Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - Κεφάλαιο 1δ΄

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

✫Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - Κεφάλαιο 1δ΄

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

μέρος δ΄ 

ΚΑΘΕΞΙΣ

Η ψυχισμική ενέργεια, η κάθεξις, διαδικαζόμενη ως εκτελεστική δύναμη, αποδείχνεται τρομακτική.

Τα αποθέματα διάνοιας είναι τα ποίκιλα μέρη του Είναι και επονομάζονται δεμένη κάθεξις ή ψυχική ενέργεια σε κατάσταση δυνητική και στατική.

Η δεμένη κάθεξις μας προσανατολίζει στην εργασία που σχετίζεται με την αποσύνθεση του εγώ και την απελευθέρωση του νου.

Η δεμένη κάθεξις, εμπεριεχόμενη στο νου, μας οδηγεί στην εργασία που σχετίζεται με την επα­ναστατική ψυχολογία και με την ακέραιη επανάσταση. Οι αξίες του Είναι συγκροτούν τη δεμένη κάθεξη.

Μόνο η δεμένη κάθεξις μπορεί, να απελευθερώ­νει το νου μέσω της αποσύνθεσης των ανεπιθύμητων ψυχισμικών στοιχείων που έχουν εκκριθεί με τη δομι­κή και συναλλακτική ανάλυση.

Η δεμένη κάθεξις είναι διαφορετική από τη λυμένη κάθεξη, δεδομένου ότι αυτή είναι η ψυχισμική ενέργεια που χρησιμοποιεί το εγώ για να κυριαρ­χεί στο νου και στο σώμα για την εκδήλωση του.

Πρέπει να επιτρέπουμε στη δεμένη κάθεξη, που είναι η δυναμική ψυχική ενέργεια, να είναι εκείνη που κατευθύνει την ύπαρξη μας.

Πρέπει να εργαζόμαστε ψυχολογικά ώστε να μπαίνει σε δραστηριότητα η δεμένη κάθεξις και να κυριαρχεί, να κυβερνά την ελεύθερη κάθεξη που είναι η ενέργεια του σώματος και που δυστυχώς κυριαρχεί-το πάντα από τη λυμένη κάθεξη που είναι το εγώ.

(Σχόλιο Κ.Δ.: Μια μικρή επεξήγηση και ανάλυση πάνω στις έννοιες της ΚΑΘΕΞΗΣ).

Ο ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Πολλά έχουμε υποφέρει με τα μέλη της Γνωστι­κής Κίνησης. Πολλοί έχουν ορκιστεί, πίστη και αφο­σίωση εμπρός στο Βωμό των Λουμισιάλ, πολλοί έχουν δώσει επίσημη υπόσχεση να εργάζονται στο Μεγάλο Έργο μέχρι την ολοκληρωτική Αυτο-Πραγμάτωση, είναι πολλοί αυτοί που κλαίγοντας ορκίζονταν να μην φύ­γουν ποτέ πια από τη Γνωστική Κίνηση, όμως, και πονάει που το λέω, όλα πήγαν μάταια.  Σχεδόν όλοι έφυγαν, έγιναν εχθροί βλασφημώντας, πορνεύοντας, μοιχεύοντας και πήραν το μαύρο δρόμο. Πράγματι, αυτές οι τρομερές αντιφάσεις του ανθρώπου οφείλο­νται στο ότι ο άνθρωπος έχει ένα μοιραίο θεμέλιο, μια τραγική βάση και το θεμέλιο αυτό είναι η πολλα­πλότητα του εγώ, η πολλαπλότητα της λυμένης καθεξής που φέρουμε όλοι μέσα μας.

Είναι επείγον να γνωρίζουμε ότι το εγώ είναι ένα σύνολο ψυχισμικών ενεργειών, λυμένων καθέξεων, που αναπαράγονται στα κατώτερα ζωικά βάθη του ανθρώ­που. Κάθε λυμένη κάθεξις είναι ένα μικρό εγώ που χαίρει ορισμένης αυτοανεξαρτησίας.

Αυτά τα εγώ, αυτές οι λυμένες καθέξεις, πα­λεύουν μεταξύ τους. "Πρέπει να διαβάσω μια εφημε­ρίδα" λέει το διανοητικό εγώ. "θα πάω μια βόλτα με το ποδήλατο", αντιλέγει το κινητικό εγώ. "Πει­νάω", δηλώνει το εγώ της πέψης. "Κρυώνω", λέει το εγώ του μεταβολισμού. "Δεν θα μου το απαγορεύ­σουν", αναφωνεί το εγώ του πάθους σε άμυνα καθεμιάς απ' αυτές τις λυμένες καθέξεις.

