ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 12 - ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ;

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Πρώτο μέρος

12. ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ;

"Κοινώς, όταν κάποιος μιλά για τη Γνώση, εκείνοι που φαινομενικά ακούνε, δεν ακούνε: φεύγουν τρομοκρατημένοι, πηγαίνουν από δω και από εκεί, τριγυρνούν στη ψυχολογική πόλη, εσωτερικά. Ας θυμηθούμε ότι μέσα στον καθένα από μας, υπάρχει μια Ψυχολογική χώρα, μια Ψυχολογική πόλη και ένα πράγμα είναι ένας τόπος του φυσικού κόσμου και άλλο ο ψυχολογικός τόπος στον οποίο εμείς βρισκόμαστε".

"Σε ποιον τόπο βρισκόμαστε τώρα; Εσείς θα λέγατε εδώ (μπορεί να είναι, μπορεί να μην είναι). Η πραγματικότητα είναι ότι καταλήγει δύσκολο να γνωρίζουμε να ακούμε γιατί συνήθως αυτός που ακούει δραπετεύει, τριγυρνά στη Ψυχολογική του χώρα, φεύγει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Ολοκληρωτικά, ΔΕΝ βρίσκεται στο σπίτι, και εφ' όσον δεν βρίσκεται στο σπίτι, ποιος θα ακούσει; η ανθρώπινη προσωπικότητα; Πραγματικά αυτή δεν ξέρει να ακούει. Το φυσικό σώμα; Αυτό δεν είναι παρά ένα όργανο! Ποιος θα ακούσει τότε;"

Έχετε άραγε αναλογισθεί, εσείς, σε αυτό που είναι η Συνείδηση; Με τι θα μπορούσε να συγκριθεί η Συνείδηση; Λοιπόν με μία ΕΣΤΙΑ ΦΩΤΟΣ που τον κατευθύνει προς το ένα ή το άλλο μέρος, αυτό είναι προφανές. Η Συνείδηση είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε να την τοποθετούμε έξυπνα εκεί όπου πρέπει να είναι τοποθετημένη. Αν τοποθετήσουμε τη Συνείδηση μας σε μια καντίνα, θα διαδικαστεί κατά συνέπεια στη καντίνα και αν τη τοποθετήσουμε σε μια αγορά, θα έχουμε έναν καλό έμπορο ή έναν κακό έμπορο. Οπουδήποτε βρίσκεται η συνείδηση μας, εκεί βρισκόμαστε και εμείς.

Η συνείδηση βρίσκεται (δυστυχώς) εγκλωβισμένη και ένα "Εγώ" λαγνείας θα μπορούσε να την οδηγήσει σε έναν οίκο ανοχής, ένα "Εγώ" αλκοολισμού θα μπορούσε να την φέρει σε μια καντίνα, ένα "Εγώ" απληστίας θα την οδηγούσε εκεί, σε μια αγορά, ένα "Εγώ" δολοφόνου θα την οδηγούσε εκεί, στο σπίτι ενός εχθρού, κλπ..

Σας φαίνεται λοιπόν, σωστό να μη γνωρίζετε να χειρίζεστε την συνείδηση; Έχω καταλάβει ότι είναι παράλογο να την οδηγούμε σε μέρη όπου δεν πρέπει να βρίσκεται, αυτό είναι προφανές...

Αναμφισβήτητα, κάθε ένα από αυτά τα "Εγώ", βάζουν στο νου μας αυτό που πρέπει να σκεφθούμε, στο στόμα μας αυτό που πρέπει να πούμε, στην καρδιά μας αυτό που πρέπει να νιώσουμε, κλπ., και υπό αυτές τις συνθήκες, η ανθρώπινη προσωπικότητα δεν είναι παρά ένα ρομπότ κυβερνώμενο από διάφορα πρόσωπα που διεκδικούν την υπεροχή, και επιθυμούν τον υπέρτατο έλεγχο των κύριων κέντρων της οργανικής μηχανής.

Στο όνομα της αλήθειας βεβαιώνουμε, επισήμως, ότι το φτωχό "διανοητικό ζώο" λανθασμένα ονομαζόμενο "άνθρωπος", αν και πιστεύει τον εαυτό του ισορροπημένο, ζει σε μια απόλυτη ψυχολογική ανισορροπία. Πως θα μπορούσε να εξισορροπήσει το "λογικό ανθρωποειδές"; Για να υπάρχει τέλεια ισορροπία, χρειάζεται την αφυπνισμένη συνείδηση.

Τα ΣΚΟΤΑΔΙΑ είναι η ασυνειδησία, το ΦΩΣ είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Οφείλουμε να επιτρέψουμε στο Φως να διεισδύσει στα ιδιαίτερα μας σκοτάδια, γιατί προφανώς, το Φως έχει την ισχύ να νικήσει τα σκοτάδια. Μόνο το Φως της Συνείδησης κατευθυνόμενο όχι από τις γωνίες, αλλά με τρόπο πλήρη και κεντρικό επάνω σε εμάς τους ίδιους, μπορεί να δώσει ένα τέλος στις αντιθέσεις, στις ψυχολογικές αντιφάσεις και να εγκαταστήσει σε μας τη πραγματική εσωτερική ισορροπία.

Αν διαλύουμε όλο αυτό το σύνολο των "Εγώ" που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας, έρχεται η αφύπνιση της συνείδησης και κατά συνέπεια ή απόρροια, η πραγματική ισορροπία του ψυχισμού μας. Το φως της συνείδησης, δίνοντας μας αληθινή ψυχολογική ισορροπία, έρχεται να βάλει το κάθε πράγμα στη θέση του και αυτό που πριν βρισκόταν σε εσωτερική σύγκρουση μέσα μας, εκ των πραγμάτων παραμένει στη κατάλληλη θέση του. Μόνο δια μέσου της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης, επιτρέπουμε στο φως να διεισδύσει στα ιδιαίτερα μας σκοτάδια...

Έτσι λοιπόν, χρειαζόμαστε να γίνουμε κύριοι της δικής μας συνείδησης: τοποθετώντας την εκεί όπου πρέπει να τοποθετηθεί, βάζοντας την εκεί όπου πρέπει να βρίσκεται, μαθαίνοντας να τη θέτουμε σε ένα μέρος και μαθαίνοντας να την αφήνουμε. Η συνείδηση είναι ένα δώρο θαυμάσιο, αλλά ένα δώρο που δεν χρησιμοποιούμε σοφά.

Πραγματικά, η συνείδηση είναι το πιο άξιο που έχουμε. Τα διάφορα "ψυχικά ακόλουθα" που φορτωνόμαστε, με κανένα τρόπο δεν είναι άξια. Το μοναδικό άξιο, το μοναδικό αληθινό, αυτό που ναι αξίζει τον κόπο σε μας, είναι η συνείδηση, αλλά βρίσκεται κοιμισμένη, δεν ξέρουμε να τη χειριζόμαστε: τα "ψυχικά ακόλουθα" την πηγαίνουν όπου αυτά θέλουν. Εμείς, πραγματικά, δεν ξέρουμε να την χειρισθούμε και αυτό είναι πραγματικά αξιοθρήνητο.

Αν θέλουμε μια αλλαγή, αλλά μια αλλαγή σε βάθος, πρέπει να αρχίσουμε μαθαίνοντας να χειριζόμαστε αυτό που ονομάζεται "συνείδηση".