ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 9 - Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Πρώτο μέρος

9. Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

"Χρειαζόμαστε να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας με τρόπο άμεσο, χωρίς την καταθλιπτική διαδικασία της εννοιολογικής επιλογής. Με κανένα τρόπο δε θα ήταν αυτό δυνατόν, αν δεν αυτό-παρατηρούμαστε σε δράση, από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό.

"Δεν πρόκειται να δούμε τον εαυτόν μας δια μέσω κάποιας θεωρίας ή μιας απλής διανοητικής θεώρησης. Να δούμε τον εαυτόν μας άμεσα, έτσι όπως είμαστε είναι το σημαντικό. Έτσι μόνο θα μπορέσουμε να φθάσουμε στη πραγματική γνώση του εαυτού μας".

Ένα πράγμα είναι ο καθαρός ζωϊκός άνθρωπος (δηλαδή, το διανοητικό ζώο) και άλλο πράγμα (πραγματικά πολύ διαφορετικό, στα σίγουρα) είναι ο αληθινός ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Αναφέροντας τη λέξη "άνθρωπος", συμπεριλαμβάνω φυσικά και τη γυναίκα και αυτό πρέπει να υπονοείται ξεκάθαρα.

Γεννιόμαστε με ένα θαυμάσιο φυσικό σώμα, αλλά στη πραγματικότητα χρειαζόμαστε να κάνουμε κάτι περισσότερο. Το να σχηματίσουμε το φυσικό σώμα δεν είναι δύσκολο (το κληρονομούμε) αλλά το να σχηματίσουμε τον ψυχολογικό άνθρωπο, ναι είναι δύσκολο.

Για να σχηματίσουμε το φυσικό σώμα δεν χρειάζεται να εργαστούμε πάνω στον εαυτό μας, για να σχηματίσουμε όμως τον ψυχολογικό άνθρωπο, ναι, πρέπει να εργαστούμε πάνω σε μας τους ίδιους (αυτό είναι σαφές).

Πρόκειται λοιπόν, να οργανώσουμε τον ψυχισμό (που βρίσκεται σε αταξία) για να δημιουργήσουμε τον ψυχολογικό άνθρωπο, που είναι ο αληθινός άνθρωπος με τη πιο πλήρη σημασία της λέξης.

Διακρίνατε λοιπόν, ανάμεσα στο "διανοητικό ζώο" το λανθασμένα ονομαζόμενο "άνθρωπος" και τον αληθινό και αυθεντικό ψυχολογικό άνθρωπο.

Εμείς χρειαζόμαστε να εργαζόμαστε πάνω στον εαυτό μας, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν τέτοιο Άνθρωπο. Ωστόσο υπάρχει μάχη, μέσα μας: ο αισθησιακός νους είναι δηλωμένος εχθρός του υπέρτατου Νου.

Ο αισθησιακός νους ταυτίζεται με οποιαδήποτε περίσταση. Αν (για παράδειγμα) ξαφνικά βρεθούμε σε ένα πλουσιοπάροχο συμπόσιο, ταυτιζόμαστε τόσο με τα φαγητά, που μετατρεπόμαστε σε λαίμαργους. Και αν μας προσφέρουν ένα ποτήρι, ταυτιζόμαστε τόσο με το κρασί που καταλήγουμε μεθυσμένοι. Και αν συναντήσουμε στο δρόμο μας ένα άτομο του αντίθετου φύλλου (γοητευτικό, ενδιαφέρον), ταυτιζόμαστε τόσο με αυτό που καταλήγουμε σε πόρνους ή απλά μετατρεπόμαστε σε μοιχούς. Υπό αυτές τις περιστάσεις και με αυτόν τον τρόπο, δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε τον ψυχολογικό άνθρωπο.

Αν πρέπει να αρχίσουμε την εργασία για να δημιουργήσουμε τον ψυχολογικό άνθρωπο από κάποιο σημείο, αυτό θα είναι (πραγματικά) από το να εργασθούμε πάνω στον εαυτό μας: να μην ταυτιζόμαστε ποτέ και με καμιά περίσταση και να αυτοπαρατηρούμαστε από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό...

Υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι πλανώνται σε λάθος δρόμο. Υπάρχουν Κοινωνίες, Τάξεις, Στοές, Θρησκείες και Αιρέσεις, που προσπαθούν να οργανώσουν τον ανθρώπινο ψυχισμό δια μέσου κάποιων αξιωμάτων που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "χρυσά". Είναι Κοινότητες που προσπαθούν, δια μέσου αυτού ή εκείνου του αξιώματος να συμπεριφέρονται σε όλες τις περιστάσεις της ζωής έτσι ώστε να επιτύχουν αυτό που εκείνοι θα ονόμαζαν "κάθαρση", "αγιότητα", κλπ.. Όλο αυτό πρέπει επειγόντως να το αναλύσουμε.

Είναι σαφές ότι ένα οποιοδήποτε αξίωμα ηθικού, θρησκευτικού τύπου, ουδέποτε θα μπορούσε να εξυπηρετήσει ως υπόδειγμα για διάφορα γεγονότα της ζωής. Ένα αξίωμα, έστω και αν έχει δομηθεί με την ΑΝΩΤΕΡΗ ΛΟΓΙΚΗ ενός Ουσπένσκι για παράδειγμα, στα αλήθεια δεν θα μπορούσε ποτέ να δημιουργήσει ένα νέο Κόσμο, ούτε μια νέα φύση. Το να υποταχθούμε αυστηρά σε ένα αξίωμα με σκοπό να οργανώσουμε τον ψυχισμό μας, θα ήταν παράλογο. Αυτό θα σήμαινε να μετατραπούμε σε σκλάβους, ασφαλώς.

