αν θέλουμε να μεταμορφωθούμε ριζικά, χρειαζόμαστε να θυσιάζουμε τα βάσανα μας. Πολλές φορές εκφράζουμε τα βάσανα μας με έντεχνα ή άτεχνα "τραγούδια".