Επομένως, το εγώ είναι λεγεώνα λυμένων καθέξεων. Αυτές οι λυμένες καθέξεις μελετήθηκαν απ' τον Φρανς Χάρτμαν. Ζουν μέσα στα κατώτερα ζωικά βάθη του ανθρώπου, τρώνε, κοιμούνται, αναπαράγο­νται και ζουν εις βάρος των ζωτικών μας αρχών ή της ελεύθερης κάθεξις νευρομυϊκή και κινητική ενέργεια. Καθένα απ' τα εγώ που στο σύνολο τους συγκροτούν τη λυμένη κάθεξη. Το εγώ, προβάλλεται στο διάφορα επίπεδα του νου και ταξιδεύει αγωνιώντας για την ικανοποίηση των επιθυμιών του. Τα εγώ, το εγώ, η λυμένη κάθεξις, δεν μπορεί ποτέ να τε­λειοποιηθεί,.

Ο άνθρωπος είναι η πόλη των εννέα πόρτων... Μέσα σ' αυτή την πόλη ζουν πολλοί πολίτες που ούτε καν γνωρίζονται μεταξύ τους. Καθένας απ' αυτούς τους πολίτες, καθένα απ' αυτά τα μικρά εγώ, έχει τις προβολές του και το δικό του ιδιαίτερο νου: αυτές είναι οι έμποροι που ο Ιησούς έπρεπε να εκδιώ­ξει από το Ναό με το μαστίγιο της θέλησης. Οι έμπο­ροι αυτοί πρέπει να πεθάνουν.

Τώρα θα εξηγήσουμε το γιατί των τόσων εσωτε­ρικών αντιφάσεων του ατόμου. Ενόσω υπάρχει η λυμένη κάθεξις, δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη. Τα εγώ είναι η CAUSA CAUSORUM (η αίτια των αιτιών), όλων των εσωτερικών αντιφάσεων. Το εγώ που ορκίζεται αφοσίω­ση στη Γνώση αντικαθίσταται από άλλο που την μισεί. Συμπέρασμα, ο άνθρωπος είναι ένα ανεύθυνο ον που δεν έχει ένα μόνιμο κέντρο βαρύτητας. Ο άνθρωπος είναι ένα μη πραγματωμένο ov!

Ο άνθρωπος δεν είναι ακόμη άνθρωπος, είναι απλώς ένα διανοητικό ζώο. Είναι πολύ μεγάλο λάθος να ονομάζουμε "ψυχή" τη λεγεώνα του εγώ. Στην πραγ­ματικότητα, ο άνθρωπος έχει μέσα στην Ουσία του το ψυχικό υλικό, το υλικό για την ψυχή, αλλά ακόμη δεν έχει ψυχή.

Τα Ευαγγέλια λένε: "Σε τι θα σου χρησιμεύσει να κερδίσεις τον κόσμο όλο, αν πρόκειται να χάσεις την ψυχή;" είπε ο Ιησούς στο Νικόδημο, εννοώντας επακριβώς ότι πρέπει κανείς να γεννηθεί από νερό και πνεύμα για να απολαμβάνει τις ιδιότητες που αντιστοιχούν σε μια αληθινή ψυχή. Είναι αδύνατο να κατασκευάζουμε ψυχή αν δεν διέλθουμε από το Μυστικιστικό θάνατο.

Μόνο όταν πεθάνει το εγώ μπορούμε να εγκατα­στήσουμε ένα μόνιμο κέντρο συνείδησης μέσα στην ιδιαίτερη εσωτερική μας Ουσία. Το κέντρο αυτό είναι που ονομάζεται ψυχή. Μόνον ένας άνθρωπος με ψυχή μπορεί να έχει αληθινή συνέχεια σκοπών. Μόνο σ' έναν άνθρωπο με ψυχή δεν υπάρχουν οι εσωτερικές αντιφάσεις και υπάρχει αληθινή εσωτερική ειρήνη.

Το εγώ σπαταλά άτσαλα το ψυχισμικό υλικό, την κάθεξη, σε εκρήξεις θυμού, πλεονεξίας, λαγνείας, φθόνου, υπερηφάνειας, τεμπελιάς, λαιμαργίας, κ.τ.λ. Είναι λογικό να μην μπορεί να κατασκευασθεί, η ψυχή, ενόσω δεν αποθηκεύεται το ψυχικό υλικό, η κάθεξις. Για να κατασκευασθεί κάτι απαιτείται η πρώτη ύλη, δίχως την πρώτη ύλη δεν μπορεί τίποτα να κατασκευα­σθεί, διότι από το τίποτα βγαίνει τίποτα.

Όταν το εγώ αρχίζει να πεθαίνει, η πρώτη ύλη αρχίζει να συσσωρεύεται. Όταν η πρώτη ύλη αρχί­ζει να συσσωρεύεται, ξεκινά η εγκαθίδρυση ενός μόνι­μου κέντρου βαρύτητας. Όταν το εγώ έχει πεθάνει απόλυτα, το μόνιμο κέντρο βαρύτητας θα έχει ολότελα εγκατασταθεί.

Το κεφάλαιο του ψυχικού υλικού συσσωρεύεται όταν το εγώ πεθαίνει, μιας και ο σπαταλητής της ενέργειας έχει εξαλειφθεί. Έτσι εγκαθίσταται το μόνιμο κέντρο βαρύτητας. Το θαυμάσιο αυτό κέντρο είναι η ψυχή.