Έτσι λοιπόν, συμφέρει να συλλογιστούμε πάνω σε πολλούς ηθικούς καταλόγους και κώδικες με "χρυσά αξιώματα". Όλοι αυτοί οι κανόνες ή αξιώματα δεν θα μπορούσαν ποτέ να αλλάξουν κανένα (αυτό είναι προφανές). Εξ' άλλου υπάρχουν παράγοντες που πρέπει κανείς να αναλύσει πριν μπορέσει να εισέλθει στην εργασία της οργάνωσης του ψυχισμού.

Αναμφισβήτητα, μια αποδεδειγμένη διατύπωση, για παράδειγμα, όσο πιο πλούσια και αν ήταν (και τέλεια) θα μπορούσε να είναι λανθασμένη και αυτό που είναι χειρότερο: εκ προθέσεως λανθασμένη. Έτσι λοιπόν, προσπαθώντας να πετύχουμε μια μετατροπή του εαυτού μας, πρέπει να γίνουμε λίγο πιο ατομικοί (δεν θέλω να πω "εγωϊστές", υπονοήστε το σαν: ΜΑΘΑΙΝΩ ΝΑ ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, και με έναν τρόπο ανεξάρτητο και τέλειο), γιατί πολλά ιερά αποφθέγματα ("χρυσά αξιώματα" όπως ήδη είπα, ή αφορισμοί που ο όλος ο κόσμος θεωρεί τέλειους), πραγματικά δεν θα εξυπηρετούσαν σαν υπόδειγμα για να επιτύχουμε μία αυθεντική μετατροπή και μία οργάνωση του ψυχισμού μέσα μας.

Πρόκειται να οργανώσουμε τον εσωτερικό ψυχισμό μας και πρέπει να ξεφύγουμε από τον ορθολογισμό υποκειμενικού τύπου και να προχωρήσουμε (όπως λέγεται) "στο θέμα", στα γεγονότα: να αντιμετωπίζουμε τα λάθη μας όπως είναι, να μη θέλουμε ποτέ να τα δικαιολογούμε, να μη προσπαθούμε να τα αποφεύγουμε, να μη προσπαθούμε να τα συγχωρήσουμε.

Χρειάζεται να γίνουμε πιο σοβαροί. Στη ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ, πρέπει να είμαστε (θα λέγαμε) πιο συνετοί, πιο περιεκτικοί. Αν πραγματικά δεν ψάχνουμε για υπεκφυγές, τότε ναι, μπορούμε να εργασθούμε πάνω στον εαυτό μας για να επιτύχουμε την οργάνωση του ψυχολογικού ανθρώπου και να πάψουμε να είμαστε καλά "διανοητικά ζώα" όπως μέχρι τώρα είμαστε...

Η ψυχολογική αυτοπαρατήρηση είναι βασική. Χρειάζεται πραγματικά, να αυτοπαρατηρούμαστε από στιγμή σε στιγμή, από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο. Με τι αντικείμενο; Ένα!. Ποιο; Να ανακαλύπτουμε ελαττώματα ψυχολογικού τύπου αλλά να τα ανακαλύπτουμε στο πεδίο των γεγονότων, να τα παρατηρούμε άμεσα, συνετά, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς προφάσεις, χωρίς κανενός είδους διαφυγές.

Και όταν ένα ελάττωμα έχει δεόντως ανακαλυφθεί, τότε και μόνο τότε μπορούμε να το κατανοήσουμε, και προσπαθώντας να το κατανοήσουμε, οφείλουμε (επαναλαμβάνω) να είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας.

Πολλοί, όταν προσπαθούν να κατανοήσουν ένα λάθος, το δικαιολογούν, το αποφεύγουν, ή το αποκρύπτουν από τον εαυτό τους και αυτό είναι παράλογο. Υπάρχουν επίσης κάποια γνωστικά αδελφάκια τα οποία ανακαλύπτοντας αυτό ή εκείνο το ελάττωμα στον εαυτό τους, αρχίζουν με τα θεωρητικά μυαλά τους, θα λέγαμε, να φτιάχνουν θεωρίες και αυτό είναι πολύ σοβαρό γιατί όπως ήδη είπα και το επαναλαμβάνω τώρα κατ' αυτήν τη στιγμή, οι θεωρίες του νου (καθαρά υποκειμενικές) θα καταλήξουν υποχρεωτικά, στο πεδίο του ουτοπισμού και αυτό είναι ξεκάθαρο.

Έτσι λοιπόν αν θέλουμε να κατανοήσουμε ένα λάθος, οι καθαρά υποκειμενικές θεωρίες, πρέπει να εξαλειφθούν και για να εξαλειφθούν χρειάζεται να έχουμε παρατηρήσει το λάθος άμεσα. Μόνον έτσι, δια μέσου μιας άμεσης παρατήρησης είναι δυνατόν να διορθώσουμε τη τάση, προς τη θεωρία.