ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 16 - Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟΥ

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ - Πρώτο μέρος

16.  Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟΥ

"Καμιά θεωρία, κανένα σύστημα δεν θα μπορούσε να μας οδηγήσει στη απελευθέρωση.  Εκείνοι που προτίθενται να τσακίσουν τα "εγώ" με βάση απλές θεωρίες, με την απλή διανόηση, είναι όντα καθαρά αντιδραστικά, συντηρητικά, οπισθοδρομικά και βαδίζουν το δρόμο του μεγάλου λάθους".

"Αυτή η Βαβυλωνία που φέρουμε μέσα μας, αυτή η ψυχολογική πόλη που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας όπου ζουν τα δαιμόνια του θυμού, της απληστίας, της ζήλιας, της λαιμαργίας, κλπ., πρέπει να καταστραφούν με Φωτιά".

Προφανώς, χρειαζόμαστε να αυτογνωριστούμε και γι' αυτό είναι ανάγκη να αυτοπαρατηρούμαστε. Μόνο από αυτόν το δρόμο θα γίνει δυνατόν να φθάσουμε κάποια μέρα, στην αποσύνθεση του Εγώ. Θέλω να καταλάβετε αγαπητοί μου γνωστικοί αδελφοί, την αναγκαιότητα του να παρατηρούμε τον εαυτό μας. Αλλά πρέπει να μάθουμε να παρατηρούμαστε, γιατί ένα πράγμα είναι η μηχανική παρατήρηση και άλλο είναι η συνειδητή παρατήρηση.

Κάποιος που θα γνώριζε για πρώτη φορά τις διδασκαλίες μας, θα έλεγε: "Και τι κερδίζω με το να αυτοπαρατηρηθώ; Αυτό είναι βαρετό: έχω δει ότι έχω θυμό, έχω δει ότι έχω ζήλιες, Ε! και λοιπόν;... Είναι φανερό, έτσι είναι η μηχανική παρατήρηση. Εμείς χρειαζόμαστε να παρατηρούμε το παρατηρούμενο και αυτό σημαίνει συνειδητή παρατήρηση του εαυτού μας.

Η μηχανική παρατήρηση του εαυτού μας, δεν θα μας οδηγήσει ποτέ πουθενά (είναι παράλογη, ασυνείδητη, στείρα). Χρειαζόμαστε τη συνειδητή παρατήρηση γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αυτογνωριστούμε, για να εργασθούμε πάνω στα ελαττώματά μας.

Νιώθουμε θυμό σε κάποια δεδομένη στιγμή; Ας παρατηρήσουμε το παρατηρούμενο (τη σκηνή του θυμού), δεν ενδιαφέρει αν το κάνουμε αργότερα, ας το κάνουμε! Και παρατηρώντας το παρατηρούμενο, αυτό που θα δούμε μέσα μας, θα γνωρίζουμε αν ήταν θυμός ή δεν ήταν, διότι θα μπορούσε να είχε προκληθεί ένα νευρωτικό σύνδρομο, που νομίσαμε για θυμό.

Και ξαφνικά καταληφθήκαμε από ζήλιες; Ας παρατηρήσουμε λοιπόν το παρατηρούμενο! Τι ήταν αυτό που παρατηρούμε; τη φορά που η γυναίκα ήταν με τον άλλο τύπο, ή αν είναι γυναίκα, τη φορά που είδε τον άνδρα της με άλλη γυναίκα και ένιωσε ζήλια; Σε κάθε περίπτωση, πολύ ήρεμα και σε βαθύ διαλογισμό θα παρατηρήσουμε το παρατηρούμενο για να γνωρίσουμε, πραγματικά αν ήταν ή δεν ήταν ζήλια.

Την παρατήρηση του παρατηρούμενου τη κάνουμε δια μέσου του διαλογισμού και του έκδηλου αυτό-συλλογισμού του Είναι. Έτσι η παρατήρηση γίνεται συνειδητή. Όταν κάποιος γίνεται συνειδητός αυτού ή εκείνου του ψυχολογικού ελαττώματος, μπορεί να το εργαστεί με τη ΦΩΤΙΑ. Θα πρέπει να συγκεντρωθεί στη "ΣΤΕΛΛΑ ΜΑΡΙΣ" την Τοναντζίν των Ατζέκων, την Ρέα, τη Κυβέλη, τη Μαράχ, Μαρία, ή ΡΑΜ-ΙΟ. Αυτή είναι ένα μέρος του ιδιαίτερου μας Είναι, αλλά παράγωγο...

Θυμηθείτε ότι τα "ψυχικά ακόλουθα" ή "Κόκκινα δαιμόνια του Σεθ", ζωντανή προσωποποίηση των δικών μας λαθών, αλλοιώνουν το ζωτικό σώμα και αλλοιώνοντας το, βλάπτουν το φυσικό σώμα. Έτσι αναβλύζουν οι αρρώστιες σε μας. Ποιος είναι αυτός που δημιουργεί τα έλκη, δεν είναι άραγε ο θυμός; Ποιος δημιουργεί τον καρκίνο, δεν είναι άραγε η Λαγνεία; Ποιος δημιουργεί τη παράλυση, δεν είναι άραγε η υλιστική, χονδροειδής, εγωιστική και μοιραία ζωή;

Χρειαζόμαστε να μάθουμε να αγαπάμε τη ΦΩΤΙΑ και να εργαζόμαστε, στη πραγματικότητα της αλήθειας, με τα ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ...

Αν εμείς αυτοπαρατηρούμαστε, κατανοούμε και εξαλείφουμε τα "Εγώ" της λαγνείας, οι σκηνές της πορνείας και της νοσηρότητας, θα τελειώσουν. Αν εμείς αυτοπαρατηρούμαστε, κατανοούμε και ελαττώνουμε σε στάχτες τις κρυφές προσωπικότητες του φθόνου, τα γεγονότα του ίδιου θα σταματήσουν ριζικά. Αν εμείς αυτοπαρατηρούμαστε, κατανοούμε και σκοτώνουμε τα "Εγώ" της υπερηφάνειας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της αυτό-σημασίας, οι γελοίες σκηνές αυτών των ελαττωμάτων, θα τελειώσουν από έλλειψη ηθοποιών.

Αν εμείς αυτοπαρατηρούμαστε, κατανοούμε και εξαλείφουμε από τον ψυχισμό μας τους παράγοντες της οκνηρίας, της νωθρότητας και της πλαδαρότητας, οι τρομακτικές σκηνές αυτού του είδους των ελαττωμάτων δεν θα μπορέσουν να επαναληφθούν από έλλειψη ηθοποιών. Αν εμείς αυτοπαρατηρούμαστε, κατανοούμε και κονιορτοποιούμε τα αηδιαστικά "Εγώ" της λαιμαργίας, της αδηφαγίας, θα τελειώσουν τα συμπόσια, τα μεθύσια, κλπ., από έλλειψη ηθοποιών...

Καθώς όμως αυτά τα πολλαπλά "Εγώ" διαδικάζονται στα διάφορα επίπεδα του Είναι, γίνεται αναγκαίο να γνωρίσουμε τις ΑΙΤΙΕΣ τους, τη καταγωγή τους και τις διαδικασίες που τελικά θα μας οδηγήσουν στον θάνατο του "εαυτού μου", και την τελική απελευθέρωση.