Μόνο εκείνος που έχει εγκαταστήσει μέσα του το μόνιμο κέντρο συνείδησης μπορεί να είναι πιστός στη Γνώση και να έχει συνέχεια σκοπών. Όποιοι δεν κατέχουν αυτό το κέντρο μπορεί σήμερα να είναι στη Γνώση και αύριο εναντίον της, σήμερα στη μια σχολή, αύριο στην άλλη. Αυτό το είδος ατόμων δεν έχουν πραγματική ύπαρξη.

Ο Μυστικιστικός θάνατος είναι ένα δύσκολο και φλέγον πεδίο της Επανάστασης της Διαλεκτικής.

Η λυμένη κάθεξις διαλύεται στη βάση αυστηρής κατανόησης. Η συμβίωση με το συνάνθρωπο, η συνανα­στροφή με τους ανθρώπους, είναι ο καθρέπτης όπου μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας ολόσωμο. Στη συνα­ναστροφή με τους ανθρώπους τα κρυμμένα μας ελαττώ­ματα ξεπηδούν, αναβλύζουν, και αν είμαστε πανεπόπτες, τότε τα βλέπουμε.

Κάθε ελάττωμα πρέπει πρώτα να αναλυθεί διανοη­τικά και μετά να μελετηθεί με το διαλογισμό.

Πολλά άτομα κατάφεραν την τέλεια σεξουαλική αγνότητα και την απόλυτη αγιότητα στο φυσικό κόσμο, αλλά αποδείχθηκαν μεγάλοι πόρνοι και τρομακτικοί αμαρτωλοί όταν υποβλήθηκαν σε δοκιμασίες στους εσωτερικούς κόσμους. Αυτοί είχαν ξεμπερδέψει με τα ελαττώματα τους στο φυσικό κόσμο, αλλά σε άλλα επίπεδα του νου συνέχιζαν με τις λυμένες καθέξεις τους.

Όταν ένα ελάττωμα έχει κατανοηθεί σ' όλα τα επίπεδα του νου, αποσυντίθεται η αντίστοιχη του λυμένη κάθεξις, δηλαδή, πεθαίνει ένα μικρό εγώ.

Είναι επείγον να πεθαίνουμε στιγμή προς στι­γμή. Με το θάνατο του εγώ γεννιέται η Ψυχή. Χρεια­ζόμαστε το θάνατο του πολλαπλού εγώ κατά τρόπο ολοκληρωτικό, για να εκφράζεται σε αφθονία η δεμένη κάθεξις, το Είναι.

ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΗ ΛΥΜΕΝΗ ΚΑΘΕΞΗ

Μόνο όταν μελετάμε επιμελώς τη λυμένη κάθεξη, το εγώ, μπορούμε να το διαλύουμε ολότελα.

Οφείλουμε να παρατηρούμε λεπτομερώς τις δια­δικασίες της σκέψης, τις διάφορες εξεργασίες της επιθυμίας, τις συνήθειες που συνιστούν την προσωπι­κότητα μας, τα σοφίσματα αφαίρεσης, τη δόλια απατηλότητα του εγώ και των σεξουαλικών μας παρορμήσεων. Πρέπει να μελετάμε το πως αντιδρούν εμπρός στα κτυπήματα του εξωτερικού κόσμου και να βλέπουμε το πως συνάπτουν σχέσεις.

Κατανοώντας όλες τις διαδικασίες της λυμένης καθεξής, του πολλαπλού εγώ, αυτό αποσυντίθεται. Μόνον τότε εκδηλώνεται διαμέσου και μέσα μας η θεότητα.

Η ΑΜΕΛΕΙΑ

Η αμέλεια και η απροσεξία οδηγούν όλους τους ανθρώπους στην αποτυχία.

Το να είναι, κάποιος αμελής, σημαίνει,, όπως θα λέγαμε, NEC LEGERE, να μην διαλέγει, να παραδί­δεται στα χέρια της αποτυχίας.

Η αμέλεια είναι του εγώ, και το αντίθετο της είναι η διαίσθηση που είναι του Είναι. Το εγώ δεν μπορεί να διαλέγει μήτε να διακρίνει, το Είναι, μπορεί.

Μόνο μέσω της ζωντανής ενσάρκωσης της Επανά­στασης της Διαλεκτικής θα μάθουμε να "επιλέγουμε" για να μην έχουμε κι άλλες αποτυχίες στη ζωή.

ΟΙ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ

Το εννενήνταεννιά τοις εκατό των ανθρώπινων σκέψεων είναι αρνητικό και βλαβερό.

Αυτό που είμαστε εδώ είναι το αποτέλεσμα των ιδιαίτερων νοητικών μας διαδικασιών.

Ο άνθρωπος πρέπει να αυτοεξερευνά τον ίδιο του το νου, αν επιθυμεί να ταυτίζεται, να αξιολο­γείται και να αυτοεικονίζεται σωστά.

Η δυσκολία της βαθιάς ενδοσκοπικής ανάλυσης, βρίσκεται στην "αντιμετάθεση". Η δυσκολία αυτή επαλείφεται δια μέσου της δομικής και συναλλακτι­κής ανάλυσης.

Είναι σημαντικό να εκκρίνουμε (αποβάλλουμε) και να διαλύουμε ορισμένα ανεπιθύμητα ψυχικά πρόσθε­τα που ει ναι στερεωμένα στο νου μας κατά τρόπο τραυματικό.

Οι συναλλακτικές και δομικές αναλύσεις συνδυά­ζονται έξυπνα στο θέμα αυτό της εξερεύνησης του εγώ.

Το οποιοδήποτε ψυχικό πρόσθετο πρέπει προη­γουμένως να εκκριθεί, πριν την τελική του διάλυση.

ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ

Όλοι οι άνθρωποι είναι μηχανιστικοί, κατά εκατό τους εκατό. Ασυνείδητου, εργάζονται με κοι­μισμένη τη συνείδηση, ζουν κοιμισμένοι δίχως να γνωρίζουν από που έρχονται, ούτε για πού πηγαίνουν, είναι βαθιά υπνωτισμένοι.

Η ύπνωση που είναι συλλογική και ρέει σ' όλη τη φύση προέρχεται από το βδελυρό όργανο Κουνταρκτιγουαδόρ.  Η φυλή αυτή είναι υπνωτισμένη, ασυνείδητη, βυθισμένη στον πιο βαθύ ύπνο.

Η αφύπνιση είναι δυνατή μόνο με την καταστρο­φή του εγώ. Πρέπει ν' αναγνωρίσουμε με πλήρη σαφή­νεια ότι έχουμε μιλήσει ορισμένες φορές σχετικά με το Ιδιαίτερο Ψυχολογικό Χαρακτηριστικό Γνώρισμα (ΙΨΧΓ) του καθενός.

Ασφαλώς, κάθε άτομο έχει το δικό του ψυχολο­γικό χαρακτηριστικό γνώρισμα, αυτό είναι βέβαιο. Μερικοί θα έχουν ως χαρακτηριστικό γνώρισμα τη λαγνεία, μερικοί θα έχουν το μίσος, για άλλους θα είναι η πλεονεξία, κ.τ.λ. Το γνώρισμα είναι το άθροισμα από διάφορα ιδιαίτερα ψυχολογικά χαρα­κτηριστικά στοιχεία.

Για κάθε ΙΨΧΓ υπάρχει πάντα ένα καθορισμένο γεγονός, ένα επακριβές περιστατικό. Είναι ένας άνθρωπος λάγνος; θα έχει πάντα στη ζωή του περιστά­σεις λαγνείας συνοδευόμενα από συγκεκριμένα προβλή­ματα. Οι περιστάσεις αυτές θα επαναλαμβάνονται πάντα.

Είναι ανάγκη να γνωρίζουμε το ΙΨΧΓ μας, αν θέλουμε να περνάμε σ' ένα υψηλότερο επίπεδο του Είναι και να εξαλείφουμε από τον εαυτό μας τα ανεπι­θύμητα στοιχεία που συγκροτούν το ψυχολογικό γνώ­ρισμα.

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο γεγονός στη ζωή κι αυτό είναι η ασυνέχεια της φύσης, αυτό είναι φανερό. Όλα τα φαινόμενα είναι ασυνεχή κι αυτό σημαίνει ότι ουδέποτε θα φθάσουμε στην τελειοποίη­ση διαμέσου της εξέλιξης. Χρειάζεται να μετατρεπό­μαστε σε πραγματικούς ηλιακούς Ανθρώπους, με την πιο πλήρη έννοια της λέξης.

Άλλο είναι το επίπεδο της τίμιας και σεμνής γυναίκας και άλλο είναι το επίπεδο της άτιμης και άσεμνης γυναίκας. Υπάρχουν διάφορα επίπεδα του Είναι.

Έχουμε συνειδητοποιήσει το ιδιαίτερο επίπεδο του Είναι μας; το επίπεδο του Είναι στο οποίο βρι­σκόμαστε; είμαστε συνειδητοί του ότι είμαστε υπνω­τισμένοι και κοιμισμένοι;

Το διανοητικό ζώο ταυτίζεται όχι μόνο με τα εξωτερικά πράγματα, αλλ' επίσης ταυτίζεται με τον ίδιο του τον εαυτό, με τις λάγνες σκέψεις του, με τις μέθες του, με τους θυμούς του, με τις πλεο­νεξίες του, με την αυτοσημασία του, με τη ματαιο­δοξία του, με τη μυστικιστική του υπερηφάνεια, με την αυτοαξία, κ.τ.λ.

Έχουμε, άραγε, αναλογιστεί ότι δεν ταυτιζό­μαστε μόνο με τα εξωτερικά, αλλά επίσης με πράγματα όπως η ματαιοδοξία και η υπερηφάνεια; Για παράδειγ­μα: θριαμβεύουμε σήμερα! Όμως, θριαμβεύουμε πάνω στη μέρα, ή η μέρα θριάμβευσε πάνω μας; Είμαστε σίγουροι ότι δεν έχουμε ταυτιστεί με κάποια νοσηρή, πλεονεκτική, αλαζονική σκέψη, με μια προσβολή ή με κάποια προκατάληψη, ή αμφιβολία, κ.τ.λ.;  Είμαστε βέβαιοι ότι θριαμβεύουμε πάνω στη μέρα, ή η μέρα θριάμβευσε πάνω μας;

Τι κάναμε σήμερα; Συνειδητοποιήσαμε το επί­πεδο του Είναι στο οποίο βρισκόμαστε; Περνάμε σ' ένα ανώτερο επίπεδο του Είναι, ή παραμένουμε εκεί, που βρισκόμασταν;

Μήπως, πιστεύουμε ότι είναι δυνατό να περά­σουμε ο' ένα ανώτερο επίπεδο του Είναι, αν δεν εξα­λείψουμε συγκεκριμένα ψυχολογικά ελαττώματα; Είμα­στε, μήπως, ευχαριστημένοι με το επίπεδο του Είναι στο οποίο βρισκόμαστε τώρα; Αν πρόκειται να μείνου­με για όλη μας τη ζωή σε ένα επίπεδο του Είναι, τότε, τί κάνουμε;

Σε κάθε επίπεδο του Είναι υπάρχουν ορισμένες πίκρες, ορισμένα βάσανα, ταλαιπωρίες, αυτό είναι προφανές. Όλοι παραπονιούνται που υποφέρουν, που έχουν προβλήματα, για την κατάσταση όπου βρίσκο­νται, για τους αγώνες τους. Ρωτώ, λοιπόν, ένα πράγ­μα: ανησυχεί το διανοητικό ζώο για να περάσει σ' ένα ανώτερο επίπεδο του Είναι;

Προφανώς, ενόσω βρισκόμαστε στο επίπεδο του Είναι που βρισκόμαστε, θα πρέπει εκ νέου να επανα­ληφθούν όλες οι αντίξοες περιστάσεις που ήδη γνωρί­ζουμε και όλες οι πίκρες στις οποίες βρισκόμαστε. Ξανά και ξανά θα ξεφυτρώνουν πανομοιότυπες δυσκο­λίες.

Θέλουμε ν' αλλάξουμε; Δεν θέλουμε πια να έχου­με τα προβλήματα που μας θλίβουν, τα οικονομικά, τα πολιτικά, κοινωνικά, πνευματικά, οικογενειακά, λάγνα, κ.τ.λ.; θέλουμε να σωθούμε από τις δυσκο­λίες; Δεν έχουμε παρά να περάσουμε σ' ένα ανώτερο επίπεδο του Είναι.

Κάθε φορά που κάνουμε ένα βήμα προς ένα επίπεδο του Είναι θα ανεξαρτητοποιούμαστε από τις εκτε­λεστικές δυνάμεις της λυμένης καθεξής. Αν εμείς δεν γνωρίζουμε το ΙΨΧΓ μας, πάμε πολύ άσχημα. Χρειάζεται να το γνωρίζουμε αν θέλουμε να περνάμε σ' ένα ανώτερο επίπεδο του Είναι και να εξαλείφουμε από μέσα μας τα ανεπιθύμητα στοιχεία που αποτελούν αυτό το ΙΨΧΓ, αλλιώς, πώς θα περά­σουμε σένα ανώτερο επίπεδο του Είναι;

Το διανοητικό ζώο θέλει να πάψει να υποφέρει, αλλά δεν κάνει τίποτα για ν' αλλάξει, δεν παλεύει για να περάσει σ' ένα ανώτερο επίπεδο του Είναι. Πώς, λοιπόν, μπορεί ν' αλλάξει;

Όλα τα φαινόμενα είναι ασυνεχή. Το δόγμα της εξέλιξης δεν χρησιμεύει σε τίποτα γιατί μας κάνει να λιμνάζουμε.  Γνωρίζω πολλούς ψευδοεσωτεριστές, ειλικρινείς και καλόκαρδους ανθρώπους, που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο δόγμα της Εξέλιξης και περιμένουν να τους τελειοποιήσει ο χρόνος και ποτέ δεν τελειοποιούνται. Γιατί; Διότι αυτά τα άτομα δεν κάνουν τίποτα για ν' αλλάξουν τα επίπεδα του Είναι, παραμένουν πάντα στο ίδιο σκαλοπάτι. Επομένως, είναι αναγκαίο να περνάμε πιο πέρα από την Εξέλιξη και να μπαίνουμε στον επαναστατικό δρόμο, στο δρόμο της Επανάστασης της Συνείδησης ή της Διαλεκτικής.

Η Εξέλιξη και η Υπεξέλιξη είναι δύο νόμοι που διαδικάζονται συγχρόνως σ' όλη τη δημιουργία, αποτελούν το μηχανικό άξονα της φύσης, αλλά ουδέποτε μας οδηγούν στην Απελευθέρωση.

Οι νόμοι της Εξέλιξης και Υπεξέλιξη είναι καθαρά υλιστικοί και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέ­ση με την εσώτερη Αυτοπραγμάτωση του Είναι. Δεν τους αρνούμαστε, υπάρχουν, αλλά δεν χρησιμεύουν για την Ψυχολογική Επανάσταση. Εμείς, χρειάζεται να είμαστε επαναστατικοί, χρειάζεται να μπαίνουμε στο δρόμο της Επανάστασης της Διαλεκτικής.

Πώς θα μπορούσαμε να περάσουμε σ' ένα ανώτερο επίπεδο Είναι, αν δεν είμαστε επαναστατικοί; Ας παρατηρήσουμε τα διάφορα σκαλοπάτια μιας σκάλας, είναι ασυνεχή. Το ίδιο και τα διάφορα επίπεδα του Είναι.

Σε κάθε επίπεδο του Είναι υπάγεται συγκεκρι­μένος αριθμός δραστηριοτήτων. Όταν περνάει κάποιος σ' ένα ανώτερο επίπεδο Είναι, πρέπει να κάνει ένα πήδημα και ν' αφήσει όλες τις δραστηριότητες που είχε στο κατώτερο επίπεδο του Είναι.

Μου έρχονται ακόμη στη μνήμη εκείνοι οι και­ροί της ζωής μου, εδώ και είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια τώρα, που τους ξεπέρασα, τους άφησα πίσω μου. Γιατί; Διότι ανακάλυψα ανώτερα επίπεδα του Είναι.  Ήταν αυτό που για μένα αποτελούσε τη μέγιστη σημασία.

Οι δραστηριότητες μου της εποχής εκείνης σταμάτησαν, διεκόπησαν, διότι στα ανώτερα σκαλοπά­τια του Είναι υπάρχουν άλλες δραστηριότητες που είναι τελείως διαφορετικές.

Όταν κάποιος περνά σ' ένα ανώτερο επίπεδο του Είναι, πρέπει να αφήσει πολλά πράγματα που στην πραγματικότητα δεν είναι σημαντικά και που ανήκουν στο επίπεδο που βρισκόμαστε.

Το πέρασμα σένα άλλο επίπεδο του Είναι περι­λαμβάνει, λοιπόν, ένα πήδημα, και αυτό το πήδημα είναι αντάρτικο, ουδέποτε είναι εξελικτικού τύπου, είναι πάντα επαναστατικό, διαλεκτικό.

Υπάρχουν άνδρες, μάγκες, που θεωρούν τον εαυτό τους σαν θεό. Τα άτομα αυτού του είδους είναι. ο χειρότερος και πιο κακόγουστος τύπος μυθομανών. Αυτός που περνιέται για σοφός επειδή έχει μερικές ψευτοεσωτεριστικές γνώσεις στο μυαλό του και νομί­ζει ότι είναι κιόλας ένας μύστης, έχει πέσει στη μυθομανία, είναι γεμάτος από τον εαυτό του.

Ο καθένας μας δεν είναι παρά μια τιποτένια σαύρα της λάσπης της γης. Όταν μιλάω, αρχίζω από μένα. Το να είμαστε γεμάτοι από τον εαυτό μας, να έχουμε εσφαλμένες εικόνες για τον εαυτό μας, φαντασιώσεις για τον εαυτό μας, σημαίνει ότι βρισκό­μαστε σε κατώτερα επίπεδα του Είναι.

Ταυτίζεται κάποιος με τον εαυτό του όταν σκέφτεται ότι θα αποκτήσει πολλά χρήματα, ένα όμορ­φο αυτοκίνητο, το τελευταίο μοντέλο, ή ότι αρέσει στην τάδε κοπέλα, ότι είναι ένας μεγάλος κύριος, ή ότι είναι ένας σοφός. Πρέπει κανείς να ξεκινάει με το να μην ταυτίζεται με τον εαυτό του, και μετά, να μην ταυτίζεται με τα εξωτερικά πράγματα.

Όταν κάποιος δεν ταυτίζεται, για παράδειγμα, με έναν υβριστή, και τον συγχωρεί τον αγαπά, τότε αυτός δεν μπορεί να τον πληγώσει. Αν κάποιος πλη­γώνει την αυτοαγάπη κάποιου άλλου, αλλά εκείνος δεν ταυτίζεται με την αυτοαγάπη, είναι φανερό ότι δεν θα νιώσει κανένα πόνο, μιας και δεν θα τον πονάει.

Όταν κάποιος δεν ταυτίζεται με τη ματαιοδο­ξία, δεν τον νοιάζει να περπατά στο δρόμο με τις κάλτσες μπαλωμένες. Γιατί; Διότι δεν ταυτίζεται με τη ματαιοδοξία.

Αν πρώτα απ' όλα, ταυτιζόμαστε με τον εαυτό μας και μετά, με τις ματαιότητες του εξωτερικού κόσμου, τότε δεν μπορούμε να συγχωρούμε. Ας θυμη­θούμε την Προσευχή του Κυρίου: "Συγχώρησε σ' εμάς τις οφειλές μας, καθώς κι εμείς συγχωρούμε στους οφειλέτες μας...". Αλλά λέω κάτι παραπάνω: δεν αρκεί απλώς να συγχωρούμε, πρέπει και να ακυρώνου­με τις οφειλές μας. θα μπορούσε κάποιος να συγχω­ρήσει έναν εχθρό, αλλά ποτέ να μην ακύρωνε τα χρέη. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, είναι ανάγκη να ακυρώνουμε...

Λέει επίσης το Ευαγγέλιο του Κυρίου: "Μακά­ριοι οι πράοι, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη..." Αυτή είναι μία φράση που κανείς δεν έχει καταλάβει, θα λέγαμε ότι, μακάριοι είναι οι μή μνησίκακοι. Αν κάποιος είναι μνησίκακος, αν κρατά­ει έχθρα, πώς μπορεί να είναι πράος; Ο μνησίκακος κρατάει συνέχεια λογαριασμούς. "Εγώ που του έκανα τόσες χάρες... Εγώ που τον προστάτευα... εγώ που τόσο τον ευσπλαχνίστηκα και κοίτα πώς μου το ξεπλη­ρώνει, αυτός ο φίλος που τόσο τον εξυπηρέτησα και τώρα δεν μπορεί να με εξυπηρετήσει!" Αυτοί είναι οι λογαριασμοί του μνησίκακου.

Πώς θα μπορούσε να είναι κάποιος πράος αν είναι γεμάτος από εχθρότητα και μνησικακίες; Αυτός που είναι γεμάτος από μνησικακίες περνά τη ζωή του κάνοντας λογαριασμούς όλη την ώρα, συνεπώς, δεν είναι πράος. Πώς θα μπορούσε να είναι μακάριος;

Τί εννοούμε λέγοντας "μακάριος"; Τί εννοούμε λέγοντας "ευτυχία"; Είμαστε βέβαιοι ότι είμαστε ευτυχισμένοι; Ποιος είναι ευτυχής; Έχω γνωρίσει ανθρώπους που λένε: Είμαι ευτυχισμένος! είμαι ευχα­ριστημένος από τη ζωή μου ! είμαι ευτυχής! Αλλά αυτούς τους ίδιους, τους έχω ακούσει να λένε: Με ενοχλεί ο τάδε! Εκείνος ο τύπος που πέφτει βαρύς! Δεν ξέρω γιατί δεν μου το κάνει αυτό, σε μένα που τόσο τον αγάπησα! Επομένως, δεν είναι ευτυχισμένοι.

Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι είναι υποκριτές, αυτό είναι όλο.

Είναι πολύ δύσκολο να είναι κάποιος ευτυχής. Γι’ αυτό, χρειάζεται πρώτα απ'όλα να είναι πράος.

Η λέξη μακαριότητα σημαίνει εσωτερική ευτυχία, όχι σε χίλια χρόνια, αλλά τώρα, εδώ πέρα, στη στιγ­μή που ζούμε.

Αν γίνουμε αληθινά πράοι μέσω της μη ταύτισης, τότε θα κατορθώσουμε να γίνουμε και ευτυχείς. Είναι όμως αναγκαία όχι μόνο η μη ταύτιση με τις σκέψεις μας λαγνείας, μίσους, ντροπής, εχθρότητας, μνησικακίας, όχι. Πρέπει επίσης να εξαλείψουμε απ' τον εαυτό μας τα Κόκκινα Δαιμόνια του Σετ, τα ψυχισμικά εκείνα πρόσθετα που προσωποποιούν τα ψυχολογικού τύπου ελαττώματα μας.

Πρέπει να κατανοήσουμε, για παράδειγμα, ποια είναι η διαδικασία της μνησικακίας, πρέπει να κάνου­με ανατομία στη μνησικακία. Όταν φθάσει κάποιος στο συμπέρασμα ότι η μνησικακία οφείλεται στο ότι κατέχουμε στο εσωτερικό μας την αυτοαγάπη, τότε παλεύει για να εξαλείψει το εγώ της αυτοαγάπης. Αλλά πρέπει να το κατανοήσουμε για να μπορέσουμε να το εξαλείψουμε. Δεν θα μπορούσαμε να το εξαλεί­ψουμε αν προηγούμενα δεν το έχουμε κατανοήσει.

Για τη δυνατότητα εξάλειψης χρειάζεται η Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι. Μόνο αυτή μπορεί να αποσυνθέτει το οποιοδήποτε ψυχολογικό ελάττωμα, συμπερι­λαμβανομένης και της αυτοαγάπης.

Είμαστε βέβαιοι ότι δεν κρατάμε κακία σε κανέναν; Ποιος από μας είναι βέβαιος ότι δεν κρα­τάει κακία και ότι δεν κάνει "λογαριασμούς"; Ποιος;

Αν θέλουμε να ανεξαρτητοποιηθούμε από τη σεληνιακή μηχανική, πρέπει να επαλείψουμε από μέσα μας το εγώ της μνησικακίας και της αυτοαγάπης. Όταν κάποιος το καταλαβαίνει αυτό, προχωράει, στο δρόμο που οδηγεί, στην τελική Απελευθέρωση.

Μόνο μέσω της φωτιάς του Άρη, του Αρνιού, του ενσαρκωμένου Αμνού, του εσώτερου Χριστού, μπο­ρούμε πραγματικά να καίμε τα απάνθρωπα στοιχεία που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας και στο βαθμό που η συνείδηση θα απεμφιαλώνεται, σταδιακά θα αφυπνι­ζόμαστε.

Η συνείδηση δεν μπορεί να αφυπνίζεται ενόσω παραμένει εμφιαλωμένη μέσα σε ψυχισμικά πρόσθετα που στο σύνολο τους συγκροτούν τον εαυτό μου, το εγώ, τη λυμένη κάθετη. Είναι αναγκαίο να περάσουμε από το Μυστικιστικό θάνατο εδώ και τώρα. Χρειάζε­ται να πεθαίνουμε στιγμή προς στιγμή. Μόνο με το θάνατο προσέρχεται το καινούργιο. Αν δεν πεθάνει ο σπόρος, το φυτό δεν γεννιέται. Είναι ανάγκη να μαθαίνουμε να ζούμε, να ελευθερωνόμαστε απ' αυτή τη σεληνιακή κληρονομιά που έχουμε.

Η ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Προτού γνωρίσουμε και εξαλείψουμε το ΙΨΧΓ, οφείλουμε να εργαστούμε εντατικά και με γενικό τρόπο, με όλα τα ελαττώματα, μιας και το ΙΨΧΓ έχει πολύ βαθιές ρίζες που έρχονται από προηγούμενες υπάρξεις. Για να το γνωρίσουμε, είναι αναγκαίο να έχουμε εργαστεί ακούραστα και με μια Μεθοδολογία Εργασίας, για τουλάχιστον πέντε χρόνια.

Πρέπει να έχουμε τάξη στην εργασία και ακρί­βεια στην εξάλειψη των ελαττωμάτων. Για παράδειγμα: κατά τη διάρκεια της μέρας, εκδηλώνονται σε κάποιον, το ελάττωμα της λαγνείας το πρωί, της υπερηφάνειας το απόγευμα, και του θυμού το βράδυ. Αναμφίβολα, ζούμε μια διαδοχή γεγονότων και εκδηλώσεων. Επομέ­νως, αναρωτιόμαστε: Με ποιο τρόπο και πάνω σε ποιο εκδηλωμένο ελάττωμα κατά τη διάρκεια της μέρας, πρέπει να εργαστούμε;

Η απάντηση είναι, πραγματικά, απλή. Όταν έλθει το βράδυ ή η ώρα διαλογισμού, με το σώμα χαλαρωμένο, αρχίζουμε να ασκούμε την αναδρομική άσκηση πάνω στα γεγονότα και τις εκδηλώσεις του εγώ κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αφού τα έχουμε ανακατασκευάσει, τακτοποιήσει και απαριθμήσει, προχωρούμε στην εργασία της κατανόησης.

Εργαζόμαστε πρώτα πάνω σ' ένα εγωικό συμβάν, στο οποίο μπορούμε να αφιερώσουμε 20 περίπου λεπτά μετά, σ' ένα άλλο ψυχολογικό γεγονός μπορούμε να αφιερώσουμε 10 λεπτά και 15 λεπτά σε μια άλλη εκδή­λωση. Όλα εξαρτώνται από τη βαρύτητα και την έντα­ση των εγωικών συμβάντων. Έχοντας βάλει σε μια σειρά τα γεγονότα και της εκδηλώσεις της λυμένης καθεξής, του εαυτού, μπορούμε να τα επεξεργαστούμε τη νύκτα ή την ώρα του διαλογισμού, ήρεμα και με μεθοδική σειρά.

Σε κάθε εργασία πάνω στο ένα ή το άλλο ελάτ­τωμα υπεισέρχονται οι τρεις ακόλουθοι παράγοντες:

Ανακάλυψη, εκδίκαση, και εκτέλεση. Σε κάθε ψυχολο­γικό πρόσθετο οι τρεις προαναφερθέντες παράγοντες εφαρμόζονται ως εξής: Ανακάλυψη, όταν το έχουμε δει σε δράση, σε εκδήλωση. Εκδίκαση, κρίση ή κατα­νόηση, όταν γνωρίσουμε όλες του τις ρίζες. Εκτέλε­ση, με τη βοήθεια της Θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνη, μέσω της σοφής άσκησης της σεξουαλικής Υπερδυναμικής.

< Προηγούμενο Κεφάλαιο |  Επόμενο Κεφάλαιο >